Nieuw hoofd van Pittsburgh’s Warhol Museum om gelijkheid en toegang te benadrukken

Nieuw hoofd van Pittsburgh's Warhol Museum om gelijkheid en toegang te benadrukken

De eerste keer dat hij in 1997 werd aangenomen door het Andy Warhol Museum, was Mario R. Rossero net afgestudeerd aan het Washington & Jefferson College.

Hij had een diploma in kunst en onderwijs, maar was nog niet bevoegd om les te geven. Daarom solliciteerde hij als kunstdocent bij The Warhol, dat nog maar drie jaar eerder zijn deuren had geopend.

Zijn interview en sollicitatie maakten een positieve indruk op Maritza Mosquera, destijds adjunct-directeur onderwijs. En Mosquera’s mening over Rossero groeide alleen maar in de jaren dat ze daar samen doorbrachten, waar ze aan van alles werkten, van workshops voor het maken van kunst voor jongeren en openingsrecepties tot outreachprogramma’s.

“Hij was absoluut speciaal. Gewoon een geweldige werker”, aldus Mosquera. “Hij is creatief.”

Mosquera, die goede vrienden blijft met Rossero, was vorige week blij – 28 jaar nadat ze hem had aangenomen – toen ze hoorde dat hij terugkeerde naar The Warhol als nieuwe directeur.

‘Ik ben echt geïnteresseerd in de energie die hij via het museum naar deze stad kan brengen’, zei ze.

In een interview vorige week in het museum klonk Rossero, nu in zijn laatste maanden als uitvoerend directeur van de National Art Education Association, eveneens enthousiast.

“Ik denk dat ik als jonge kunstenaar-pedagoog niet had kunnen dromen dat deze rol mogelijk zou zijn geweest”, zegt Rossero, nu 49. “Maar naarmate mijn carrière vorderde, dacht ik: ‘Zou dat niet zo zijn? Zou dat geweldig zijn als dat op een dag zou gebeuren?’”

De reis van een onderwijzer

In het interview zei Rossero dat zijn benadering van de kunst de nadruk legt op gemeenschapsopbouw en gelijke toegang. Zijn CV, samen met vele leden van de kunstgemeenschap van Pittsburgh, steunt hem.

Rossero, die opgroeide in de omgeving van Canonsburg, maakte deels indruk bij The Warhol door zijn vaardigheid om mensen betrokken te houden.

“Hij houdt echt rekening met de gemeenschap”, zei Mosquera. Jarenlang, zo herinnert ze zich, was Rossero’s verjaardag een jaarlijks terugkerend intern evenement, zelfs gevierd door medewerkers die hem niet goed kenden. ‘Het hele museum raakte betrokken door hem te vieren’, zei ze.

Nadat hij in 2004 de Warhol had verlaten, werkte Rossero in het Shaler Area School District en als senior programmamedewerker voor kunstonderwijs aan de Pittsburgh Public Schools.

“Hij is zo’n indrukwekkende, effectieve en meelevende kunstleider”, zegt Michele de la Reza, mede-oprichter van dansgroep Attack Theatre, die Rossero kende van zijn dagen bij The Warhol en met hem samenwerkte in zijn rol bij Pittsburgh Public Schools. Ze zei dat ze ernaar uitkijkt om een ​​loopbaanadviseur aan het roer te hebben van een groot museum. “Als directeur van een non-profitorganisatie kun je altijd het gevoel hebben dat hij in essentie een kunstenaar en docent is.”

Rossero bouwde uiteindelijk een nationaal profiel op, te beginnen met leiderschapsrollen in de Chicago Public Schools, onder meer als directeur kunstonderwijs in een systeem met 400.000 studenten.

In 2015 sprong hij naar een nog groter podium, als senior vice-president onderwijs bij het prestigieuze Kennedy Center for the Performing Arts. Daar leidde Rossero een team van 60 mensen en hield hij toezicht op 35 programma’s die een groot publiek van studenten en docenten over de hele wereld bereikten.

“Een van mijn passies, en misschien wel de grootste in de loop van de tijd, is om er echt voor te zorgen dat er sprake is van gelijke toegang tot kunstleerervaringen,” zei hij. “Maar vooral tijdens mijn periode bij het Kennedy Center hebben we echt naar die hele levenslange leerling gekeken, en hoe doen we dat met familie- en gemeenschapsbetrokkenheid? Een groot deel van mijn werk is: hoe kunnen we de kunst verdedigen, zodat deze voor iedereen wordt begrepen en toegankelijk zijn, maar ook een aantal van die toegangsbarrières wegnemen, zodat degenen die het meeste profijt van de kunst hebben, niet door een aantal problemen hoeven te gaan? hindernis of struikelblok?”

Een van de projecten die tijdens zijn ambtsperiode debuteerde, was de REACH-campus van het Center, een uitlaatklep voor toegankelijke, meer informele binnen- en buitenprogrammering die in 2019 werd geopend. Een van de eerste groepen die daar optraden was Pittsburgh’s Squonk Opera, met zijn muzikaal spektakel in de open lucht Hand to Hand .

De co-artistiek directeur van de groep, Steve O’Hearn, zei dat Rossero indruk op hem maakte.

‘Hij is een echte lieverd, open en enthousiast en heel scherp als een spijker,’ zei O’Hearn. Hij bewonderde ook hoe REACH gemeenschapsoutreachprogramma’s opbouwde rond de optredens van Squonk, inclusief workshops met openbare scholieren en docenten. ‘Ze waren heel proactief’, zegt hij.

In 2020 werd Rossero aangenomen als uitvoerend directeur van de National Art Education Association, een in Alexandria, Virginia gevestigde professionele non-profitorganisatie voor docenten beeldende kunst, design en mediakunst met zo’n 15.000 leden in meer dan twintig landen.

“Ze zijn enorm”, zegt Mosquera, een kunstenaar die zei dat ze als onderwijzer gebruik had gemaakt van de middelen van de NAEA.

Bij de NAEA wonnen Rossero en zijn team een ​​subsidie ​​van 8,5 miljoen dollar van het Amerikaanse ministerie van Onderwijs om samen te werken met muziek-, dans- en theateronderwijsgroepen om door het hele land samenwerkende kunstleergemeenschappen te creëren.

“We hebben een alliantie gevormd om onze belangenbehartigingsstrategie te focussen, omdat we dachten: ‘We vechten allemaal voor dezelfde dingen. Laten we ons aansluiten bij de strategie, zodat we een grotere overwinning kunnen boeken die het grootste verschil maakt voor onze studenten’”, aldus Rossero.

Yael Silk, uitvoerend directeur van Pittsburgh’s non-profit Arts Education Collaborative, heeft Rossero’s carrière gevolgd vanaf zijn dagen bij Pittsburgh Public Schools tot zijn rol bij NAEA. “Ik heb hem en zijn leiderschap door de jaren heen echt bewonderd”, zegt Silk, die ook in het PPS-bestuur zit.

Nu verhuizen Rossero en zijn man naar Pittsburgh, en Rossero komt naar Warhol, dat een jaarlijks budget heeft van ongeveer $ 9 miljoen en een van de grootste toeristische trekpleisters van de stad is. In 2023 verwelkomde het zo’n 180.000 bezoekers.

Het museum staat ook bekend om zijn jeugdprogrammering en, meer recentelijk, voor het Pop District, een tienjarenplan dat in 2022 werd aangekondigd om de hoek van de North Side opnieuw in te richten met programma’s voor de ontwikkeling van personeel, openbare kunst en een geplande concert- en evenementenlocatie.

Rossero zei dat hij ernaar uitkijkt om weer rechtstreeks met kunstenaars en de gemeenschap als geheel te gaan samenwerken.

“Ik ben erg opgewonden, misschien een beetje egoïstisch, om persoonlijk in een fysieke instelling aanwezig te kunnen zijn,” zei hij. “En toen ik op openbare scholen in Chicago zat, maakte ik heel erg deel uit van de vezels en het weefsel van die stad en gemeenschap. En ik kijk er echt naar uit om dat soort gevoel en ervaring hier weer in Pittsburgh te hebben. Ik hou ervan om die relaties op te bouwen.”

Joseph Hall, mededirecteur van het Kelly Strayhorn Theatre, kent Rossero al sinds zijn dagen in Pittsburgh, toen hij het theater bezocht. Hij vindt het leuk dat Rossero een lange geschiedenis heeft met Warhol.

“Hij brengt institutionele kennis terug”, zei Hall. “Hij zal een leider zijn die echt nadenkt over gelijkheid, en daar ben ik erg enthousiast over.”

Terugkijkend… en vooruitkijkend

Rossero zei dat zijn zeven jaar bij The Warhol vormend blijven. En dat is grotendeels te danken aan de in Pittsburgh geboren man die de inspiratie vormde voor een van ’s werelds grootste musea gewijd aan één enkele kunstenaar.

“Ik kan je niet eens vertellen hoeveel invloed hij had op mijn perspectief en werk,” zei Rossero.

Warhols verhaal, zo zei hij, daagde zijn jeugdige idee uit van de kunstenaar als een eenzame figuur die onophoudelijk met één enkel medium werkte. Warhol werkte daarentegen in zijn fabriek, omringd door een gemeenschap, en gebruikte verschillende media, van zeefdrukken tot film.

“Ik denk dat het werken hier bij The Warhol mij heeft geholpen te begrijpen dat je niet voor één medium hoeft te kiezen. Je hoeft niet alleen te werken”, aldus Rossero. “Dit idee van samenwerken en experimenteren, van grenzen verleggen, van experimenteren en dingen uitproberen, kwam echt in mijn artistieke taal terecht.”

Hij werd ook geïnspireerd door de toenmalige directeur van het museum, wijlen Tom Sokolowski. “Ik had altijd ontzag voor zijn energie en zijn diepgaande kennis”, zegt Rossero.

Rossero volgt als uitvoerend directeur Patrick Moore op, die het museum zeven jaar lang leidde. Moore vertrok in mei, dus tegen de tijd dat Rossero officieel aan de slag gaat op 31 maart, zal het Warhol al tien maanden zonder permanente uitvoerend directeur zitten.

Gevraagd naar zijn grootste directe uitdagingen, zei Rossero dat het team van het museum, bestaande uit ongeveer veertig fulltime medewerkers, dezelfde kant op gaat.

“Ik denk dat de uitdaging waarschijnlijk gewoon is: het personeel samenbrengen en verenigen rond die gemeenschappelijke toetssteen van Warhol”, zei hij. “En het is gewoon die herinnering: je hebt een leider die om je geeft, en we zijn verenigd rond Warhols leven en nalatenschap in de kunst, en we kunnen dat vieren en samen aan de toekomst werken.”

Rossero zei dat hij de eerste paar maanden op zijn werk ‘luistertours’ zou doen met iedereen, van museumpersoneel tot de gemeenschap als geheel.

“Ik wil echt begrijpen waar we als museum staan, wat onze behoeften zijn”, zei hij.

Eén behoefte is die van een curator. De afgelopen tweeënhalf jaar heeft Warhol – dat in 2022 nog twee fulltime curatoren had – slechts ongeveer acht maanden een curator in dienst gehad, terwijl het organiseren van shows door ander personeel werd gedaan. Moore was curator van de huidige show ‘Warhol + KAWS’, waarbij werken van Warhol werden gecombineerd met stukken van de beroemde straatkunstenaar.

De functie van curator is al bijna een jaar onvervuld en er wordt nog steeds geen reclame voor gemaakt. Maar Rossero zei dat hij denkt dat het personeel goed werk heeft geleverd om de gaten op te vullen, en dat hij niet te snel wil handelen.

“Ik wil er zeker van zijn dat ik precies begrijp wat voor soort aanpak we nodig hebben en welke achtergrond we van die persoon nodig hebben”, zei Rossero.

Meer in het algemeen wil hij ‘een meerjareninterpretatieplan’ opstellen om de tentoonstellingen op de podia van het museum te begeleiden of op tournee te sturen.

En hij zei dat hij het volledig eens is met het Pop District, dat het onderwerp is geweest van interne controverses. In de maanden vlak voor en net na de lancering van het Pop District was er sprake van een uittocht van vijf oude hooggeplaatste stafmedewerkers bij het museum, van wie velen zeiden dat ze dachten dat het initiatief de aandacht trok van wat zij beschouwden als de kernmissie van het museum, namelijk het organiseren van tentoonstellingen. exposeert, bestudeert Warhols archief en stelt het beschikbaar voor een breder scala aan mensen.

Maar Rossero zei dat het Pop District zowel teruggrijpt op Warhols eigen eclectische kunstpraktijk in zijn studio genaamd de Factory, als vooruitgaat op een nieuwe rol voor musea in de 21e eeuw.st eeuw.

“Voor mij lijkt de Popwijk een absoluut natuurlijke ontwikkeling. Het lijkt precies op een deel van de identiteit en het DNA van het Warhol Museum”, zei hij. “Ik denk dat de trainingsprogramma’s, de studio’s voor de jeugd en voor de ontwikkeling van het personeelsbestand voor mij allemaal logisch zijn en een soort voortzetting zijn van de energie van Silver Factory.”

“We hebben goede hoop dat dit het museum en zijn identiteit alleen maar zal versterken”, voegde hij eraan toe. “Maar het gaat niet ten koste van enig ander programma of ander cruciaal onderdeel van het museum. We gaan door met al dat geweldige werk, net zoals we altijd hebben gedaan.”