In een verkiezingsjaar waarin de Republikeinen in Pennsylvania grote overwinningen boekten, bleef het State House onder democratische controle – met één zetel verschil.
Het vermogen van de partij om haar meerderheid vast te houden tijdens een rode golf wordt deels verklaard door nieuwere districtsgrenzen die begin 2022 zijn goedgekeurd en deels door de eigenzinnige manier waarop kiezers zich gedragen.
Experts zeggen dat de huidige kaart van het staatshuis zo is getekend dat de meerderheid de voorkeuren van de partijen over de hele staat weerspiegelt. Op basis van de verkiezingsresultaten in het hele Gemenebest was een nipte meerderheid voor de Democraten of de Republikeinen een redelijke uitkomst.
De controle over de kamer hing uiteindelijk af van twee spannende races in districten die op papier niet competitief zijn. De flinterdunne marges laten zien dat traditionele statistieken soms niet de keuzes kunnen voorspellen die kiezers op de verkiezingsdag maken.
Een wetgevende commissie bestaande uit leden van zowel wetgevende kamers als grote partijen, plus een onpartijdige schiftingsbreker gekozen door de zittende gouverneur, hertekent de kaarten van het staatshuis en de senaat elke tien jaar om de bevolkingsveranderingen weer te geven.
De kaarten van 2022 verschilden aanzienlijk van de voorgaande. Beiden creëerden minder competitieve districten dan de oude kaarten hadden. Dit maakt de districten stabieler en het is minder waarschijnlijk dat ze van jaar tot jaar politiek veranderen.
Om het concurrentievermogen te schatten, gebruikt Spotlight PA een maatstaf van Dave’s Redistricting App, een onpartijdige kaartanalyseorganisatie. Het classificeert een district als competitief wanneer kandidaten consequent winnen of verliezen met een marge van 10 of minder punten op basis van samengestelde verkiezingsresultaten.
Van de 203 State House-districten van het Gemenebest worden er momenteel slechts 30 als concurrerend beschouwd. Dat is minder dan de 45 competitieve districten op de vorige kaart.
Soortgelijke veranderingen vonden plaats in de Senaat met vijftig leden, waar het aantal concurrerende districten daalde van 13 op de vorige kaart naar 9. Die kamer zal in 2025 onder controle van de Republikeinse Partij blijven, met een meerderheid van 28-22.
Jonathan Cervas, hoogleraar politieke wetenschappen aan de Carnegie Mellon Universiteit, was lid van het team dat werkte aan het herverdelingsproces van de wetgeving.
Met name over de kaart van het staatshuis zei hij dat de groep ernaar streefde districten te creëren die een ‘meerderheidsvertegenwoordiging’ produceerden, wat betekent dat welke partij dan ook de meerderheid van de stemmen zou winnen in races over de hele staat, waarschijnlijk de meerderheid van de zetels in het staatshuis zou winnen.
Dit week af van de vorige kaart, die consequent het State House aan de Republikeinen had opgeleverd, ondanks de relatief gelijke stemaandelen van de twee grote partijen over de hele staat. Onder de oude kaart hadden de Republikeinen consequent een meerderheid van minstens 17 zetels. Op het hoogtepunt liep dat voordeel op tot 39 zetels.
Cervas zei dat de afname van de concurrentie een bijproduct was van de ‘majoritaire’ kaart vanwege de manier waarop kiezers over het Gemenebest zijn verdeeld. Mensen hebben de neiging zichzelf politiek te ordenen, zei hij, wat betekent dat ze verhuizen naar gebieden waar ze denken dat mensen soortgelijke opvattingen hebben.
Uit de laatste censusgegevens blijkt dat de bevolkingsgroei in Pennsylvania geconcentreerd is in steden en buitenwijken. Dit resulteerde in een groter aantal zetels in gebieden waar de Democraten meer kiezers hebben.
Onder deze omstandigheden, zei Cervas, zou het tekenen van concurrerende districten kaartenmakers hebben gedwongen districten te maken die niet compact waren, of die ‘politieke grenzen opsplitsten om bijvoorbeeld landelijke gebieden op onnatuurlijke wijze met stedelijke gebieden te laten matchen.’ De grondwet van Pennsylvania schrijft onder meer voor dat de districten van het staatshuis en de senaat compact moeten zijn en minimaal verdeelde provincie- of gemeentelijnen moeten hebben.
“Er zijn minder mogelijkheden om concurrerende districten aan te trekken”, zei hij.
Het aantal concurrerende districten was een knelpunt voor de Republikeinen tijdens het kaartenmaken. De vertegenwoordiger van de caucus, de toenmalige meerderheidsleider Kerry Benninghoff (R., Midden), bracht de enige stem uit tegen de kaart van het State House.
“Vanaf het begin kreeg de huidige House-kaart slechte cijfers vanwege het afnemende aantal competitieve zetels en die kritiek is bij elke verkiezing sinds de invoering ervan waar gebleken”, zei de aankomende House Minority Leader Jesse Topper (R., Bedford) in een verklaring “Dat gezegd hebbende, ik huil niet om gemorste melk.”
Er waren enkele competitieve races tijdens de stemming in november.
Staatsvertegenwoordiger Brian Munroe (D., Bucks) won zijn race in de buitenwijken van Philadelphia met minder dan drie procentpunten nadat hij te maken kreeg met een formidabele uitdaging van de districtsrecorder van akten.
Munroe noemde zijn district ‘erg paars’ en merkte op dat zijn overwinning alleen mogelijk was omdat herverdeling het competitiever maakte, niet minder.
“Als dit het oude district was, zou ik nu geen staatsvertegenwoordiger zijn”, vertelde Munroe aan Spotlight PA. ‘Het zou gerrymander zijn.’
Munroe merkte ook op dat hij beter presteerde dan kandidaten aan de top van het ticket. Volgens de onofficiële verkiezingsresultaten van Bucks County kreeg hij meer stemmen dan de democratische presidentskandidaat Kamala Harris in zijn district. Hij zei dat een “soep van redenen” tot zijn overwinning leidde, maar hij noemde de gevestigde macht en zei dat hij daardoor rechtstreeks met de kiezers kon praten en diensten kon verlenen.
“Er was geen enkel verlies op staatsniveau”, zei Munroe.
Republikeinse kandidaten voor het presidentschap, de Amerikaanse Senaat en de drie staatsbrede kantoren kregen op 5 november iets meer dan 50% van de uitgebrachte stemmen, terwijl Democratische kandidaten 47% kregen.
Chris Fowler, hoogleraar politieke wetenschappen aan Penn State, merkte op dat sommige waarnemers dit als reden tot zorg zouden kunnen zien. Maar hij ziet het als een verwacht resultaat als hij naar de verkiezingsresultaten over de hele staat kijkt.
“Zeker als de meerderheid van de stemmen voor de Republikeinen gaat en de Democraten een meerderheid van de zetels behouden, moeten we een gerrymander overwegen”, vertelde Fowler aan Spotlight PA. “Maar het stemtotaal in Pennsylvania lag behoorlijk dicht bij de 50%, en (het saldo van het State House) is zo dicht bij de 50% als je kunt krijgen. Als de evenredigheid er één zetel naast zit, ligt dat ruim binnen de marge waar we op hopen.”
Fowler waarschuwde ook dat verkiezingsgegevens zoals kiezersregistratie en resultaten uit het verleden het politieke lot niet dicteren. Elke race heeft een unieke dynamiek, inclusief factoren als het voordeel van de gevestigde exploitant en de kwaliteit van de kandidaten, zei hij.
Dat voorbehoud bleek waar te zijn tijdens de State House-races van dit jaar.
Bij slechts zes van de dertig races die op papier als competitief werden beschouwd, eindigden de kandidaten binnen tien punten van elkaar, en de twee dichtstbijzijnde races in het Gemenebest voldeden niet aan de maatstaf van waarschijnlijke concurrentievermogen van Dave’s Redistricting App.
Bij een van die races was staatsvertegenwoordiger Frank Burns (D., Cambria) betrokken.
Op papier zou het district van Burns niet competitief moeten zijn. Het bevindt zich in een provincie die Trump zowel in 2020 als in 2024 met meer dan 30 punten verschil won.
Maar Burns, een sociaal conservatieve, pro-labour-democraat, bekleedt deze zetel sinds 2009, is goed bekend bij de kiezers en voerde geen typische campagne. Hij werd ook goed gefinancierd en gaf miljoenen dollars uit aan advertenties waarin hij zijn tegenstander ervan beschuldigde zacht te zijn op het gebied van immigratie en zei dat hij niet opkwam voor ‘wakkere politiek’.
De zetel is een van de eeuwige doelen van de Republikeinen, maar Burns hield opnieuw stand en won met minder dan drie procentpunten.
De enige race die nog dichterbij was, was op papier ook niet bijzonder competitief.
De wijk ligt in het noordoosten van Philadelphia. Historisch gezien een democratisch bolwerk, hebben de Republikeinen dit jaar een zetel in de Senaat in hetzelfde gebied omgedraaid, en beide kandidaten in de race wisten dat dit in het spel was, ondanks het ogenschijnlijke voordeel van de Democraten.
Democratische kandidaat en uiteindelijke winnaar Sean Dougherty zei dat hij wist dat zijn race competitief zou zijn, gezien de presidentiële wedstrijd en het feit dat er twee kandidaten voor de eerste keer deelnamen. Hij wees ook op de huidige staatsvertegenwoordiger Kevin Boyle (D., Philadelphia); Dougherty versloeg Boyle in de voorverkiezingen nadat partijleiders hun zorgen hadden geuit over zijn geestelijke gezondheid.
Dougherty zei dat hij een toenemende bezorgdheid onder zijn kiezers over criminaliteit opmerkte na een toename van het aantal auto-inbraken en een schietpartij waarbij acht tieners gewond raakten. Hij voegde eraan toe dat veel kiezers hem tijdens het aankloppen vertelden dat ze vonden dat het land onder Trump beter bestuurd werd dan president Joe Biden.
Hij probeerde zijn gesprekken met kiezers te concentreren op lokale kwesties, zei hij, zoals het opvullen van kuilen en het van de straat halen van verlaten auto’s, in plaats van nationale.
‘Ik kreeg wat vragen over de grens, in het zuiden. En ik zou zeggen, met alle respect: de enige grens waar ik me zorgen over maak, is de districtsgrens”, aldus Dougherty.
Uiteindelijk lijkt de focus op lokale kwesties te hebben gewerkt.
Trump won nipt het district, maar de kandidaat voor het Republikeinse Huis van Afgevaardigden, Aizaz Gill, kreeg ongeveer 700 stemmen minder dan de verkozen president. Volgens onofficiële verkiezingsresultaten kreeg Dougherty ondertussen slechts ongeveer 30 stemmen minder dan Harris.
Hij won de zetel met de kleinste marge van welke Huisrace dan ook: twee punten, of ongeveer 500 stemmen.
