Toen president Biden een staakt-het-vuren-akkoord tussen Israël en Hamas aankondigde, bedankte hij zijn onderhandelingsteam, waartoe ook Amos Hochstein behoorde.
Hochstein is adviseur van Biden, een oude diplomaat en specialist op het gebied van energieveiligheid, die onder de regering-Obama heeft gewerkt aan het bemiddelen in een energieconflict tussen Israël en Hezbollah. Dus toen de oorlog in Gaza begon en uiteindelijk een oorlog in Libanon teweegbracht, werd hem gevraagd de rol van speciaal gezant van de VS voor de regio op zich te nemen.
Hochstein ging verder met het helpen onderhandelen over het staakt-het-vuren tussen Israël en Hezbollah, dat op 27 november 2024 van kracht werd. Hij zegt dat dit van invloed was op het staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas.
“De echte gamechanger was het staakt-het-vuren tussen Israël en Hezbollah”, zei Hochstein. “Toen Hezbollah de deal sloot, betekende dat een paar dingen. Plotseling voerde Israël een oorlog van één front, geen oorlog van twee fronten, en dat was heel slecht voor Hamas. Het tweede was het gevoel van verraad. Hezbollah heeft hen verraden. Iran hebben hen verraden. Ze tekenden een deal zonder hen. En zo veranderde plotseling de hele wereld op hen.’
Hij schrijft het staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas ook toe aan de druk van Biden en de aankomende president-elect Donald Trump.
“Dus werd Hamas plotseling gedwongen om op een andere manier aan tafel te komen dan voorheen”, zei hij. “En de Israëlische regering kwam plotseling onder druk te staan van twee presidenten, van een vertrekkende en een komende. En dat was de veranderingsdynamiek hier.”
Een dag nadat de wapenstilstandovereenkomst tussen Israël en Hamas was aangekondigd, sprak Michel Martin van NPR met Hochstein. Ze bespraken hoe de deal, die twee dagen na de aankondiging door het Israëlische kabinet werd goedgekeurd, na vijftien maanden oorlog tot stand kwam.
Michel Martin: Kunt u ons een idee geven van hoe deze onderhandelingen zijn geweest? Ik bedoel, je bent een energiespecialist, dus je hebt al eerder over veel dingen onderhandeld, maar er is een verschil tussen onderhandelen over geld of infrastructuur en onderhandelen over de levens van mensen. Er zijn al zoveel doden, wreedheden, zoveel wantrouwen aan beide kanten. Kun je ons een idee geven van hoe het was?
Hochstein: Er bestaat geen twijfel over dat bedrijfsonderhandelingen, en dit soort onderhandelingen, fundamenteel verschillend zijn. De kosten zijn hoger. De betekenis erachter is emotioneel. Je ontmoet familieleden van gijzelaars die daar ongeveer 460 dagen zitten. En je ontmoet mensen die je vertellen dat mijn hele familie is weggevaagd in Gaza.
Eén, als bemiddelaar, onderhandelaar, zoveel als je wilt – en er zijn al die demonstranten op straat en buiten mijn huis en buiten het Witte Huis enzovoort – het is mijn taak om die emotie weg te nemen. Je kunt niet onderhandelen over emoties. De partijen hebben emoties. Maar als je als bemiddelaar met emoties binnenkomt, injecteer je er alleen maar meer onzekerheid en volatiliteit in.
De formule moet zijn: wat is het dat elke partij fundamenteel nodig heeft? Israël moet weten dat 7 oktober niet opnieuw kan plaatsvinden, en de Palestijnen in Gaza moeten weten dat dit conflict eindigt en dat er enige hoop bestaat dat zij hun leven weer mogen opbouwen. En de dreiging van een dagelijks bombardement, op elk moment, is verdwenen.
Maar het neemt die emotie weg en zegt uiteindelijk: ‘Kijk jongens, dit is het laatste moment. Je moet de status quo van tafel halen. En als je nu niet akkoord gaat met deze deal, wordt het voor beiden nog erger.’
Martin: Er zijn critici van alle inspanningen van de regering op dit gebied die zeggen dat de regering-Biden niet genoeg van Israël heeft geëist.
Gezien het feit dat de verkozen president al zeer sympathiek staat tegenover het Netanyahu-regime en Israël. Is er een onderdeel daarvan dat volgens u eerlijk is?
Hochstein: Het meest ontmoedigende deel van dit werk van het afgelopen jaar was het gebrek aan nuance in zowel de berichtgeving als de kritiek, en kritiek is prima en ik accepteer het. Ik denk dat we fouten hebben gemaakt, maar over het algemeen zijn we gekomen waar we nu zijn: het staakt-het-vuren, omdat het methodisch was.
Zal de nieuwgekozen president Trump het anders doen? Misschien. Maar ik denk dat de lessen die we hieruit in de Verenigde Staten moeten trekken, zijn dat we onszelf niet kunnen permitteren conflicten in het Midden-Oosten te nemen en ze binnen te halen (en) om te zetten in Amerikaanse conflicten. We moeten een stap terug doen en zeggen: ‘Dit is een ingewikkelde situatie.’
Is het mogelijk dat het niet zo is: ‘De ene kant is schuldig, de andere kant is puur?’ Maar eerder: ‘Dit is een erg rommelige oorlog, en het is onze taak om te proberen het einde van de oorlog te bereiken en deze in goede banen te leiden.’
Martin: Hoe ben je hierbij betrokken geraakt? En als je het niet erg vindt dat ik het vraag, ben je dan blij dat je dat gedaan hebt? Ik bedoel, dit heeft een tol geëist van alle betrokkenen.
Hochstein: Mijn dagelijkse werk is het doen van investeringen in energie en infrastructuur. En vanwege mijn energieachtergrond was er al jaren een conflict tussen Israël en Hezbollah over de vraag hoe de hulpbronnen offshore konden worden geëxploiteerd? Er is een watergebied tussen Israël en Libanon dat nooit is afgebakend. Dus veertig, vijftig, zestig jaar lang kon het niemand iets schelen. Maar plotseling werden die wateren zeer waardevol. En dus hadden we een reële dreiging van conflicten.
Er zijn de afgelopen vijftien jaar veel bemiddelaars geweest die daarin hebben geprobeerd te bemiddelen. Ik was een van hen in de regering-Obama. Ik heb gefaald, net als iedereen. Maar we kwamen plotseling op een punt waarop het op het punt stond om in een kinetische, harde, hete oorlog terecht te komen, waarbij Hezbollah zei: ‘Als we hulpbronnen in Libanon kunnen ontwikkelen, gaan we schieten op de Israëlische kust.’
Er werd mij gevraagd. (En ik dacht) ‘Hé, het is een energiedeal.’ Ook al was dat echt niet zo. Het ging over grenzen. En ik was succesvol in het bemiddelen over een grens tussen Israël en Libanon in het water.
En dus, toen 7 oktober plaatsvond, en omdat Hezbollah zich bij de oorlog had aangesloten, vroeg de president mij of ik zou proberen die situatie onder controle te houden en te beheersen, zoals iedereen met Gaza omging.
Op een gegeven moment bepleitte ik dat we het script moesten omdraaien om tot een daadwerkelijk staakt-het-vuren in Libanon te komen, om zo dat in Gaza te stimuleren. En omdat deze conflicten zo met elkaar verweven zijn, is het moeilijk om te zeggen: ‘Ik heb aan Libanon gewerkt, maar niet aan Gaza’ of ‘De mensen die in Gaza werken, moeten zich niet laten beïnvloeden door wat er in Libanon gebeurt.’ Deze passen dus allemaal bij elkaar.
Ben ik blij dat ik dat gedaan heb? Ja, het feit dat we een staakt-het-vuren hebben. Heeft het een emotionele tol geëist? 100%. En het was de moeite waard om hier deel van uit te maken en te proberen dit beter te maken.
Treye Green heeft het digitale stuk gemonteerd.