“Ekphrasis” is de leuke term voor een levendige schriftelijke beschrijving van een visueel kunstwerk.
Ik denk dat de term voor een visuele interpretatie van geschreven materiaal gewoon ‘kunst’ is. Maar ekphrasis kwam in me op toen het bekijken van DS Kinsel’s ‘August Li leerde ons …’, een tentoonstelling in het August Wilson African American Cultural Center.
Kinsel, mede-oprichter van de Creative Hub Boom Concepts, bracht een paar jaar door als de August Wilson Archive Community Artist-Scholar, die Wilson’s Archives verkende, gehuisvest aan de Hillman Library van de Universiteit van Pittsburgh. Een resultaat is een galerij vol met kunst geïnspireerd op het leven en werk van Wilson, inclusief zijn beroemde Century -speelcyclus, van “The Piano Leson” tot “Gem of the Ocean.”
Toegegeven, sommige van deze kunstwerken zijn eigenlijk zelf op tekst gebaseerd, met één schilderij in Kinsel’s onderscheidende hand met de ‘Four B’s’, zoals Wilson zijn belangrijkste inspiraties noemde (Romare Bearden, Amiri Baraka, Jorge Luis Borges en de blues). Een andere reeks van vijf schilderijen eert het wijze citaat van Wilson: “Alle kunst is politiek in de zin dat het iemands politiek dient.”
Andere stukken bevatten alles, van nieuwsknipsels uit de burgerlijke oorlog, haarproductadvertenties en krantenkoppen, van spelrecensies (“Wilson verliest touch in ‘Hedley'”) tot een ander Wilson-citaat, “Heb een geloof in jezelf die groter is dan iemands ongeloof” (welke kinsel speels bewerkt tot “jezelf die groter is dan iemand”).
Een reeks van 10 op collage gebaseerde werken interpreteert elk van de 10 toneelstukken in de cyclus. Kinsel is gebaseerd op publiciteitsfoto’s, knipsels van playbills, marketingmateriaal en andere beelden, van Afrikaanse beeldhouwwerken tot Bearden -prints.
Er is hier voldoende ruimte voor interessante interpretatie van omgekeerde atelfrastische interpretatie. Waarom zijn alle muzikanten in het stuk ‘Ma Rainey’s Black Bottom’ ondersteboven? Waarom bevat het stuk ‘hekken’ afbeeldingen van John Brown, Marcus Garvey en Queen Nefertiti? In een aantal werken plakt Kinsel ook provocatief een stukje papier met variaties van het N-woord gekrabbeld in rood. Bespreken.
In het midden van de galerij bevindt zich een schrijfbureau dat ook nieuwsgierig de inspiratie en erfenis van Wilson suggereert. Het is gedrapeerd in een doek met een patroon, met papieren die verwijzen naar zijn toneelstukken, maar ook: een zakformaat volume van Nieuwe Testament Psalmen en Spreuken; een keramische beker met een pauwveer en enkele dollarbiljetten; een paar dobbelstenen; en een paperback -boek van Central African Folk Tales.
“August heeft ons geleerd …” loopt tot en met 6 april. De toegang is gratis. De galerij is geopend van donderdag tot en met zondag en er zijn twee speciale persoonlijke evenementen over. Op 28 maart presenteert Kinselland Radio (dat is Kinsel en zijn vrouw, zanger Anqwenique) een “vinyl-aangedreven sonische ervaring” geïnspireerd door Wilson’s persoonlijke platencollectie. En de afsluitende receptie van 5 april en kunstenaar talk heeft een gesprek tussen kinsel en literaire curator Jessica Lanay.
Tot en met 30 maart in het Wilson Center kunt u ook de tweede jaarlijkse “Sturing a Just Pittsburgh” -tentoonstelling vangen, een regio-breed project van het centrum, Pitt, de Carnegie Library van Pittsburgh, de Carnegie Museums en 1hood media. Na een open telefoontje koos curator Morgan Overton voor werk van 40 volwassen en jeugdartiesten die zich een rechtvaardiger en inclusievere toekomst voorstellen in tekenen, schilderen, beeldhouwen, fotografie, video, schrijven en zelfs kleding.
Hoewel sommige werken rechtvaardigheid voor de gemeenschap als geheel bevorderen, benadrukken anderen de worstelingen van bepaalde groepen, van mensen met speciale behoeften tot LGBTQ -mensen. “Unseen Hands” bestaat uit twee draagbare muren van zwart-witte foto’s van de handen en gezichten van de daklozen, door Matthew Raffaele en Emily Powell. Een illustratie in grafisch ontwerpstijl door Bahirah Muhammad ziet een aspect van rechtvaardigheid als niets meer dan kleding te laten shoppen zonder te worden geconfronteerd met discriminatie. “Zoiets is nu onrealistisch, maar ik hoop dat ik kan leven om de dag te zien waarop mijn zussen en ik kunnen bestaan als ons meest comfortabele zelf … in welke ruimte we ook willen zijn,” schrijft Muhammad in wandtekst.
Gedichten en korte essays worden weergegeven op een tafel in het midden van de galerij. In Caleb Sewell’s essay “Wat als een ‘Just Pittsburgh’ helemaal geen Pittsburgh is?,” Stelt Sewell dat de stad “georganiseerd is rond zwart lijden” in die mate dat als het alleen voor zwarte mensen zou worden, we het niet eens zouden herkennen.
De eind augustus Wilson, die als kind en jongeman geconfronteerd werd met zijn aandeel in uitsluiting en ongelijkheid in Pittsburgh, hebben misschien bewust geknikt.
