Deze zomer gebeurde er iets in het Presque Isle State Park aan Lake Erie dat al ruim zestig jaar niet meer is voorgekomen: twee jonge visdieven, die in Pennsylvania met uitsterven bedreigd zijn, zijn uit hun nest gevlucht.
De jonge sterns (), die op kleine meeuwen lijken, vlogen op 17 augustus uit hun beschermde nest op het zandstrand in het Gull Point-gebied van het park. Mary Birdsong was erbij om het te zien gebeuren op een nabijgelegen observatieplatform.
‘Ik was een beetje op en neer aan het springen,’ zei ze.
Birdsong (ja, dat is haar echte naam) is de assistent-directeur van het Erie Bird Observatory en de leidende wadvogelmonitor. Ze sprak met Kara Holsopple van The Allegheny Front.
Maria Vogelgezang: Voor de gemiddelde luisteraar lijken ze een beetje op meeuwen. Ze zijn iets kleiner. Ze zijn wit en grijs. In de broedtijd hebben ze een zwarte pet op hun hoofd en een oranje snavel met een zwarte punt en zwarte poten.
Nou nee, ze noemen het een telefoontje. Het is een harde keer-oproep en wordt keer op keer herhaald.
Voor de voortplanting geven ze de voorkeur aan een habitat met een zandbodem zonder bomen. Ze zijn grondnesters, dus houden ze van wat drijfhout en rotsen in de buurt, zodat ze hun nest daarin kunnen camoufleren. Ze bouwen een kopje in het zand en daarin leggen ze hun eieren. En het leefgebied bij Gull Point is de enige plek in de staat die geschikt is voor het nestelen van visdiefjes.
Jaarlijks hebben we killerdeer en gevlekte strandloper die daar nestelen, en ook de zeer beroemde en zeer bedreigde buisplevier die daar sinds 2017 zijn nest heeft gemaakt.
In 1904. Ze werden herkend door een man genaamd Clyde Todd, die in 1940 een boek schreef, ‘Birds of Western Pennsylvania’. Hij zei dat ze daar in 1904 hun nesten hadden gemaakt. Dat is het vroegste moderne record dat we hebben. In de jaren twintig was daar een kleine kolonie, en in de jaren dertig was er een zeer grote kolonie van minstens 125 nesten die zich over een kwart mijl verspreidden.
Het laatst bekende nest daar was in de jaren zestig. We weten niet of ze zijn uitgevlogen, maar ze probeerden een nest te maken. Recreatief gebruik door mensen is een van de belangrijkste oorzaken van het feit dat ze zich niet meer kunnen nestelen op Gull Point, omdat veel mensen hun boten daar aanleggen en van het strand genieten. Grondnesters kunnen er niet tegen dat mensen rondrennen op de plek waar ze nestelen. Ze gaan het opgeven.
Ja, in 1993 werd het punt door het park afgesloten als natuurgebied. Er loopt nog steeds een pad waar je naar twee observatieplatforms kunt lopen, maar de rest van het gebied is afgesloten, wat de vogels de eenzaamheid en het gebrek aan verstoring geeft die ze nodig hebben.
In 2015 hadden we een kolonie met acht nesten, maar geen van deze vogels is met succes uitgevlogen. Ze werden tijdens een storm door het meer weggespoeld of werden meegenomen door roofdieren. In 2022 hadden we een nest en voor het eerst hadden we een luikje. Maar ze waren heel snel weg. Ze zijn door iets opgegeten.
Welnu, dit paartje had eerder dit jaar een nest gemaakt en ze zijn inderdaad uit het ei gekomen. Maar nogmaals, de kuikens verdwenen en de Spelcommissie besloot dat ze het opnieuw gingen proberen, omdat ze dachten dat het risico het waard was. Dus hebben ze een . Het heet eigenlijk een exclosure, ontwikkeld door Presqu’ile Provincial Park in Ontario, en ze hebben het zo verkleind dat het één nest omringt.
Het had stevige zijkanten met een gaas erboven, en er zat een touwtje overheen. De volwassen sternen konden door die snaren komen en gaan, al hadden ze daar een beetje moeite mee, afhankelijk van hoe de wind waaide en hoe hard die waaide. De kuikens waren veilig in die afsluiting totdat ze klaar waren om te vliegen, en uiteindelijk wisten ze eruit te komen.
We zullen het nooit weten. We gaan er min of meer vanuit dat het hetzelfde paar is, maar we zijn er niet helemaal zeker van. Deze vogels worden niet gebandeerd, dus we hebben geen idee. Ze gaan er uitzien als alle andere visdieven op het strand, en we zullen ze niet meer van andere kunnen onderscheiden.
Nou, dat weten we niet. Het was maar een heel klein stapje, een doel om ze daar regelmatig in een kolonie te laten nestelen. Maar er zijn geen garanties. Net als bij de bonte plevieren is er geen garantie dat ze terugkomen om opnieuw een nest te maken. De natuur is een harde plek en we weten nooit wat we elk jaar zullen meemaken.
Ja. En sommigen van hen waren dezelfde vogels en sommige waren andere vogels. We kunnen deze daadwerkelijk volgen omdat ze gestreepte en unieke kleurbanden krijgen, zodat we ze voor individuen kunnen identificeren.
Bedankt. We zijn heel erg blij en we zijn erg blij om het nieuws met iedereen te delen. Weet je, elke keer dat een staat een klein succesje kan boeken door een vogel van een bedreigde lijst te halen, is een mijlpaal die we allemaal moeten vieren.
