Nadat de Norfolk Southern-trein vorig jaar langs de grens tussen Pennsylvania en Ohio ontspoorde, waarbij 1,1 miljoen pond vinylchloride en andere chemicaliën in het milieu terechtkwam, reageerde de National Science Foundation snel. Het onafhankelijke, federale agentschap financierde universitair onderzoek, waaronder een onderzoek van Andrew Whelton, hoogleraar civiele, milieu- en ecologische techniek aan de Purdue University.
Zijn team testte in vier en een halve maand zes keer op chemicaliën in en buiten huizen en gebouwen, in waterwegen en zelfs bijenkorven in de buurt van de ontsporingslocatie.
Whelton sprak onlangs met Julie Grant van The Allegheny Front over zijn studie, gepubliceerd in het tijdschrift Environmental Science: Water Research and Technology, en een andere onlangs gepubliceerde door de NSF gefinancierde studie.
Andrew Whelton: In ons onderzoek aan de Purdue University was ons doel om beter te begrijpen welke chemicaliën vrijkwamen, waar ze naartoe gingen, welke blootstellingen er waren en hoe we die blootstellingen volledig konden verminderen of elimineren.
We stuurden een team naar het gebied om te documenteren welke soorten verontreiniging er aanwezig waren, verzamelden watermonsters, luchtmonsters en bodemmonsters en brachten deze terug naar de Purdue University in Indiana. Vervolgens hebben we deze materialen gekarakteriseerd op een hele reeks chemicaliën, waarvan sommige volgens ambtenaren aanwezig zouden kunnen zijn, en van andere gingen we op jacht omdat we een theorie hebben dat ze aanwezig waren, maar mogelijk testten ambtenaren er niet op.
We identificeerden een aantal chemicaliën in de waterwegen, in de bodem en het sediment waarvan ambtenaren beweerden dat ze daar als gevolg van de lekkage aanwezig waren. Onze gegevens ondersteunden dus min of meer hun ontdekkingen. Maar we vonden ook een aantal andere chemicaliën op plaatsen waar ambtenaren niet noodzakelijkerwijs aan het testen waren. Dat komt omdat we onze steekproefaanpak hebben ontworpen op basis van de behoeften van de gemeenschap die door die gemeenschapsleden aan ons zijn doorgegeven.
Ja, we concentreerden ons dichtbij het gebied waar de chemische verbranding plaatsvond, maar omdat de chemicaliën zich 440 kilometer verplaatsten, bemonsterden we verder langs de waterwegen richting de Ohio-rivier.
We hebben verontreiniging aangetroffen meer dan drie kilometer stroomafwaarts van de ontsporingslocatie. Destijds vertelden ambtenaren mensen dat ze allemaal op de ontsporingslocatie waren ingesloten. Maar toen we aankwamen, ontdekten we dat er openlijk besmetting in de kreken stroomde, verder stroomafwaarts dan de ambtenaren beweerden.
Welnu, een van de grootste mislukkingen van deze reactie om de volksgezondheid hier te beschermen was dat het evacuatiebevel werd opgeheven en dat mensen naar hun huizen en bedrijven werden teruggestuurd en ziek werden.
Dit komt deels doordat de aannemers van Norfolk Southern apparaten mochten gebruiken die niet in staat waren chemische niveaus in gebouwen te detecteren die gevolgen voor de gezondheid konden veroorzaken. En terwijl op hun apparaten stond dat er geen besmetting was, schreven de aannemers van Norfolk Southern op hun datasheet dat ze het gebouw moesten verlaten omdat de geuren zo erg waren.
We zagen ook dat een aantal van de eerder geteste gebouwen chemisch vervuild waren. En de gouverneur van Ohio gaf op zijn website toe dat gebouwen feitelijk besmet waren, weken nadat iedereen te horen had gekregen dat de gebouwen veilig waren om er weer in te gaan, terwijl sommige dat in feite niet waren.
Wanneer zich rampen, natuurrampen en door de mens veroorzaakte rampen voordoen en er chemicaliën vrijkomen, heb je mensen op gezagsposities nodig die beslissingen kunnen nemen over het selecteren van de juiste apparatuur en het gebruik van de juiste tests. En dus als je die mislukking hebt, dan heb je mensen en bedrijven die weer opengaan en iedereen ziek begint te worden, en je hebt gewoon een mislukking op meerdere niveaus van instanties die namens het publiek optreden.
En dat roept dan nummer twee op: in Oost-Palestina werden, zoals u weet, niet alleen spoorwegarbeiders ziek, maar ook inwoners werden ziek, bedrijfseigenaren werden ziek, bezoekers van de stad werden ziek, politici werden ziek. En zelfs de CDC-werknemers die binnenkwamen om een onderzoek naar de volksgezondheid uit te voeren, werden ziek. Je hebt dit trapsgewijze effect van letsel en schade.
Dat had allemaal voorkomen kunnen worden als de agentschappen Norfolk Southern hadden gedwongen om correct te testen, en ook de agentschappen zelf zouden alle feedback ontvangen die ze konden verwerken van experts en vervolgens hun aanpak aanpassen om correct te testen.
De studie, geleid door professor Frank Löffler aan de Universiteit van Tennessee, Knoxville, evalueerde het lot van vinylchloride en butylacrylaat in het milieu.
Het onderzoeksteam verzamelde watermonsters van Sulphur Run, Leslie Run en andere waterwegen, evenals sedimentmonsters en particuliere drinkwaterputmonsters, bracht deze samen met hun medewerkers terug naar hun laboratoria en karakteriseerde de chemie en microbiologie in die monsters. Vervolgens namen ze het materiaal en doseerden het met specifieke hoeveelheden vinylchloride en butylacrylaat om te zien welk type afbraaksnelheid of afbraaksnelheden zouden optreden.
Zijn onderzoek is van cruciaal belang omdat het erop wijst dat chemicaliën in het milieu worden afgebroken onder specifieke omstandigheden die representatief zijn voor het gebied rond Oost-Palestina.
Hun bevindingen zijn in feite positief omdat ze impliceren dat de chemicaliën mogelijk in het milieu kunnen worden afgebroken, en dat ze op de lange termijn misschien niet zo’n risico op de lange termijn opleveren als je zou verwachten.
Wat we niet weten is of ze daadwerkelijk kapot gaan, en in welke mate ze dat zijn. En als ze toch kapot gaan, is dat dan voldoende zodat ze nooit de drinkwaterbronnen bereiken? Het onderzoek toont dus aan dat er potentieel is, maar er moeten nog een aantal andere vragen worden beantwoord.
Veel leden van de gemeenschap halen hun drinkwater uit de grond. En de manier waarop ze dat doen is dat ze deze waterputten hebben. Dus wat er gebeurt, is dat als je naast een kreek staat en je naar beneden kijkt, laten we zeggen 15 meter van die kreek, dat het waterniveau ongeveer dezelfde hoogte heeft als het waterniveau in de kreek. Dus alles wat zich in die kreek bevindt, kan door de grond tussen de vuildeeltjes en zanddeeltjes worden gesleept en dan in de put terechtkomen, en dan wordt het eruit gezogen en in iemands huis gestopt.
Dus als er sprake is van vervuiling van die kreek, kunnen die verontreinigingen zoals butylacrylaat, vinylchloride en andere dingen al in het zand tussen de kreek en de put terecht zijn gekomen. En wat we niet weten is of het de put zal bereiken. Zal het verslechteren voordat het er is? Of hebben we het over vijf jaar of tien jaar voordat we besmettingen in huis gaan opsporen?
Veel van deze onderzoeken tonen het belang aan van op bewijs gebaseerde beslissingen bij het stellen van de juiste vragen na een ramp. Zeker, er zullen fouten worden gemaakt, maar ik denk dat wat we nog niet hebben gezien de adoptie en formele integratie van deze externe wetenschappelijke expertise in de besluitvorming op het gebied van rampenbestrijding is. De inspanningen die deze vier teams gezamenlijk hebben geleverd, werden mogelijk gemaakt doordat de National Science Foundation snelle ondersteuning bood, maar ook vanwege ons vermogen om met gemeenschapsleden samen te werken om hen te helpen de vragen die zij daarbij hadden zo snel te beantwoorden.
Waar ik op hoop is dat het bestaande besluitvormingssysteem voor rampenbestrijding, of het nu via het ICS is, dat is het Incident Command System of het besluitvormingsprotocol dat helemaal doorloopt tot op staatsniveau, een soort van van externe wetenschappelijke expertise om hen te helpen informeren wanneer zij deze werkelijk moeilijke beslissingen moeten nemen of hun beslissingen opnieuw moeten evalueren.
