Donora, Pennsylvania is een klein stadje, ongeveer een uur ten zuiden van Pittsburgh, met 4.500 inwoners. De staalfabriek daar is tientallen jaren geleden gesloten. Er is geen bank, geen benzinestation, geen supermarkt en geen McDonald’s.
In 2017 gingen journalisten en professoren van de Universiteit van Pittsburgh, Jeanne Marie Laskas en Erin Anderson, naar Donora, kochten een huis en bleven er drie jaar, waar ze verslag deden van het leven in dit kleine stadje.
Cement City is hun nieuwe 10-delige documentaire podcast over de mensen van Donora. Soest Nu’s Priyanka Tewari sprak met Laskas en Anderson over immersiejournalistiek, hoe de politiek van kleine steden het nationale toneel weerkaatst en de trots die Donorans voelen voor hun thuisland.
Priyanka Tewari: Je ging in 2017 voor het eerst naar Donora, en daarna bleef je uiteindelijk drie jaar. Wat heeft uw nieuwsgierigheid naar deze stad gewekt en wat heeft u ertoe aangezet om te blijven?
Jeanne Marie Laskas: Als je je 2017 kunt voorstellen, vlak na de inauguratie van een nieuwe president, waren veel mensen – journalisten – in verwarring. Ik was bijvoorbeeld een van hen.
We dachten: en (Erin Anderson en ik) besloten dat we ergens moesten rondhangen en leren. En we vonden dit kleine stadje, Donora, Pennsylvania.
We wilden niet zomaar ergens binnenvallen. Wij wilden blijven. En dus kochten we een huisje en lieten ons neervallen, en daar zaten we drie jaar lang te kijken en deel uit te maken van die gemeenschap.
Wat was voor jou de aanleiding om daadwerkelijk een huis te kopen?
Laska’s: Het was een kwestie van engagement. We gingen (niet) gewoon met een helikopter naar binnen om met wat mensen te praten. We zouden gewoon echt blijven hangen en er ’s ochtends als eerste zijn als de kinderen in de schoolbus stappen. (We wilden er zijn voor) alle dingen die gebeuren in de marge van wat men als een belangrijke dag beschouwt. Het was elk onderdeel waarin we geïnteresseerd waren: de gedetailleerde details.
Het centrale verhaal in de serie is dat van een lokale verkiezing. Waarom waren de verkiezingen zo aantrekkelijk voor u?
Erin Anderson: Een van de dingen die belangrijk zijn om te begrijpen over het project is dat we erin gingen zonder een verhaal in gedachten. Dit is iets dat in de stuurhut van Jeanne Marie staat. Ik (werk) in audio, en zij doet veel werk in immersiejournalistiek.
De verkiezingen waren echt interessant omdat (er) een heleboel echt interessante dingen gebeurden op lokaal niveau die echt een weerspiegeling begonnen te zijn van de dingen die op nationaal niveau in de politiek gebeurden.
Nu zijn we hier, aan de vooravond van een nieuwe verkiezing die griezelig veel lijkt op de verkiezingen van 2016, toen we voor het eerst met dit project begonnen. Het is zelfs nog interessanter geworden hoezeer dit soort microkosmos van dit kleine stadje ook weerspiegelt wat er op nationaal niveau gebeurt.
Wie heeft de naam van de podcast bedacht?
Laska’s: Ik zeg waarschijnlijk Erin.
Anderson: Het huis dat we uiteindelijk kopen, staat in een wijk genaamd Cement City, die vol staat met 100 of 150 gestorte betonnen huizen die Thomas Edison heeft ontworpen.
Terwijl we het verhaal (ontwikkelden) en (nadachten) over enkele van deze grotere vragen die we probeerden te beantwoorden, was een van de dingen gewoon: wat doe je als je deze stad hebt die gebouwd is als deze stad op een heuvel, in dit moment met een heel bijzondere droom van wat Amerika zou zijn en wat het goede leven was?
Ze dachten: er is een molen, en deze mensen kunnen in de molen werken en alles is daar en je hoeft de stad niet te verlaten en het is allemaal een perfect op zichzelf staand systeem dat, uiteraard, niet langer op die manier functioneert. .
Deze huizen werden voor ons een metafoor voor hoe die droom eruit zag.
(Ze) zijn gebouwd met een dergelijke visie op duurzaamheid. Ze zouden eeuwig blijven bestaan, zoals de stad bedoeld was om eeuwig te blijven bestaan – de droom van de stad – en dat gebeurde niet.
Wat houdt de mensen van de stad daar?
Laska’s: Dat was een beginnende vraag die we hadden en waar we ons bijna voor schaamden. Het lijkt een vraag van buitenstaanders, maar het ligt voor de hand. Leuk vinden,
Er zijn veel moeilijke dingen gebeurd in deze stad, en toch is er een kern van mensen die nooit is weggegaan. Hun families zijn nooit weggegaan, hun kinderen zijn nooit weggegaan. En waarom?
Het is een van de belangrijkste vragen die we hebben, en ik zou zeggen dat we aan het einde van de serie echt proberen die te beantwoorden. Het gaat niet echt om de stad. Het gaat niet echt om de mensen. Het gaat er echt om wat ervoor zorgt dat jij erbij hoort en er toe doet.
Bij Donora doe je er echt toe. Jij bent Donoran. Er is een trots (om Donoran te zijn), en het inspireerde mij omdat ik dat voor geen enkele plek waar ik ooit heb gewoond heb. En ik wilde het, weet je? Dat wilde ik voelen. En dat heb ik bij deze mensen mogen zien. Ze geloven in hun stad. Het doet ertoe.
