De “warme ijstijd” die de klimaatcycli hervormde

Aardwetenschappers hebben een cruciale stap geïdentificeerd in de daaropvolgende klimatologische evolutie van de aarde.

Ongeveer 700.000 jaar geleden veroorzaakte de “warme ijstijd” een permanente verschuiving in de klimaatcycli van de aarde. Deze ongewoon hete en vochtige periode viel samen met een aanzienlijke uitbreiding van de poolgletsjers.

Een team van Europese onderzoekers, waaronder geowetenschappers van de Universiteit van Heidelberg, gebruikte nieuw verkregen geologische gegevens en computermodellen om deze schijnbaar paradoxale relatie te ontcijferen. De onderzoekers suggereren dat deze enorme verschuiving in de weerpatronen van de aarde heeft geleid tot veranderingen in klimaatcycli en een grote vooruitgang betekende in de daaropvolgende klimatologische geschiedenis van onze planeet.

Het onderzoeksschip “Joides Resolution” – hier in de haven van Lissabon – wordt sinds 1985 gebruikt als onderdeel van het International Ocean Discovery Program voor wetenschappelijke prospectie. De boormonsters die in de huidige “Warm Ice Age” -studie zijn gebruikt, zijn genomen tijdens een expeditie in de Golf van Cadiz en voor de kust van Zuid-Portugal. Krediet: Andre Bahr

Geologische ijstijden – ijstijdperioden genoemd – worden gekenmerkt door de ontwikkeling van grote ijskappen op het noordelijk halfrond. In de afgelopen 700.000 jaar zijn er elke 100.000 jaar fasen verschoven tussen verschillende ijstijden en warme perioden. Voor die tijd werd het klimaat op aarde beheerst door cycli van 40.000 jaar met kortere, zwakkere ijstijden. De verandering in klimaatcycli vond plaats in de overgangsperiode van het Midden-Pleistoceen, die ongeveer 1,2 miljoen jaar geleden begon en ongeveer 670.000 jaar geleden eindigde.

De mechanismen die verantwoordelijk zijn voor deze kritieke verandering in het wereldwijde klimaatritme zijn nog grotendeels onbekend. Het kan niet worden toegeschreven aan verschillen in de orbitale parameters die het klimaat op aarde bepalen”, legt universitair hoofddocent dr. Andre Barr van het Instituut voor Geowetenschappen van de Universiteit van Heidelberg uit. “Maar de recent geïdentificeerde warme ijstijd, die de accumulatie van continentale ijsovermaat speelde ook een doorslaggevende rol.”

Langdurige uitbreiding van mediterrane bossen en meer neerslag, evenals een toename van de zomermoesson in Oost-Azië in verband met de noordwaartse toename en migratie van een vochtbron in de Atlantische Oceaan. Ironisch genoeg was de gletsjer veel warmer en natter dan in de vorige ijstijd. Krediet: Andre Bahr

In hun onderzoek gebruikten de onderzoekers nieuwe klimaatrecords van kernboringen voor de kust van Portugal en lössrecords van het Chinese plateau. Vervolgens werden de gegevens ingevoerd in computersimulaties.

De modellen tonen een langetermijntrend van opwarming en vernatting in beide subtropische gebieden over de afgelopen 800.000 tot 670.000 jaar. Gelijktijdig met deze laatste ijstijd van de overgang van het Midden-Pleistoceen, waren de zeewatertemperaturen in de Noord-Atlantische Oceaan en de noordelijke equatoriale Stille Oceaan veel warmer dan in de preglaciale periode, het stadium tussen de twee ijstijden.

Dit heeft geleid tot een verhoogde vochtproductie en neerslag in Zuidwest-Europa, uitbreiding van mediterrane bossen en een toename van de zomermoesson in Oost-Azië. Vocht heeft ook de poolgebieden bereikt, waar het heeft bijgedragen aan de uitbreiding van de ijskappen in Noord-Eurazië.

“Ze hielden enige tijd aan en luidden de fase in van continue en verreikende ijstijd van het Pleistoceen die duurde tot het late Pleistoceen. Een dergelijke uitbreiding van continentale gletsjers was nodig om de verschuiving van de 40.000-jarige cycli naar de 100.000-jarige cycli te bewerkstelligen. -jaarcycli die we vandaag zien, die later cruciaal waren voor de evolutie van het klimaat op aarde, “zei Andre Barr.

Referentie: “Natte en warme omstandigheden in Eurazië tijdens de laatste ijsfase van de overgang van het midden-pleistoceen” door María Fernanda Sánchez Goni, Thomas Exeter, Josey M. Polanco Martinez, Coralie Zorzi, Teresa Rodriguez, Andre Parr, 10 mei 2023, beschikbaar Hier. Natuurcommunicatie.
DOI: 10.1038/s41467-023-38337-4

Aan het onderzoek hebben wetenschappers uit Duitsland, Frankrijk, Spanje en Portugal meegewerkt. Het werk werd gefinancierd door de Duitse Research Foundation.