De laatste grens vervuilen – The New York Times

Idealisten zouden ineenkrimpen, en niet alleen omdat de video begint met ‘Ruimte, de laatste grens’, een zinsnede die al van iemand is. Maar Deloitte had gelijk toen ze zeiden: “De ruimte is nog nooit zo toegankelijk en vol potentieel geweest.” Wat de toegang tot de ruimte betreft, zijn de technologische en financiële barrières voor het in een baan om de aarde brengen van satellieten afgenomen. NASA besteedt bevoorradingsmissies uit aan commerciële exploitanten; Het Internationale Ruimtestation zal binnenkort een commerciële module krijgen; Het lijkt erop dat de zaden van het ruimtetoerisme eindelijk klaar zijn om te ontkiemen. In termen van mogelijkheden? Het potentieel voor wetenschappelijke wonderen en ontdekkingen in de ruimte is net zo aanwezig als altijd, als je het nastreeft. Maar er is nieuw potentieel, dat schittert door de verschijning van de ster van het Internationale Ruimtestation. Zoals de video van Deloitte zegt: “We staan ​​aan het begin van een nieuw tijdperk, waarin exploratie economieën creëert en waar potentieel de hoek om draait voor winstgevendheid.”

De baan van de aarde is niet langer een gebied van innovatie en ontdekking. Het is een hulpbron die voor het oprapen ligt en die ongestraft wordt ingenomen. Deloitte voorspelt tegen 2035 een potentiële economie van $312 miljard per jaar in een lage baan om de aarde. “We staan ​​op het punt een levendige economie in een lage baan om de aarde mogelijk te maken, mits de juiste investeringen, katalytische en interventie-inspanningen”, aldus het bedrijf. Uiteraard biedt Deloitte haar diensten aan om deze inspanningen te ondersteunen.

De commercialisering van LEO is in zekere zin een bewijs van het succes van het internationale ruimtestation in zijn missie. Een van de doelstellingen van het station is het faciliteren van diepe verkenning van de ruimte, met onderzoek naar nieuwe ruimtetechnologieën en de veiligheid van astronauten. Nu richt NASA zijn blik op die doelen in de diepere ruimte: terugkeren naar de maan, hopelijk in 2024, en op een gegeven moment daarna mensen op Mars plaatsen. Als je in de verte kijkt, doemt de interplanetaire toekomst van de mensheid op aan de horizon. Maar hoewel de Maan en Mars doelwitten zijn voor toekomstige menselijke nederzettingen, heeft het relatieve gemak waarmee we onze planetaire baan kunnen bereiken ons bereik in de ruimte al vergroot. Wij zijn er – ten goede en ongetwijfeld ten kwade.

Wanneer de eerste Als onderdeel van het Internationale Ruimtestation, gelanceerd in 1998, bevonden zich ongeveer 600 satellieten in een baan om de aarde, waarvan iets meer dan 200 in een lage baan om de aarde. Bijna al deze satellieten waren overheidssatellieten, of het nu om militaire of niet-militaire projecten ging (ruimtewetenschap, weermonitoring, etc.) en bijna allemaal kwamen ze uit de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie. boven het aardoppervlak. Het is waar de Spoetnik en de space shuttles vlogen, en waar Hubble vandaag de dag om draait. Maar toen bedrijven satellieten begonnen te lanceren, concentreerden ze zich op een geosynchrone baan. Ruim boven de lage baan om de aarde, ongeveer 35.000 kilometer boven de aarde, heeft een satelliet in een geosynchrone baan een vast zicht op het halfrond van de planeet; De commerciële activiteit in een lage baan om de aarde is pas de afgelopen tien jaar van de grond gekomen, omdat de communicatie- en beeldvormingsmethoden in de ruimte zijn veranderd. In de jaren negentig, met het einde van de Koude Oorlog, daalde het aantal satellieten in een lage baan om de aarde zelfs lichtjes. Maar alle technologische vooruitgang die door de Koude Oorlog is gestimuleerd – van zonne-energie tot satellieten en mondiale communicatie – zal niet lang stil blijven staan; Er moest wetenschap worden gedaan en er moest winst worden gemaakt.