Wetenschappers vinden nieuw bewijs voor wat leidde tot de ondergang van de megalodon

Opmerking van de uitgever: Meld u aan voor de Wonder Theory-wetenschapsnieuwsbrief van CNN. Verken het universum met nieuws over verbazingwekkende ontdekkingen, wetenschappelijke vorderingen en meer.

CNN
–

Megalodon, een van de engste haaien die ooit heeft geleefd, was niet de koelbloedige moordenaar waarvan werd beweerd dat het was – althans niet in de letterlijke zin van het woord.

Door gefossiliseerde megalodon-tanden te analyseren, hebben wetenschappers ontdekt dat de uitgestorven haai gedeeltelijk warmbloedig was, met een lichaamstemperatuur van ongeveer 7 graden Celsius (44 graden Fahrenheit) warmer dan de zeewatertemperaturen die destijds werden geschat, volgens Een studie die vorige week is gepubliceerd In Proceedings van de National Academy of Sciences.

“We ontdekten dat O. megalodon aanzienlijk hogere temperaturen had in vergelijking met andere haaien, consistent met een zekere mate van interne warmteproductie als moderne warmbloedige (endotherme) dieren.” studie co-auteur Robert Eagle, hoogleraar mariene wetenschappen en geobiologie aan de UCLA, zei in een e-mail.

De resultaten geven aan dat dit onderscheidende kenmerk een belangrijke rol speelde in het oude roofdier Angstaanjagende omvang – en de uiteindelijke verdwijning ervan.

Otodus megalodon, ook bekend als de megalodonhaai, zou minstens 15 meter lang zijn geweest en was een van de grootste Apex mariene roofdieren sinds het Mesozoïcum en stierf ongeveer 3,6 miljoen jaar geleden uit, volgens adelaar.

Wetenschappers gingen er eerder van uit dat megalodons warmbloedig waren, maar de nieuwe studie is de eerste die concreet bewijs levert van dit effect.

De onderzoekers merkten op hoe nauw de koolstof-13- en zuurstof-18-isotopen in gefossiliseerde oude haaientanden met elkaar verbonden zijn – een gegevenspunt dat kan onthullen hoe warm het lichaam is. Uit dit resultaat concludeerden ze dat de gemiddelde lichaamstemperatuur van Megalodon ongeveer 27 ° C (80 ° F) was.

Net als de moderne witte haaien en mako-haaien, waren de megalodons dat ook Regionaal endothermWat betekent dat ze volgens de studie de mogelijkheid hebben om de temperatuur in specifieke delen van het lichaam te reguleren. De lichaamstemperatuur van andere koudbloedige roofdieren daarentegen wordt gereguleerd door de temperatuur van het water om hen heen.

Warmbloedig zijn kan een van de belangrijkste factoren zijn die de enorme omvang en algehele bekwaamheid van megalodon als roofdieren aanwakkeren, volgens senior studieauteur Kensho Shimada, een paleobioloog aan de DePaul University in Chicago.

“Het grote lichaam verbetert de efficiëntie bij het vangen van prooien met een grotere ruimtelijke dekking, maar het vereist veel energie om te onderhouden,” zei Shimada in een e-mail. “We weten dat Megalodon gigantische snijtanden had die werden gebruikt om zeezoogdieren, zoals walvisachtigen en walvisachtigen, te voeden op basis van het fossielenbestand. De nieuwe studie komt overeen met het idee dat warmbloedige evolutie een toegangspoort was voor megalodon’s reuzen om bij te blijven met zijn hoge metabolische vraag.”

Voor zo’n enorm dier kan het feit dat hij constant zoveel energie moet gebruiken om zijn lichaamstemperatuur te reguleren, hebben bijgedragen aan zijn ondergang toen de wereld veranderde. De onderzoekers zeiden dat de timing van het uitsterven van de megalodon samenviel met een daling van de temperatuur op aarde.

“Het feit dat megalodon verdwenen is, wijst op de potentiële kwetsbaarheid van warmbloedigheid, omdat warmbloedige dieren een constante voedselinname nodig hebben om een ​​hoog metabolisme te behouden”, zei Shimada. “Er zal waarschijnlijk een verschuiving plaatsvinden in het mariene ecosysteem als gevolg van afkoeling van het klimaat”, waardoor de zeespiegel daalt, de leefgebieden veranderen van de voedselsoorten waarmee ze zich voeden, zoals zeezoogdieren, en wat leidt tot hun uitsterven.

In vergelijking met andere toproofdieren was megalodon veel groter en daarom gevoeliger voor veranderingen in prooipopulaties, zei hoofdauteur Michael Griffiths, een professor in milieuwetenschappen en een geochemicus en paleoklimatoloog aan de William Patterson University in New Jersey.

Maar meer weten over de oude haai kan wetenschappers helpen de bedreigingen te begrijpen waarmee soortgelijke zeedieren tegenwoordig worden geconfronteerd.

“Een van de grote implicaties van dit werk is dat het de kwetsbaarheid van grote roofdieren, zoals de moderne grote witte haai, voor klimaatverandering benadrukt, gezien hun overeenkomsten in biologie met megalodon, ” zei Griffiths.