Saturnus voegt 62 nieuw ontdekte manen toe aan zijn totaal

In de rode hoek staat Jupiter, de grootste planeet in een baan om onze zon, die met zijn aantrekkingskracht ons zonnestelsel vormde.

In de blauwe hoek staat Saturnus, de prachtige cirkelvormige wereld met raadselachtige zeshoekige stormen aan de polen.

Deze twee gigantische werelden zijn laat in hun poging om satellieten te slim af te zijn. Maar nu is de strijd over welke planeet de meeste manen in een baan om de aarde heeft beslist in het voordeel van Saturnus uitgeslagen.

Deze maand zal de Internationale Astronomische Unie nog 62 mensen erkennen De manen van Saturnus Gebaseerd op een verzameling objecten ontdekt door astronomen. De kleinere lichamen zullen Saturnus 145 manen geven – meer dan het totaal van Jupiter van 95.

“Ze hebben allebei heel veel manen”, zegt Scott Sheppard, een astronoom van de Carnegie Institution for Science in Washington, D.C., maar Saturnus “lijkt veel meer manen te hebben” om redenen die niet volledig worden begrepen.

De nieuw ontdekte manen van Saturnus lijken in niets op het heldere object aan de nachtelijke hemel van de aarde. Ze zijn onregelmatig van vorm, zoals een aardappel, en niet meer dan een mijl of twee breed. Ze draaien ook verder van de planeet, tussen zes miljoen en 18 miljoen mijl, vergeleken met grotere manen, zoals Titan, die meestal binnen een miljoen mijl van Saturnus draaien. Deze kleine, onregelmatige manen zijn echter op zichzelf al fascinerend. Meestal samengeclusterd in clusters, kunnen ze overblijfselen zijn van grotere manen die tijdens hun banen rond Saturnus werden verbrijzeld.

“Deze manen zijn zeer belangrijk om enkele van de grote vragen over het zonnestelsel te begrijpen”, zei Bonnie Buratti van NASA’s Jet Propulsion Laboratory in Californië en plaatsvervangend projectwetenschapper op de aanstaande Europa Clipper-missie naar Jupiter. “Ze hebben de afdrukken van gebeurtenissen die plaatsvonden in het vroege zonnestelsel.”

Het toenemende aantal manen wijst ook op mogelijke debatten over waaruit de maan bestaat.

“De eenvoudige definitie van een maan is dat het een object is dat rond een planeet draait”, zei Dr. Sheppard. De grootte van het object doet er voorlopig niet toe.

De nieuwe manen werden ontdekt door twee groepen, de ene onder leiding van Dr. Sheppard en de andere onder leiding van Edward Ashton van het Academia Sinica Institute for Astronomy and Astrophysics in Taiwan. De groep van Dr. Sheppard gebruikte halverwege de jaren 2000 de Subaru-telescoop in Hawaï om naar meer manen rond Saturnus te zoeken.

In maart had Dr. Sheppard ook de leiding over het onderzoek 12 nieuwe manen van Jupiter, die tijdelijk Saturnus in de rumoer overnam om de grootste hoarder van de manen te zijn. Deze plaat was van korte duur, zo lijkt het.

dr ashton groep, Van 2019 tot 2021, gebruikte de Canada France Hawaii Telescope, een buurman van de Subaru Telescope op Mauna Kea, om naar meer manen van Saturnus te zoeken en enkele ontdekkingen van Dr. Sheppard te verifiëren. Om de maan te authenticeren, moet deze meerdere keren worden waargenomen “om ervoor te zorgen dat de waarnemingen een satelliet zijn en niet alleen een asteroïde in de buurt van de planeet”, zei Mike Alexandersen, die verantwoordelijk is voor de officiële bevestiging van de manen bij International. Astronomische Unie.

De meeste onregelmatige manen van Saturnus draaien om de planeet in wat astronomen de Inuit-, Noorse en Gallische groepen noemen. De objecten van elke groep kunnen de overblijfselen zijn van grotere manen, tot 240 kilometer in doorsnee, die ooit in een baan om Saturnus draaiden, maar werden vernietigd door inslagen van asteroïden of kometen, of botsingen tussen twee manen. “Het laat zien dat er een significante geschiedenis van botsingen rond deze planeten is”, zei Dr. Sheppard.

Dr. Ashton zei dat deze oorspronkelijke manen mogelijk door Saturnus zijn opgepikt “heel vroeg in het zonnestelsel”, misschien in de eerste paar honderd miljoen jaar na zijn vorming 4,5 miljard jaar geleden. Niet al deze clusters draaien echter om een ​​baan met een paar malafide manen die in een retrograde richting draaien – dat wil zeggen, tegengesteld aan de banen van andere manen.

“We weten niet wat er aan de hand is met die afnemende manen,” zei Dr. Sheppard. Dr. Ashton vermoedt dat het overblijfselen zijn van een recentere aanrijding.

Het is moeilijk om meer te weten te komen over nieuwe manen vanwege hun kleine omvang en verre banen. Het lijkt een speciale klasse van objecten te zijn, verschillend van asteroïden gevormd in het binnenste zonnestelsel en kometen in het buitenste zonnestelsel. Maar er is niet veel bekend.

“Deze dingen kunnen uniek zijn,” zei Dr. Sheppard. “Het zijn mogelijk de laatste overblijfselen van wat zich in de regio van de gigantische planeet heeft gevormd, potentieel zeer ijsrijke lichamen.”

NASA’s Cassini-ruimtevaartuig kon observeren Ongeveer twintig manen rond Saturnus tot zijn ondergang in 2017. Hoewel niet dichtbij genoeg om in detail te bestuderen, stelden de gegevens wetenschappers in staat om “de rotatieperiode” van sommige manen, de rotatie-as en zelfs de vorm te bepalen, zei Tilmann Dink van het Duitse Lucht- en Ruimtevaartcentrum in Berlijn, die Led opmerkt. Cassini vond ook veel ijs op het oppervlak Een van de grootste onregelmatige manenstemming.

Zorgvuldige observaties van de kleine manen van Saturnus zouden wetenschappers een kijkje kunnen geven in een turbulente tijd in het vroege zonnestelsel. In die periode kwamen botsingen vaker voor en klauterden de planeten naar positie, en men denkt dat Jupiter van zijn dichtstbijzijnde zon naar zijn huidige baan is gemigreerd. “Dit geeft je extra informatie over de vorming van het zonnestelsel”, zei Dr. Dink.

De onregelmatige manen die we tot nu toe zien, zijn misschien nog maar het begin. “We schatten dat het er potentieel duizenden zijn”, zei dr. Ashton over Saturnus en Jupiter. Uranus en Neptunus kunnen ook veel van deze onregelmatige manen hebben, maar door hun enorme afstand tot de zon zijn ze moeilijk te herkennen.

Saturnus, hoewel kleiner dan Jupiter, lijkt een groter aantal onregelmatige manen te hebben. Het kan drie keer zo groot zijn als Jupiter, tot ongeveer twee mijl groot. Dr. Ashton zei dat de reden niet duidelijk is.

Misschien zijn de oorspronkelijke manen van Jupiter groter en minder vatbaar voor breuk. Of misschien heeft Saturnus meer objecten in zijn baan gevangen dan Jupiter. Of misschien hadden de manen van Saturnus banen die elkaar waarschijnlijk zouden overlappen en botsen, waardoor kleinere, onregelmatige manen ontstonden.

Wat de reden ook is, het resultaat is duidelijk. Jupiter staat op instorten en het is onwaarschijnlijk dat het zijn titel van planeet met de meeste manen terugkrijgt. Naarmate het vermogen van astronomen om steeds kleinere satellieten te vinden verbetert, “zal Saturnus mijlenver winnen”, zei Dr. Alexandersen. “Ik denk niet dat het een wedstrijd meer is.”