Novak Djokovic verslaat Ben Shilton en wint zijn 24e Grand Slam-titel

Elke keer dat de 20-jarige uit Florida dit jaar het veld betrad op de US Open, leverde hij een van de beste prestaties van het toernooi.

Vrijdagmiddag in de halve finales was hij opnieuw een opvallende achtbaan, waarbij hij het soort tennis speelde dat elke Amerikaanse fan de geest van de ‘grote’ Bill Tilden kon laten applaudisseren, of welke magische kracht Shelton er ook toe aanzette om te gaan tennissen. voetbal als tiener.

Die tweede service is 230 km per uur, en de gevreesde forehand die die jongen over het veld scheurt. Hij toonde atletisch vermogen terwijl hij terug zweefde om slam dunks om te zetten in gruizige swingende hits. Die golvende armen van zijn mouwloze shirt, en ook de ziel, in de manier waarop hij impulsief ‘Ja!’ riep. Zoals een kind op de speelplaats elke keer een groot punt pakt. Die de gevallen luchtballen raakt, die naar beneden komen en terugdraaien richting het net.

Helaas voor Shilton biedt het scoresysteem in tennis geen stijlpunten, en in Novak Djokovic stond hij niet alleen tegenover de 23-voudig Grand Slam-winnaar en de grootste speler van de moderne tijd, maar ook tegen de ultieme beoefenaar van tai chi. Jarenlang, en vooral tijdens de meest recente periode van zijn dominantie, heeft de 36-jarige Djokovic de kracht en stijl van zijn meest briljante en machtige tegenstanders tegen hen gekeerd.

En dat is precies wat Djokovic vrijdag deed. Tijdens zijn 47e Grand Slam-halve finale voerde Djokovic het soort tactische deconstructie van Shilton uit dat de dromen, de goede sfeer en de flits verpletterde die zoveel jonge spelers eerder hadden meegemaakt. Met niet meer energie dan hij had, versloeg Djokovic de jongeling met gebeeldhouwde armen met 6-3, 6-2, 7-6 (7-4), in iets meer dan twee en een half uur.

Een groot deel van de middag volgde hij de schoten van Shilton vanaf de achterkant van het veld als een cheetah die zijn lunch besluipt en Shilton’s service omhoog schiet alsof hij op een late zomermiddag vlinders aan het vangen was in een veld. Toen Shilton’s forehand uiteindelijk het net raakte, stal Djokovic Shilton’s veelbesproken viering na de wedstrijd – door de telefoon tegen zijn oor te simuleren. Sla het dan dicht voordat hij de jongeman een ijzige handdruk gaf.

De imitatie van Djokovic werd later door Shilton op video gezien nadat hij de rechtbank had verlaten. Hij zei dat het hem niets kon schelen wie hem vertelde hoe hij het moest vieren.

“Ik denk dat als je het spel wint, je het verdient om te doen wat je wilt”, zei Shilton. “Als kind heb ik altijd geleerd dat imitatie de meest oprechte vorm van vleierij is, dus dat is alles wat ik daarover te zeggen heb.”

Sprekend over het vieren na Shelton, zei Djokovic met een wrange glimlach: “Ik hou gewoon van Ben’s feest. Ik vond het heel origineel en heb het gekopieerd.

Ik begrijp nu dat Djokovic de glamoureuze hoogtepunten van tennis net zo waardeert als ieder ander. Hij betrad het veld voor de derde set en had een bijna onoverkomelijke voorsprong – tegen hem – in twee sets. Hij zwaaide zo hard als hij kon en keek toe terwijl Shilton een salvo sloeg. Djokovic gaf het moment waarop hij klapte het racket dat hij verdiende. Leuk gespeeld, jongeman. Een paar minuten later betrad hij het veld en vuurde een passschot af om Shiltons opslag en zijn geest opnieuw te breken.

Djokovic deed dit allemaal voor een menigte van bijna 24.000 fans in het Arthur Ashe Stadium, die zich schrap zetten voor een vechtpartij met een hoog octaangehalte. Met onweersbuien in de omgeving ging het dak eraf, en elke keer dat Shelton een van zijn vertoon van kracht, aanraking, snelheid en atletisch vermogen opvoerde en met dat punt naar buiten kwam, was een brulgeluid iets dat klonk alsof je je hand kon uitstrekken en aanraken.

En dat was nog nooit zo waar als toen Shilton in de derde set met 4-2 achter stond en wanhopig probeerde de wedstrijd te verlengen. Omdat hij een breakpoint had en Djokovic stelde niet teleur, leverde Djokovic een brede forehand af die een verbazingwekkend geluid produceerde. Twee games later, midden in Djokovic’ enige rustige periode van de dag vol fouten en slechte services (dat is wat er gebeurde), had hij een breakpoint en alle goede vibes.

Opnieuw onderdrukte Djokovic het moment met zijn kenmerkende efficiëntie: 200 km/u. Serveert op een schaal die Chilton niet aankan. Het systeem is hersteld.

Er was nog meer Shilton en Djokovic om van te genieten op het volle veld. Shilton redde een matchpoint en zorgde ervoor dat de derde set in een tiebreak terechtkwam, waarna hij een beetje wankelde toen hij met 5-1 viel. Maar Djokovic had nog wat te doen en een plek in zijn 36e Grand Slam-finale. Shilton vuurde die forehand in het net en het was Djokovic’s beurt om van de hype te genieten – en de telefoon op te hangen.