Hoe creëerde een eenzame bergleeuw de grootste natuurbrug ter wereld?

CNN
—

Het klinkt als de plot van een Disney-film: een bergleeuw, die geen partner kan vinden omdat hij vastzit op de snelwegen van Los Angeles, wordt beroemd en inspireert de bouw van ’s werelds grootste natuurbrug.

Maar het is echt gebeurd.

“Hij leefde in een veel kleiner gebied dan welke mannelijke bergleeuw dan ook ooit – twintig vierkante kilometer,” legt Beth Pratt, directeur van de California National Wildlife Federation, uit. “De gemiddelde mannelijke bergleeuw heeft een bereik van 240 kilometer.”

De poema, genaamd P-22, werd een beroemdheid onder Hollywood-sterren die hem soms zagen rondzwerven in de buurt van wijken in de buurt van Griffith Park in Los Angeles.

“Er leefde een bergleeuw in Los Angeles en de mensen waren er niet bang voor”, zegt Pratt, die de P-22 op haar arm heeft herdacht met een tatoeage. “Ze zagen hem vlakbij; ze waren aan het eten en hij liep ’s avonds langs hun eetkamer en deelden een foto en zeiden: ‘Hé, de P-22 is bij mij op bezoek geweest.'”

Een van haar hoogtepunten in haar carrière was het ontvangen van een e-mail van acteur Alan Ruck – uit de HBO-serie ‘Succession’ en Pratt’s favoriete film ‘Ferris Bueller’s Day Off’ – waarin hij zei dat hij de P-22 had gezien vanaf het dak van zijn huis in Hollywood. Heuvels.

Vanwege de populariteit van de P-22 wilden mensen de bergleeuw – en andere soortgelijke dieren – helpen zich te verplaatsen in gebieden buiten de drukke, zesbaans Los Angeles 101 Freeway. Het idee van een natuurbrug kreeg belangstelling, maar de financiering ervan was een andere kwestie.

Dus Pratt, die zich buiten het prettigst voelt in vrijetijdskleding en wandelschoenen, bevond zich in weelderige herenhuizen in Bel Air, op zoek naar schenkingen.

Donaties stroomden binnen van beroemdheden als Leonardo DiCaprio, Rainn Wilson, Barbra Streisand en David Crosby – maar ook van inwoners van Watts in Zuid-Los Angeles.

Pratt legde uit dat inwoners van Watts P-22 zien als een ‘kampioen sociale rechtvaardigheid’.

“Hij is iemand die ook getroffen is door de onrechtvaardigheid van het aanleggen van snelwegen door gemeenschappen”, zei ze. “of je [living in] Beverly Hills, of dat nu zo is [living in] Watts, we komen allemaal samen over wilde dieren.

Tussen de 300.000 en 400.000 auto’s per dag zullen onder de Wallis Annenberg Wildlife Trail passeren wanneer deze over twee jaar wordt geopend.

De oversteek omvat speciaal ontworpen akoestische wanden, naast natuurlijke geluidsbarrières gemaakt van hoge bomen en weelderige plantages. Alles is ontworpen om het lawaai van de snelweg weg te filteren, aangezien de meeste dieren bang worden en zich omdraaien als de weg te lawaaierig is.

Ingenieurs houden ook rekening met de angst van dieren voor fel licht.

“Al het licht van die koplampen is een afschrikmiddel voor dieren in het wild”, legt Pratt uit. “We ontwerpen eigenlijk lichtbarrières – niet alleen op het kruispunt, maar ook op de nadering ervan – zodat ze niet bang worden en zich omdraaien, en dat is wat er gebeurt.”

Wildlife Crossing is een publiek-privaat project, geleid door de National Wildlife Federation in samenwerking met het California Department of Transportation. Bijna de helft van de kosten van $100 miljoen werd gefinancierd door particuliere donaties, waaronder $26 miljoen van filantroop Wallis Annenberg, wiens bijdrage een belangrijke rol speelde bij het vooruit helpen van het project.

Al twintig jaar onderzoekt de National Park Service precies waar de snelwegbrug moet passeren. Ze zochten het drukste deel van de snelweg op, een gebied waarvan ze wisten dat de meeste dieren dit zonder deze brug niet zouden oversteken.

‘Je kunt me geen miljoen dollar betalen om deze weg op te rennen,’ zei Pratt. “Deze snelweg is zo groot, luidruchtig, luidruchtig, er zijn zoveel lichten… en de dieren proberen het niet eens.”

In Frankrijk werden in de jaren vijftig voor het eerst oversteekplaatsen voor wilde dieren aangelegd. Ze worden in heel Europa gebruikt en zijn vooral in Nederland populair.

Wildlife Corridors heeft gewerkt met dieren die niet als bijzonder intelligent worden beschouwd.

Toen auto-ongelukken de oorzaak waren van de afname van het aantal koala’s in Queensland, Australië, creëerden ingenieurs een reeks tunnels en bruggen om hen te helpen drukke wegen te vermijden.

Maar Australische natuurbeschermers verwachtten dat koala’s – beroemd om hun loungen in bomen en het nippen van eucalyptus – hen niet zouden zien. Dezelfde natuurbeschermers waren dus verrast toen het minder dan drie weken duurde voordat de koala’s het regelmatig gingen gebruiken.

In Canada is een reeks natuurbruggen en tunnels in Banff National Park zeer succesvol gebleken. Natuurpaden lopen over en onder de gigantische Trans-Canada Highway door, die het park in tweeën deelt.

Tientallen grote dieren maken gebruik van dit systeem, waaronder grizzlyberen, zwarte beren, elanden, elanden en poema’s. Het systeem wordt gecrediteerd voor het helpen van grizzlyberen bij het in stand houden van hun populaties door toegang te bieden aan hun partners aan beide zijden van het park.

Dat is precies wat er zou moeten gebeuren op de Wallis Annenberg Wildlife Corridor, waar de snelweg het leefgebied van lokale poema’s doorsnijdt.

Volgens de Federal Highway Administration sterven jaarlijks tussen de 1 en 2 miljoen grote dieren op de Amerikaanse wegen als gevolg van auto-ongelukken. Pratt zegt dat dit aantal een “significante onderwaarde” is, aangezien dit de enige incidenten zijn die daadwerkelijk worden gerapporteerd.

“En als je de kleintjes erbij optelt – de kikkers en de vlinders – hebben we het over miljarden,” zei Pratt.

Ze gelooft dat de grensovergangen brede steun genieten: “Het maakt niet uit wat je politieke overtuiging is, of waar je woont, het maakt niet uit. De meeste mensen houden van dieren in het wild en zien het niet graag getroffen worden.

Volgens Pratt zijn er ook economische voordelen, aangezien het infrastructuurprojecten zijn die banen creëren en voordelen bieden voor de menselijke veiligheid.

Het is een milieuprobleem met een eenvoudige, beproefde oplossing, en het enige dat de opbouw ervan in de weg staat is geld, zegt Pratt.

“Er is geen slechterik. We hoeven de technologie niet uit te zoeken. We hebben alleen de financiering nodig.”

Naast zijn enorme omvang verschilt de Wallis Annenberg Wildlife Crossing van andere natuurbrugsystemen over de hele wereld doordat er een heel ecosysteem erboven zal worden gehuisvest.

In een plantenkwekerij onder het viaduct worden inheemse brandwerende planten gekweekt die uiteindelijk de oversteek zullen bedekken.

“We verzamelen al jaren zaden om in het omringende ecosysteem te passen, en dit is belangrijk voor het klimaat – zowel wilde dieren als planten hebben opties nodig”, zegt Pratt.

Invasieve planten die de branden aanwakkeren – inclusief de alomtegenwoordige zwarte mosterd – zullen uit het gebied worden verwijderd. Om de oversteek mogelijk te maken moesten nabijgelegen elektriciteitspalen worden verplaatst, daarom worden ze nu ondergronds geplaatst, wat ook zal bijdragen aan de brandwerendheid.

“Je zult er niet alleen wilde dieren zoals bergleeuwen en bobcats zien, maar je zult ook monarchvlinders hebben die hun eieren leggen op de kroontjeskruid erboven, en je zult er hagedissen uit het westelijke hek hebben die erboven leven,” zei Pratt.

“Onderdeel van dit project is dat we het landschap gaan herstellen, niet alleen op het kruispunt, maar eromheen, en het terugbrengen naar hoe het zou moeten zijn. Dit zal bij veel dingen helpen, maar ook bij brandgevaar. .”

P-22 zal er niet zijn om gebruik te maken van de wildoversteekplaats die hij heeft helpen inspireren. In december 2022, slechts een paar maanden nadat de National Wildlife Federation en het California Department of Transportation met de bouw van de brug waren begonnen, stierf de poema.

Hoewel zijn dood hartverscheurend was, zei Pratt dat hij een lang leven voor een bergleeuw had geleefd.

“Maar meer nog, hij heeft zijn roem ten goede gebruikt. Ik noem hem ‘de ultieme cougar-beroemdheidsbeïnvloeder.’

Ze zei dat zijn verhaal de toekomst van andere bergleeuwen in de regio verzekerde.

Wij zijn hem veel dank verschuldigd. Hij inspireerde de bouw van de Wallis Annenberg Wildlife Crossing. Zonder hem zouden we het niet hebben.”