Hebben dinosaurussen hun maximale grootte bereikt?

Wetenschappers geloven dat titanosauriërs Het groeide snel En ze vertraagden niet totdat ze hun gigantische volwassen afmetingen bereikten. “Als we hun groeipercentages gedurende het hele leven vergelijken met [those of] levende dieren, ze zijn dichter bij de groeisnelheden die we bij walvissen waarnemen. Dat is ongelooflijk snel”, zegt Rogers.

Rogers voegt eraan toe dat, in tegenstelling tot walvissen, titanosauriërs geen baat hadden bij het consumeren van de eiwitrijke, voedzame melk die hun moeders aanleverden. In plaats daarvan waren deze dinosaurussen op zoek naar hun eigen voedsel. “Het hoog houden van hun groeisnelheid is een van de manieren waarop de meeste sauropoden verschillen van hun vleesetende dinosaurusverwanten, die hun groei veel hebben belemmerd naarmate ze ouder werden.”

En hoewel titanosauriërs de grootste sauropoden waren, wijst Carano erop dat hun voorouders onder de sauropoden erg groot waren. “Evolutie naar 70-80 ton van een voorouder van 20-30 ton vereiste waarschijnlijk niet zoveel evolutionaire innovatie”, zegt hij. Het laat zien dat alle structuren en systemen al zijn opgezet om met grote volumes succes te boeken.

Skywalker, een veldassistent bij Altitude Science Institute for Natural History Exploration, dat veldwerk verricht in Montana en Wyoming. “Hierdoor konden ze gevarieerde diëten hebben, waardoor ze toegang kregen tot een reeks voedzame voedingsmiddelen”, zegt ze.

Vanwege hun grotere omvang ontwikkelden sauropoden “lucht” luchtzakken in hun botten, om hun skelet lichter te maken. “Deze luchtzakken waren gemaakt van zacht weefsel dat aan de longen was vastgemaakt”, zegt Walker. “Dit maakte hun gewicht gemakkelijker te dragen en zorgde voor een efficiëntere toevoer van zuurstof door hun hele lichaam. In tegenstelling tot zoogdieren hadden sauropoden dit te danken omdat er bijna geen grenzen zijn aan hoe ver ze kunnen groeien.”

Roofzuchtige dinosaurussen Het had pneumatische luchtzakken, net als moderne vogels, zegt Carano, en deze zakken kunnen zijn voortgekomen uit een gemeenschappelijke voorouder. Er wordt echter ook aangenomen dat ze dat hebben gedaan onafhankelijk ontwikkeld in andere groepen, waaronder pterosauriërs en sauropoden. “Dit zou de ademhalingscapaciteit vergroten en deze massieve botten verzachten zonder hun kracht op te offeren.” Carano legt uit dat sauropoden korte voeten en kolomachtige ledematen hadden om hun enorme gewicht te dragen. “Dit zijn allemaal eigenschappen die tot het uiterste zijn doorgevoerd in de grootste titanosauriërs”, zegt hij.

Titanosauriërs hadden ook aanpassingen verborgen in hun gewrichten. Kleinere, niet-aviaire dinosaurussen zoals t-rex Ze hadden strakke gewrichten waar hun botten netjes in elkaar grijpen, zoals de onze. Titanosauriërs daarentegen hadden gewrichten met enorme hoeveelheden sponsachtig kraakbeen aan de uiteinden van hun botten. Dit verschil in gewrichtsstructuur, vooral in de grote gewrichten van ledematen zoals de heup, zegt ze, wordt gezien als een aanpassing om het enorme lichaamsgewicht van het dier beter te behouden.

Wat volgens Carano echter minder duidelijk is, is hoe de titanosauriërs erin slaagden hun sauropod-voorouders te overtreffen. Misschien hadden ze gewoon meer tijd om grotere lichamen te ontwikkelen, na het vertrek van hun Jura-voorouders. Aan de andere kant hebben ze misschien een nieuwe innovatie verworven – door hun bestaande anatomie aan te passen zodat ze groter zijn. “Maar er is niet veel verschil dat het antwoord duidelijk maakt. Het is ook mogelijk dat ze hebben geprofiteerd van de beschikbaarheid van nieuw voedsel, vooral bloeiende planten, dat niet bestond in de Jura-periode”, zegt Carano.

De jury is er nog steeds niet uit of titanosauriërs groter zouden zijn geworden als de dinosauriërs niet waren uitgestorven.

“Ik denk dat er misschien sauropoden zijn geweest die iets groter waren, maar niet significant”, zegt Carano. Hij zegt dat het helpt om te denken in termen van ‘ordes van grootte’, wat technisch gezien verwijst naar verandering met een factor tien, om na te denken over grote schaalverschuivingen. De overgang van 1 ton naar 10 ton is bijvoorbeeld een groot probleem, zegt hij, veel meer dan de overgang van 10 naar 20 ton. “Er is een schaalverschuiving in de eerste, maar niet in de laatste.”