Emmanuel Macron speelt een dwaas door Vladimir Poetin

“Waanzin is steeds hetzelfde doen”, zoals het gezegde luidt, “en andere resultaten verwachten.” Hoe kunnen anders de inspanningen van de Franse president Emmanuel Macron om een ​​einde te maken aan de Russische invasie van Oekraïne worden beschreven door het voortdurende streven naar hernieuwde betrokkenheid bij de Russische dictator Vladimir Poetin?

Behalve de bevestiging van het welbekende feit dat Poetin een kwaadwillende en kwaadwillende acteur is, kan er niet veel worden geleerd van het transcript van een telefoongesprek tussen Macron en Poetin, dat vier dagen voor de invasie werd gehouden. De tekst werd gepubliceerd als onderdeel van een door de Elysee geautoriseerde televisiedocumentaire, in de hoop de reputatie van Macron als wereldwijde dealmaker te verbeteren.

Dit is echter niet de indruk die men maakt van het hoofd van de Franse “Jupiter”. Poetin, die Macron straft, is boos over de Oekraïense “staatsgreep” in 2014, waarbij hij “mensen levend verbrandde”. In plaats van deze onzin aan te vechten, verzekerde Macron Poetin dat hij “het doet”. [his] Het is beter om de Oekraïners te betalen en hem te verleiden om aan de onderhandelingstafel te blijven met de mogelijkheid van een één-op-één ontmoeting met president Biden in Genève.

De rest, zoals ze zeggen, is geschiedenis. Het mysterie was echter de bereidheid van Macron om keer op keer met Poetin te praten en hem te vernederen, zelfs na zo’n schijnbaar vruchteloze ervaring. Macron noemde onlangs zelfs een gesprek van ‘honderd uur’ dat hij sinds december met Poetin heeft gehad.

Met welk doel?

De meest welwillende manier om de strategie van Macron te begrijpen, is via de figuur van zijn mentor, de filosoof Paul Ricoeur, van wie hij zijn voorliefde citeert voor het synthetiseren van schijnbaar onverenigbare situaties en handelwijzen.

Macrons eigen politieke beweging, LREM, en zijn kandidatuur waren een manier om politiek links en rechts te omzeilen. In 2017 en dit jaar versloeg hij populistische kandidaten bij presidentsverkiezingen terwijl hij zelf een populistische verstrooier was. Hij wil een staat die arbeiders beschermt en tegelijkertijd, zij het met gemengde resultaten, aandringt op de liberalisering van de verstarde Franse arbeidsmarkten.

De filosofie van “tegelijkertijd” – “en même temps” – plaatst Frankrijk in de positie van een zogenaamd onpartijdige en betrouwbare bemiddelaar in de huidige oorlog en een belangrijke leverancier van militair materieel aan Oekraïne. Net zoals Macron sprak over de gevaren van “Rusland vernederen” om “met diplomatieke middelen een helling te bouwen”, maakten de Caesar-kanonnen die door Frankrijk werden geleverd een echt verschil voor de defensieve inspanningen in de Donbass.

De staatsman moet zich echter door geen enkele theorie, hoe verfijnd of elegant ook, laten verblinden voor de werkelijkheid. Voor iedereen die niet dol is op continentale filosofie, was de eerste poging van Macron om Poetin te bereiken via de spraakmakende top in Versailles in 2017 duidelijk een doodlopende weg. In plaats van te leren van een vroege fout, drong de Franse leider erop aan dat alles wat er gaande was in de verslechterende relatie van het Westen met Rusland een nagel was voor Ricorian’s hamer.

Oost-Europa is geen seminariezaal van de Sorbonne. Er is geen slimme manier om een ​​confrontatie te ‘omzeilen’ met een pestkop die gevangen zit in zijn ideologisch gedreven wereldbeeld en die probeert Moeder Rusland, lang vernederd door het Westen, terug te brengen naar haar rechtmatige plaats door haar vrijheid en zelfbeschikking met voeten te treden. Buurman. De enige taal die pestkoppen begrijpen, is de taal van harde, meedogenloze kracht.

Ja, de oorlog van Rusland tegen Oekraïne zal uiteindelijk tot een einde komen en zal waarschijnlijk een politieke regeling met zich meebrengen, misschien zelfs een handdruk met Poetin. Wat Macrons filosofie niet beseft, is dat de tijd voor een dergelijke regeling pas zal komen nadat de basislijnen van een dergelijke regeling op het slagveld zijn vastgesteld.

Tegenwoordig zou er maar één overweging moeten zijn die de acties van Frankrijk en de acties van andere westerse bondgenoten leidt: hoe beter Oekraïne het doet in de huidige oorlog, hoe sterker het (en het collectieve Westen) aan de onderhandelingstafel zal zijn.

Dalibor Rohk is een senior fellow bij het American Enterprise Institute in Washington, DC. Twitter: @DaliborRohac.