Nederlandse rechtbank vraagt ​​EU-rechtbank om opheldering over bescherming van Oekraïense vluchtelingen – Jurist

Rechtbank Den Haag vrijdag was uitgenodigd Het Hof van Justitie van de Europese Unie (HvJ-EU) zal een prejudiciële uitspraak doen over vragen die verband houden met de verlenging Tijdelijk beschermingsbevel (TPD) onder Artikel 267 Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU). De TPD machtigt het HvJ-EU om prejudiciële uitspraken te doen over de interpretatie van verdragen en de geldigheid en interpretatie van handelingen van EU-instellingen.

Als reactie op de vluchtelingenstroom als gevolg van het conflict in voormalig Joegoslavië aan het einde van de vorige eeuw heeft de Raad van de Europese Unie op 20 juli 2001 de TPD aangenomen, waarin minimumnormen zijn vastgelegd voor het bieden van tijdelijke bescherming in geval van massale migratie van ontheemden. Personen uit derde landen kunnen niet terugkeren naar hun land van herkomst. Dit noodmechanisme zal in uitzonderlijke omstandigheden worden geactiveerd om te voorkomen dat de asielstelsels van de lidstaten overbelast raken door massale gelijktijdige asielaanvragen. Nederland heeft de TPD op 16 december 2004 in nationaal recht omgezet.

Als gevolg van het gewapende conflict dat in 2022 in Oekraïne uitbrak, vond er een massale migratie van Oekraïners binnen de EU plaats. Deze verplaatsing geprovoceerd Op 4 maart 2022 werd het Tijdelijk Beveiligingsmechanisme automatisch met een jaar verlengd. De Raad besloot in 2023 stabiliteit en kansen te bieden aan Oekraïense vluchtelingen. uit te breiden Tijdelijke bescherming voor mensen die van 4 maart 2024 tot 4 maart 2025 de Russische agressieoorlog tegen Oekraïne ontvluchten.

In het geval van vrijdag vluchtte een Nigeriaan naar Nederland Nationaliteit van een derde land Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, was hij al lid van de groep die TPD aanvroeg. De Nederlandse staatssecretaris volgde echter een eerdere uitspraak van februari, waarbij het legale verblijf van de eiser op 4 maart 2024 werd beëindigd, waardoor de eiser vier weken de tijd kreeg om het EU-grondgebied te verlaten.

De eiser voerde aan dat het besluit om zich terug te trekken onwettig was, gebaseerd op een verkeerde interpretatie van de TPD, aangezien de tijdelijke bescherming van onderdanen van derde landen zou voortduren tot 4 maart 2025. Eiser heeft voorts aangevoerd dat hij onder verlenging van de tijdelijke bescherming viel. Verlengingsbevel van 2023.

De rechtbank verwierp eerst het standpunt van de minister dat het beroep van de eiser niet-ontvankelijk was. Met betrekking tot de vraag of het intrekkingsbesluit voorbarig was, concludeerde de rechtbank dat de minister van Buitenlandse Zaken niet bevoegd was om op 7 februari 2024 een intrekkingsbesluit te nemen vanwege de legale verblijfplaats van de eiser. Het Hof vond ook voldoende gronden om te oordelen dat een correcte interpretatie van het EU-recht de eiser in staat zou stellen om binnen de reikwijdte van het uitbreidingsbevel te vallen en dus recht te hebben op voorlopige bescherming tot 4 maart 2025.

Niettemin erkende het Hof dat het antwoord op deze juridische kwesties twijfelachtig was. Het heeft het HvJ-EU daarom verzocht een prejudiciële beslissing te geven over de volgende drie vragen:

• Moet artikel 6 van de Terugkeerrichtlijn zo worden geïnterpreteerd dat het de uitvaardiging van een terugkeerbesluit verhindert op een datum waarop een vreemdeling nog legaal op het grondgebied van een lidstaat verblijft?
• Is voor het antwoord op de vorige vraag van belang of de datum van beëindiging van het legaal verblijf in het intrekkingsbesluit in de toekomst ligt, en of de rechtsgevolgen van het intrekkingsbesluit pas op een later tijdstip zullen optreden?
• Betekent artikel 1 van de Uitbreidingsrichtlijn dat deze uitbreiding ook betrekking heeft op een groep onderdanen van derde landen die reeds door de lidstaat onder de werkingssfeer van het Tijdelijk Beschermingsbevel zijn gebracht, ook al heeft de lidstaat ervoor gekozen tijdelijke bescherming te verlenen aan een groep onderdanen van derde landen via de discretionaire clausule van artikel 2, lid 3, overeenkomstig de Uitvoeringsrichtlijn?

Volgens de uitspraak zal de rechtbank elke beslissing aanhouden in afwachting van de definitieve beslissing op het beroep.