Multiverse ontmoet de ruimte en heeft grote hoofdpijn

Dubbelgangers, geesten en omgekeerde realiteiten spelen hierin allemaal een centrale rol sterrenbeeldEr ontbreken echter helaas meer elementen zoals interessante personages en interessante verhalen in de nieuwste Apple TV+-serie, die op 21 februari in première ging. Een duister sci-fi-epos waarvan het mysterie vanaf het begin duidelijk is – of in ieder geval vanaf het moment dat de serie stopt met slepen in de lange introductie – het is alleen verrassend in de zin dat het moeilijk voor te stellen is waarom iemand zou denken dat dit verhaal er acht nodig had. uren waarop het had kunnen worden afgehandeld, met haar door een film van twee uur. Wanneer streamingdiensten onvermijdelijk beginnen te bezuinigen op originele producties, zullen dit soort meanderende en alledaagse projecten als eerste op de haklijst komen te staan.

Aan boord van het internationale ruimtestation FaceTimes astronaut Jo (Noomi Rapace) met haar dochter Alice (Rosie en Davina Coleman), terwijl ze door de zwaartekrachtloze omgeving reist die ze het afgelopen jaar haar thuis heeft genoemd. Op het moment dat Jo haar camera op kameraad Paul (William Catlett) richt, activeert hij NASA's uiterst geheime experimentele instrument dat bekend staat als CAL (wat 'Cold Atomic Laboratory' betekent) en plotseling wordt het ISS getroffen door een onbekend object dat grote schade aanricht aan het ISS. Hun levensondersteunende systemen. Omdat Joe die dag al een ruimtewandeling zou maken, ging ze naar buiten en identificeerde de oorzaak van de ramp: een uitgedroogd lijk dat tientallen jaren geleden een oranje astronautenpak uit de USSR droeg. Dit is absoluut onverklaarbaar, en tot overmaat van ramp voor Joe zijn er geen camera's om deze ontdekking vast te leggen, en het lichaam zweeft weg voordat ze het kan bijeenbrengen om het aan de anderen te laten zien.

Tijdens deze ramp raakt Paul dodelijk gewond, en met slechts één ontsnappingscapsule stuurt Jo haar mede-astronauten terug naar de aarde en blijft aan boord van het internationale ruimtestation om de resterende capsule te repareren. Terwijl Jo probeert zichzelf uit het station te bevrijden, ziet en hoort ze veel onverstaanbare dingen (waarvan sommige betrekking hebben op Paul). Ze krijgt ook de opdracht om de CAL te herstellen van Henry Caldera (Jonathan Banks), de wetenschappelijk hoofdadviseur van Rocket Propulsion Laboratories, die ervan overtuigd is dat het apparaat binnen een paar seconden na het inschakelen met succes een nieuwe vorm van materie heeft gevonden. sterrenbeeld Het grootste deel van de eerste anderhalve aflevering besteedt het aan het kijken naar Joe die met batterijen en kabels speelt in een poging het internationale ruimtestation te verlaten, waarmee meteen wordt bewezen dat het verhaal van showrunner Peter Harness tot lachwekkende proporties is uitgerekt.

Het feit dat deze beelden af ​​en toe worden onderbroken door een gebeurtenis vijf weken later op aarde, doet weinig om de lethargie te verlichten. In deze toekomstige clips wagen Joe en Alice zich in een donker, met sneeuw bedekt Zweeds bos. Tijdens deze reis luistert Jo naar de statische opnames van de astronauten op een Fisher-Price-band die een prominente rol zal spelen in de gebeurtenissen die volgen, en ze hoort van – en komt dan oog in oog te staan ​​met – een andere Alice in een omgekeerde versie van de hut Alice waarin ze verblijven. Dit is het begin van uren en uren waarop we Alice 'Mama!' horen schreeuwen. Terwijl ze een droevig gezicht trekt, is dat haar enige uitdrukking. Hoewel deze spookachtige dingen in eerste instantie verwarrend zijn, komt alles in vrij korte tijd in beeld, bijvoorbeeld wanneer Jo Alice vertelt dat ze niet meer ruikt zoals vroeger, en Alice merkt dat haar moeder er anders uitziet, en Joe's echtgenoot Magnus ( James D. Arce gedraagt ​​zich een beetje verrast door de warmte van zijn vrouw jegens hem.

(waarschuwing: Spoilers vooruit.)

Tussen deze vele raadselachtige ontwikkelingen, maar ook de constante shots van dubbele figuren in spiegels, opmerkingen over de wereld die op zijn kop staat, en vreemde ontmoetingen met surrogaatgeliefden, biedt Henry een nuttige inleiding over de kwantumfysica – en zijn bewering dat twee objecten, één licht en één donker, kan tegelijkertijd op dezelfde plaats zijn, zoals al snel duidelijk wordt sterrenbeeld Het is een multiversum fantasiewerk. Hij probeert de kijkers echter in verwarring te brengen door dit feit eindeloos te plagen, onder meer via sequenties waarin Henry's 'broer' (ook Banks) betrokken is, een voormalige astronaut die verbitterd is over een decennia oude ruimteramp die hij heeft overleefd, maar die de levens van zijn collega's heeft geëist. . , waarvan een verslaggever blijft beweren dat het een gebeurtenis is waarover Bud liegt. Gezien het feit dat Henry ook een voormalige astronaut is die een soortgelijk ongeval heeft gehad toen hij terugkeerde naar de aarde minus de dodelijke slachtoffers, is het gemakkelijk om de twee te combineren en de werkelijke aard van hun relatie af te leiden.

Woede lijkt de hele tijd achtervolgd, hectisch en geschokt, maar Joe is nooit een boeiende held geweest; Het is slechts één van de vele pionnen die… sterrenbeeld Het vraagt ​​ons zorg te dragen zonder eerst voldoende reden te geven om dat te doen. Banks wordt ondermijnd door de vroege behoefte van de show om Henry's onderliggende toestand geheim te houden, wat betekent dat hij slechts een mysterieuze, enigszins depressieve man is die tekeer gaat over zijn CAL en zijn gewoonte om resultaten te produceren waarvan alleen hij getuige kan zijn. In de achterste helft geeft het materiaal hem meer kleurrijke dingen om te doen, maar tegen die tijd is het allemaal zo bewerkelijk geworden dat het te weinig en te laat is geworden. Ondertussen wordt de rest van de cast in één dimensie gepresenteerd, met Magnus, de natte noedels-echtgenoot die altijd een stap achter iedereen staat, en Alice het sombere kleine meisje dat zich altijd verstopt in kasten (waarvan er veel te veel zijn).

sterrenbeeld Het gaat allemaal om de ‘liminale ruimte’ tussen twee verschillende, samengevoegde realiteiten, en ook om het stellen van regels (dat wil zeggen: dit fenomeen van de kwantumfysica overkomt astronauten) en het vervolgens schenden ervan zonder uitleg (in het bijzonder kan tiener Alice ook beide werelden zien en bezoeken). Maar nog frustrerender dan de inconsistentie ervan is de lethargie. Elke andere scène is overbodig, en de traagheid waarmee het drama wordt opgebouwd is zo flagrant dat het overkomt als een case study in tijdvuller. Hele afleveringen kunnen worden weggelaten zonder noemenswaardige impact op het hele verhaal, waarvan de complexiteit minder dubbelzinnig is dan de beslissing om er zoveel energie aan te besteden. En zelfs als het eenmaal niet meer verlegen is en begint te werken, wordt het onlogisch en biedt het wendingen die alleen maar meer vragen oproepen over hoe dit allemaal werkt, waarom het gebeurt en waarom het ons zou kunnen schelen. Uiteindelijk wordt er gezinspeeld op een tweede seizoen met meer antwoorden, maar gezien de saaiheid van dit eerste uitje voelt dit uiteindelijk als koude troost.