Moon Race 2.0: Waarom willen zoveel landen en particuliere bedrijven op de maan landen?

Het aantal astronauten dat op de maan heeft gelopen is in ruim vijftig jaar niet veranderd.

Slechts twaalf mensen hebben dit voorrecht ontvangen – allemaal Amerikanen – maar dat aantal zal binnenkort toenemen. De historische concurrentie tussen de twee landen tussen de Amerikaanse en Sovjet-ruimteagentschappen voor maanverkenning is een mondiale onderneming geworden. Missies om in een baan om de maan te draaien, of om op het oppervlak ervan te landen, worden nu gelanceerd door overheden en commerciële bedrijven uit Europa en het Midden-Oosten tot aan de Stille Zuidzee.

Ondanks het succes van de Amerikaanse Apollo-missies tussen 1969 en 1972 zijn tot nu toe slechts vijf landen erin geslaagd op de maan te landen. China is een van de meest ambitieuze landen met de maan in het vizier.

Na twee succesvolle orbitale missies in 2007 en 2010 landde China het onbemande voertuig. Changhe 3 In 2013. Zes jaar later werd Chang'e 4 de eerste missie die op de andere kant van de maan landde. De robotrover Chang'e 5 heeft in 2020 maanmonsters naar de aarde teruggestuurd, en Chang'e 6, die in mei van dit jaar wordt gelanceerd, zal de eerste monsters van de andere kant van de maan terugsturen.

De ambities van het land houden daar niet op. “China streeft er publiekelijk naar om vóór 2030 twee astronauten naar de maan te sturen”, zegt ruimtejournalist Andrew Jones, die zich richt op de Chinese ruimtevaartindustrie.

“Er is duidelijke vooruitgang op een aantal gebieden die nodig zijn om een ​​dergelijke missie uit te voeren, waaronder de ontwikkeling van een nieuw menselijk lanceervoertuig, een nieuwe generatie bemande ruimtevaartuigen, een maanlander en de uitbreiding van grondstations”, zegt Jones. “Het is een gigantische onderneming, maar China heeft bewezen dat het in staat is lange termijn menselijke en maanruimtevluchten te plannen en uit te voeren.”