Monsterrecensie: Marvel en Bitterzoet

Is er iemand in de wereldcinema zoals Hirokazu Kore-eda? Jaar na jaar blijft de Japanse schrijver-regisseur stilletjes hartverscheurend, ironisch en menselijk komediedrama afleveren, stuk voor stuk een traktatie. Het won de Palme d’Or op het Cannes Film Festival for Thieves in 2018, maar als je echt het grootste deel van de afgelopen 25 jaar speldt, heb je een Kore-eda-film die een of andere prijs verdient. . Dat geldt ook voor Monster, geschreven door Yuji Sakamoto, dat dinsdag in première ging in Cannes.

Meer zoals dit:

– “Vreemd van begin tot eind”

De mislukte comeback van Johnny Depp

10 van de beste films om te bekijken in mei

Het eerste dat je over Monster moet zeggen, is dat het geen monsterfilm is, maar het is moeilijk te zeggen wat voor soort film het is. Misschien zou het juister zijn om te zeggen dat drie films, in drie verschillende genres, achter elkaar dezelfde gebeurtenissen vanuit drie verschillende invalshoeken bekijken. Het eerste derde deel introduceert Saori (Sakura Ando), een wasvrouw die weduwe is en in een klein Japans kustplaatsje woont, die een speelse relatie heeft met haar zoon Minato (Soya Kurokawa). Maar Minato begon zich vreemd te gedragen: hij knipte zijn lange haar af met een keukenschaar en sprong toen uit de auto waarin ze reed. Misschien is zijn gedrag te wijten aan zijn woede over de dood van zijn vader, maar Saori weet dat hij wordt beledigd en aangevallen door een van zijn leraren, meneer Hori (Eita Nagayama). Het mysterie wordt nog groter als je naar de school gaat om te klagen, en de directeur en ander personeel zo ontwijkend en teruggetrokken zijn dat ze gehersenspoeld kunnen worden door sekteleden of buitenaardse wezens in menselijke vorm.

Dit deel is een geweldige koeler die extreme griezeligheid in evenwicht brengt met de chaos en kleur van het gewone leven, en dient als Kafka’s commentaar op hoe moeilijk het is om te weten wat je kinderen doormaken, en hoe frustrerend het is om te proberen duidelijke antwoorden te krijgen van die aan de macht zijn. Maar dan brengt het Monster terug en bestrijkt het dezelfde periode opnieuw, dit keer als een satirische zwarte komedie over institutionele lafheid en sociale media, voordat het een derde keer wordt beschreven als een bitterzoet verhaal over pesten en fragiele jeugdige vriendschap. Elk derde deel vult meer stukken in, voegt lagen toe aan de personages en dwingt de kijker om opnieuw te beoordelen wie het “beest” van de titel is.