mening | De overwinning van Doug Ford in Ontario zou een wake-up call moeten zijn tegen passiviteit

Dus wat ging er mis? Het is gemakkelijker om te vragen wat er goed ging, want het antwoord is geen, tenzij je een Ford bent. In dit geval is het antwoord twee verschrikkelijke tegengestelde partijen die de verkiezingen met elkaar hebben gevochten om de tweede plaats; Antidemocratisch en ongrondwettelijk De wet is aangenomen door de premier om zijn critici het zwijgen op te leggen door reclame en belangenbehartiging van derden te beperken (en Geldig via constitutionele bypass); En de pc-campagne die ermee wegkwam Duw de demonstranten en verstop je voor het publiek en de media.

Ford vervulde de materiële en klassenbelangen van veel kiezers, met lage belastingen en de nadruk op een kleine overheid en ‘openheid voor het bedrijfsleven’. Voor anderen bevredigde Ford hun misleide symbolische en culturele behoeften. Zoals opgemerkt door Clifton van der Linden, universitair hoofddocent politieke wetenschappen aan de McMaster University en oprichter van Vote Compass, Ford in hoofdletters Over tegenstrijdige kwesties, waaronder de-statuering, diversiteits- en inclusiebeleid, antiracistisch en antikoloniaal onderwijsbeleid, medische behandeling in verband met geslachtsoverdracht en injectieplaatsen onder toezicht. De Ontario Culture War speelde een prominente rol bij het terugbrengen van Ford, een feit dat velen onopgemerkt bleven. In werkelijkheid was deze verkiezing een strijd over een gevaarlijke en groeiende politiek van raciale, klassen- en gendergrieven.

Peilingen bewogen nauwelijks tijdens de verkiezingscampagne, behalve de PC hoog aan het einde en de liberale daling. Meer dan twee jaar in de pandemie – terwijl het land dieper in de wereld glijdt BetaalbaarheidscrisisEn de Weerbaarheid tegen de steeds ernstiger gevolgen van klimaatverandering Ze zijn getuige van een onzekere geopolitieke herschikking – mensen zijn bang, angstig en boos. Oppositiepartijen slaagden er niet in om met hen te praten en hen te mobiliseren – vandaar de lage opkomst die cruciaal was voor de overwinning van Ford. Het feit dat Ford er niet in is geslaagd te profiteren van de fouten van Ford en kiezers naar de stembus te trekken, is vooral dank verschuldigd aan de Nationale Democratische Partij, die 800.000 stemmen lager dan in 2018 En verloor 9 zetels. De virtuele PvdA woonde niet de klasse bij die ze boven alles moesten vertegenwoordigen.

Het kiesstelsel in de provincie hielp de zaken niet. De meerderheid van de kiezers gaf de voorkeur aan een regering die niet door Ford werd geleid. Terwijl computers 40,8 procent van de stemmen wonnen, was dat goed genoeg voor 83 van de 124 zetels van de wetgevende macht – een zeldzame tweede meerderheid die eigenlijk groter de eerste. De Democraten en de neoliberalen wonnen slechts 39 zetels met in totaal 47,5 procent van de stemmen. Computers snappen het punt: verdien meer met minder. Noem het efficiënte beoordeling als je wilt. Het is ironisch, maar in een wereld waar strategie en resultaten belangrijker zijn dan wat het beste is voor de democratie, krijg je wat je krijgt.

Waar gaat de oppositiebeweging heen vanaf hier? De leiders van de NDP en toekomstige liberalen zouden boos moeten zijn. Ze zouden boos moeten zijn over werknemers die een ruwe deal krijgen, mensen die niet in staat zijn om te leven, mensen met een handicap die in wettelijke armoede leven. Boos over de ineenstorting van het zorgstelsel. Boos over overvolle scholen. Boos op de passiviteit van het klimaat. Ze moeten in staat zijn om contact te maken met Ontarians en leiderschap te bieden dat het lijden van de bevolking erkent – en ze moeten zich inzetten voor structurele verandering.

De NDP in het bijzonder zou alert moeten zijn op deze woede en zou het tot haar primaire missie moeten maken om de basis van de partij in staat te stellen een districtsbrede beweging van ongegeneerd linkse politiek op te bouwen. Ze moeten bewegen alsof het leven ervan afhangt – omdat het leven ervan afhangt. Er is geen tijd meer om te wachten.

Deze verkiezing zou een wake-up call moeten zijn voor een zelfgenoegzame provincie en voor de ongeïnspireerde oppositiepartijen die niets hebben gedaan om deze passiviteit te doorbreken. De status quo mag niet blijven bestaan. Maar die verandering is nog ver weg, als het ooit zal gebeuren.

Voorlopig zullen Ford en zijn regering de wetgevende vergadering met een grote meerderheid krijgen en er is vrijwel geen oppositie om ze in toom te houden. Dat kan Ford ertoe brengen zichzelf met arrogantie te verslaan. Maar het is beter om er niet op te vertrouwen. In plaats daarvan moeten Ontarians zich organiseren, betere leiders kiezen en vasthouden aan de basis, en beleid bestrijden dat gericht is op het veranderen van de provincie. Dit werk moet vandaag beginnen.