Jann Wenner zei dat de vrouwelijke rockmythologie niet duidelijk genoeg was in zijn boek

Jan Wenner is een man die zeker zijn eigen artistieke smaak, voorkeuren en consumptie heeft Doen Invloed: Hij was de oprichter van Rolling Stone. Vrijdag publiceerde The New York Times een verrassend interview met hem.

Het onderwerp van het interview was Weiners nieuwe boek ‘The Masters’, dat bestaat uit langeafstandsgesprekken tussen Weiner en muzikanten die hij als reuzen in hun vakgebied beschouwt, afkomstig uit tientallen jaren van Weiners werk bij Rolling Stone. Supersterren als Bruce Springsteen, Bono en Jerry Garcia.

De ‘heren’ zijn allemaal blanke mannen. Er was geen vrouw of persoon van kleur onder hen. Dit is op zichzelf opmerkelijk, maar het verrassende deel van het artikel in de New York Times vond plaats toen de interviewer Weiner vroeg om uit te leggen waarom.

“Wat vrouwen betreft, was geen van hen duidelijk genoeg op dat intellectuele niveau”, antwoordde Weiner.

De interviewer – David Marchese, die fantastisch werk levert – was het hier absoluut niet mee eens, maar Weiner weigerde toe te geven. Hij legde uit dat hij op zoek was naar muzikanten die ‘rockfilosofen’ waren, en dat zwarte vrouwen en artiesten ‘op dat niveau niet duidelijk spraken’. Wat zou het kunnen betekenen? Heeft hij nog nooit van Carole King gehoord? Hij stelde achteraf dat hij ‘eruit had kunnen komen en een zwarte kunstenaar en een vrouwelijke kunstenaar had kunnen vinden om hier op te nemen die niet aan dezelfde historische standaard voldoet, gewoon om dat soort kritiek te vermijden’, maar dat deed hij. Ik doe dat niet omdat ik denk dat hij weigert zijn eigen zelfopgelegde normen in gevaar te brengen.

Het is oké om te houden van wat je leuk vindt. Maar als jij Jann Wenner bent, de man die al vijftig jaar gesprekken over de Amerikaanse populaire cultuur leidt, hoe verdrietig Blijkt dat alle muzikanten die jij het meest waard vindt, muzikanten zijn die op jou lijken?

Praat je niet genoeg op intellectueel niveau? Kaas en rijst, mijn vriend, normaal gesproken moet je door een Incel-forum lopen om deze gevoelens hardop uitgesproken te zien. Hoewel hij erkende dat vrouwelijke muzikanten ‘creatieve genieën’ kunnen zijn, lijkt zijn voornaamste klacht te zijn dat ze niet over hun kunst kunnen praten op een manier die hij boeiend of intellectueel stimulerend vindt: ‘Johnny… [Mitchell] Hij was geen rock-‘n-roll-filosoof. Naar mijn mening voldoet het niet aan deze test.

Het was echt teleurstellend om te lezen dat Weiner het vermoeide en schadelijke idee recycleerde dat het opnemen van een zwarte vrouw op een lijst die excellentie viert alleen zal zijn om de menigte wakker te maken, en niet omdat ze het verdient om daar te zijn. Heeft hij nog nooit van Tina Turner gehoord? Het was erg verwarrend om hem te horen uitleggen dat vrouwelijke artiesten simpelweg niet duidelijk spreken. Patti Smit? Stevie Nicks?

En als journalist is het meest opmerkelijke van dit alles het feit dat het nooit bij hem opkwam dat hij misschien wel het probleem was. Heeft hij nog nooit van Taylor Swift gehoord? Dat wil zeggen: als hij de antwoorden van geniale vrouwen saai vond, stelde hij misschien niet de juiste vragen. Dat wil zeggen, als hij begrijpt dat ‘voor de hand liggend’ één specifiek ding betekent – ​​iets dat alleen blanke mannelijke artiesten belichamen – dan is dat op zichzelf misschien een saaie manier om muziek te begrijpen. Historisch gezien werden kunstenaars als groots beschouwd omdat een poortwachter besloot dat ze geweldig waren.

Jan Wiener was een van die poortwachters die de cultuur mede vormgaf, maar ook door de cultuur werd gevormd – een product van zijn tijd, een gevangene van haar vooroordelen. Een man die de vinger aan de pols van de cultuur hield, in een bepaald tijdperk, toen het acceptabeler was dat uitsluitend blanke mannen de goden van de rock waren, en uitsluitend blanke mannen de hogepriesters ervan.

Het zou één ding zijn als Weiner gewoon zijn schouders ophaalde en zei: kijk, ik hou van wat ik leuk vind en dit boek is niet voor iedereen, en het daarbij liet.

Het is iets anders om mensen de schuld te geven die je hebt uitgesloten omdat ze intellectueel niet boeiend genoeg waren om je interesse vast te houden.

scherp. geestig. Plechtig. Meld u aan voor de StijlMemo-nieuwsbrief.