Hoe een zonsverduistering een gebroken Amerika kan helpen verenigen

Op 8 april zal het universum Amerika vereren met zijn meest spectaculaire natuurspektakel: een totale zonsverduistering. De lengte is ongeveer 115 mijl breed In het gebied van Texas tot Maine (het pad van de totaliteit genoemd) zal de felle zon maximaal 4 1/2 minuut verdwijnen, waardoor de aarde in een griezelige schemering terechtkomt. Ondertussen zal op die dag overal in de aangrenzende Verenigde Staten een gedeeltelijke zonsverduistering plaatsvinden, een interessante (zij het veel minder spectaculaire) gebeurtenis.

U herinnert zich misschien dat er zeven jaar geleden opnieuw een totale zonsverduistering plaatsvond in ons land. Bij die gelegenheid – 21 augustus 2017 – werd het pad van de totaliteit als een sjaal omwikkeld van Oregon naar South Carolina., Het viel in Amerika, dat op de rand van een burgeroorlog leek te staan.

Het was het eerste jaar van het presidentschap van Donald Trump, toen protesten en woede het land opschudden. De partijdige en culturele verdeeldheid werd groter: rood versus blauw, stedelijk versus landelijk. Een week voor de zonsverduistering daalde de duisternis neer over Charlottesville, waar een bijeenkomst van blanke supremacisten tegendemonstranten ontmoette in een dodelijke botsing die de desintegratie van het land samenvatte. Op de dag van de hemelse gebeurtenis fuseerde Amerika echter. Zijn focus richtte zich naar buiten – naar de hemel – voor een gedeeld kosmisch moment.

En toen de maanschaduw arriveerde op de Southern Illinois University, klonken er 14.000 stemmen uit het Greyhound-stadion van de school. “Het laat ons zien hoe sterk we zijn als we allemaal samenkomen, zelfs met alles wat er gaande is”, vertelde een man uit de menigte aan NBC News.

In Oakland, New Jersey – waar stadsmensen zich in de bibliotheek verzamelden om naar de gedeeltelijke zonsverduistering te kijken, maar ontdekten dat er niet genoeg zonnebrillen waren die iedereen veilig kon observeren – deelden degenen die een bril droegen met degenen die dat niet deden. Een vrouw zei tegen de plaatselijke krant: “Gezien de ervaringen die we de laatste tijd in het hele land hebben gehad, is het goed om te zien dat iedereen samenkomt en dit mogelijk maakt.”

Op een massale bijeenkomst genaamd SolarFest in de hoge woestijn van Oregon, bleken de duizenden mensen die van over de hele wereld kwamen zo beleefd en meewerkend dat ze bijna geen afval achterlieten toen ze het beursterrein evacueerden. “Het is zo schoon”, zei een organisator verbaasd.

Het tafereel werd door het hele land herhaald, in parken en stadsstraten, op bergtoppen en stranden. Individuen werden gemeenschappen. Vreemdelingen zijn geen vreemden meer. De verstijfde mensen huilden, omhelsden elkaar en vielen in eerbiedige stilte.

In dit tijdperk van gepolariseerde politiek, eilandelijk entertainment en individualistisch nieuws bood de zonsverduistering een kostbare gedeelde ervaring – een ervaring die verhief en verenigde in plaats van vernederde en verdeelde. Uit een onderzoek uitgevoerd door onderzoekers van de Universiteit van Michigan werd geschat dat ruim 150 miljoen Amerikaanse volwassenen de zonsverduistering van 2017 live hebben bekeken, terwijl nog eens 60 miljoen deze op televisie of internet hebben bekeken. “Dit is een niveau van blootstelling dat het aantal kijkers van de Super Bowl in de schaduw stelt en behoort tot de meest bekeken evenementen in de Amerikaanse geschiedenis”, concludeerde het onderzoek.

Andere wetenschappers van de Universiteit van Californië, Irvine, analyseerden miljoenen berichten die rond de tijd van de zonsverduistering van 2017 op Twitter waren verzonden, en ontdekten dat degenen die berichten plaatsten vanuit het pad van de totaliteit en op de dag van de zonsverduistering ‘meer ontzag en minder zelfgenoegzaamheid toonden’. -uitdrukking.” Gerichte taal, sociaal positiever, affiliatief, bescheiden en collectivistisch. Het team bevestigde dat deze resultaten de psychologische impact onthulden van de zonsverduistering van 2017. “Net zoals de maan op één lijn stond met de zon aan de hemel, zo stonden mensen op aarde tegenover elkaar in de rij met ontzag voor deze verbazingwekkende hemelse gebeurtenis.”

Daarom preek ik nu.

De totale zonsverduistering op 8 april 2024 belooft deze verenigende kracht nog krachtiger uit te oefenen. Bijna drie keer zoveel Amerikanen – meer dan 30 miljoen – leven dit jaar binnen het pad van de totaliteit, en meer dan de helft van de Amerikaanse bevolking woont binnen een dag rijden. Ik moedig zoveel mogelijk mensen aan om deze reis te maken en zichzelf in de ontzagszone te plaatsen.

Ons land is opnieuw een jaar van bittere politieke campagnes begonnen, en wat het lijkt te verkopen is woede en verdeeldheid. Toch merk ik dat er verlangen is naar iets meer, iets anders.

Aan het einde van mijn laatste lezing in Cleveland stuurde een toeschouwer mij een vraag op het podium. ‘Het lijkt erop dat de zonsverduistering veel mensen bij elkaar brengt,’ begon hij. Waarom kunnen we niet op deze verbazingwekkende manieren doorgaan… na de zonsverduistering? Hoe kunnen wij ervan profiteren?

Destijds wenste ik dat ik de wijsheid van een rabbijn had, omdat ik het antwoord niet wist. Maar misschien is het stellen van de vraag een begin. Een spektakel van vier minuten zal het weefsel van ons land, verscheurd door jaren van wederzijds wantrouwen, niet herstellen, maar als genoeg van ons de schaduw van de maan op 8 april in de weg staan, zou de zonsverduistering ons kunnen herinneren aan de eenheid waar we naar verlangen. herwinnen. Dit alleen al kan enkele hechtingen verhelpen.

David Barron, voormalig wetenschapscorrespondent voor National Public Radio (NPR) en huidig ​​hoofd astrobiologie bij de Library of Congress, is de auteur van American Eclipse: A Nation's Epic Race to Catch the Moon's Shadow and Win World Glory. Hij is getuige geweest van acht totale zonsverduisteringen op vijf continenten.