De S&P 500 en Dow Jones handelen op een recordhoogte terwijl de aandelenkoersen blijven stijgen

Lu Wang van Bloomberg kwam vanochtend met een geweldig verhaal, waarin hij de uitdagingen beschrijft waarmee actieve managers worden geconfronteerd in een omgeving waarin een paar grote bedrijven de index naar recordniveaus duwen.

Het fundamentele probleem is fundamentele wiskunde: de “Big 7”-aandelen vertegenwoordigen ongeveer 30% van het gewicht van de S&P 500, het is beleggers verboden deze aandelen tegen dat percentage aan te houden, en de benchmarkindex kan het tempo niet bijhouden door de benchmarkindex te evenaren. Nu kunnen beheerders van beleggingsfondsen uiteraard hun geld beleggen in ETF's die de S&P 500 volgen. Maar dat is niet de reden waarom beleggers de hogere vergoedingen betalen die door actieve fondsen worden aangerekend.

In dit geval is dat specifiek zo Wet op de beleggingsmaatschappijen van 1940die de omvang van de activiteiten van beheerde aandelenfondsen regelt.

Zoals Robbie Greengold van Morningstar vorig jaar schreef: de wet ‘impliceert dat het toewijzen van 5% of meer aan één enkel effect ongemakkelijk groot is; om een ​​gediversifieerde status te bereiken, moet een beleggingsfonds het totale belang van deze posities beperken tot 25% van zijn totale aandelen. ” Oorsprong.”

De wet stelt in artikel 5 specifiek dat:

In wezen moet uw fonds grotendeels liquide zijn, de beleggingen breed gespreid hebben, en grotendeels passief blijven als het gaat om het beheer van de bedrijven waarin wordt belegd. Dit laatste deel presenteert een ander opmerkelijk probleem voor de actieve fondsbeheergemeenschap.

De meeste beleggers die beleggingsfondsen gebruiken om kapitaal toe te wijzen, zijn waarschijnlijk niet van plan actieve beleggers te worden. Maar als dat zo is, voorkomen deze regels dit potentiële strategische probleem. Het is gewoon een andere manier waarop de beleggingswereld een verraderlijke plek is voor aandelenkiezers.