Webb legde het stervormingsgebied van de Tarantulanevel vast in deze mozaïekafbeelding die 340 lichtjaar omspant.NASA, ESA, CSA, STScI, Webb ERO-productieteam
Laten we bij het huis beginnen. Zelfs hier kun je zien dat de ruimte enorm is – meer dan je misschien beseft. Dit is de aarde aan de rechterkant en de maan is het kleine plekje aan de linkerkant.
NASA’s Lucy-ruimtevaartuig legde dit beeld van de aarde en de maan vast vanaf een afstand van 890.000 km op 13 oktober 2022.NASA/Goddard/SwRI
Jupiter is veel verder weg en veel groter.
Jupiter, zoals afgebeeld door het Juno-ruimtevaartuig, in september 2017.NASA / SwRI / MSSS / Gerald Eichstädt / Seán Doran
Alleen al de beroemdste orkaan op Jupiter, de Grote Rode Vlek, is groter dan de aarde.
Wetenschappers animeerden dit Juno-beeld van de Grote Rode Vlek op basis van snelheidsgegevens van het ruimtevaartuig en modellen van de stormwinden.NASA / JPL-Caltech / SwRI / MSSS / Gerald Eichstadt / Justin Cowart
Maar de zon verkleint alle planeten. In deze afbeelding van een klein deel van het oppervlak van de zon is elke cel kokend plasma ongeveer zo groot als Texas.
Film van de Inouye Solar Telescope laat zien hoe het plasma van de zon over het oppervlak beweegt.NSO / NSF / AURA
De planeten in ons zonnestelsel zijn fascinerender en complexer dan je zou denken. Saturnus is niet de enige met ringen. Zie je de ringen van Uranus hieronder?
Een infraroodbeeld van Uranus gedurende twee dagen in juli 2004.Lawrence Srumovsky, Universiteit van Wisconsin-Madison/W.W. Keck Observatory
James Webb Space Telescope-afbeelding van Neptunus en zijn ringen. Neptunus heeft 14 bekende satellieten, en zeven daarvan zijn zichtbaar in deze afbeelding.NASA, ESA, CSA en STScI
Andere planeten hebben ook aurora borealis, net als de aurora borealis en de Australische aurora hier op aarde.
NASA’s Hubble-ruimtetelescoop bracht op 24, 26 en 28 januari 2005 de zuidelijke aurora van Saturnus in ultraviolet licht in beeld.NASA/Hubble/Z. Levi en J. Clark
In dit infraroodbeeld van de James Webb Space Telescope zie je vage ringen rond Jupiter cirkelen en de aurora borealis gloeiend aan zijn polen.
Een weids beeld van Jupiter vastgelegd door de James Webb Space Telescope.NASA, de European Space Agency en het Jupiter ERS-team; Beeldverwerking door Ricardo Hueso (UPV/EHU) en Judy Schmidt
Sommige manen van Saturnus en Jupiter vertonen duidelijke tekenen van ondergrondse oceanen, waar wetenschappers denken dat buitenaards leven op de loer ligt. Op Enceladus zie je waterpluimen omhoog schieten door scheuren in het oppervlakte-ijs.
In dit real-time beeld van NASA’s Cassini-ruimtevaartuig verlicht tegenlicht van de zon op spectaculaire wijze de stralen van waterijs van Enceladus.NASA/JPL-Caltech/SSI
Dit zijn de enige werelden die we kennen. Volgens NASA heeft elke ster gemiddeld minstens één planeet. Op deze afbeelding zie je er een in een baan om de ster draaien. De planeet is een kleine klodder aan de rechterkant, binnen een schijf van materiaal rond de ster.
Een ster omringd door een circumplanetaire schijf, met rechts een planeet zichtbaar, vastgelegd door de Atacama Large Millimeter/Submillimeter Array.ALMA (ESO/NAOJ/NRAO) / Benisty et al.
Bovendien worden er voortdurend nieuwe sterren geboren in kinderkamers waar dikke wolken van gas en stof instorten tot sterren. De beroemde Pillars of Creation is zo’n kinderkamer.
Deze torenhoge ranken van kosmisch stof en gas, bekend als de Zuilen van de Schepping, vormen het hart van de Adelaarsnevel.NASA, ESA en Hubble Heritage Team (STScI/AURA)
NASA’s James Webb-ruimtetelescoop heeft onlangs voor het eerst de pluimen in sterk infrarood in beeld gebracht, waardoor nieuwe sterren verborgen achter het stof zichtbaar werden.
Pillars of Creation in nabij-infrarood licht, afgebeeld door NASA’s James Webb Space Telescope.NASA, European Space Agency, Canadian Space Agency, STScI; Joseph DiPasquale (STScI), Anton M Coquemore (STScI), Alyssa Pagan (STScI).
Nieuwe sterren ontstaan ook wanneer sterrenstelsels botsen, langzaam langs elkaar heen bewegen en het gas en stof samendrukken dat de interstellaire ruimte vult. Ruimtetelescopen hebben veel van dit soort botsingen vastgelegd, waaronder de drie samengevoegde sterrenstelsels hieronder.
Een samensmelting van drie melkwegstelsels vastgelegd door de Hubble Space Telescope.ESA/Hubble & NASA, W. Keel, Dark Energy Survey, DOE, FNAL, DECam, CTIO, NOIRLab/NSF/AURA, SDSS Met dank aan: J. Schmidt
Sterren ontploffen en sterven ook regelmatig, waardoor een krachtige en heldere supernova ontstaat.
Een bubbel van supernova-afval, afgebeeld met behulp van röntgengegevens van NASA’s Chandra X-ray Observatory en optische gegevens van de Hubble-ruimtetelescoop.Röntgenstralen: NASA/CXC/GSFC/BJ Williams et al. ; Optisch: NASA/ESA/STScI
De Hubble-ruimtetelescoop heeft onlangs drie fasen van een supernova tegelijk vastgelegd. Het massieve object kromp de ruimtetijd en weerspiegelde drie verschillende beelden van de explosie, op drie verschillende tijdstippen.
De verschillende kleuren van een afgekoelde supernova in drie verschillende stadia van zijn evolutie.NASA, ESA, STScI, Wenlei Chen (UMN), Patrick Kelly (UMN), Hubble Frontier Fields
Supernova’s storten vaak in tot zwarte gaten. Je hebt misschien de allereerste foto van een zwart gat gezien…
Het allereerste beeld ooit van een zwart gat, gemaakt door de Event Horizon Telescope, werd vrijgegeven in april 2019.Event Horizon Telescope Collaboration/Maunakea Observatories via AP
…maar heb je het zwarte gat in het centrum van ons melkwegstelsel gezien? Wetenschappers geloven dat elk sterrenstelsel een zwart gat in de kern heeft.
Eerste afbeelding van Sagittarius A*, of Sgr A*, het superzware zwarte gat in het centrum van ons melkwegstelsel.Evenement Horizon Telescope-samenwerking
Soms smelten zwarte gaten ook samen, waardoor superzware monsters ontstaan.
Deze afbeelding toont close (links) en wide (right) views van de kernen van twee heldere sterrenstelsels, elk met een superzwaar zwart gat, in NGC 7727, een sterrenstelsel op 89 miljoen lichtjaar van de aarde in het sterrenbeeld Waterman.ESO / Voggel et al. ; ESO/VST ATLAS-team. Dankwoord: Durham University/CASU/WFAU
Er is een verbijsterend aantal sterrenstelsels – maar liefst 200 miljard, schatten astronomen. Elk is vol met zijn eigen sterren en planeten.
Hier wordt het Stephane’s Quintet getoond, gemaakt door de James Webb Space Telescope.NASA, ESA, CSA, STScI
Deze opname met lange belichtingstijd van NASA’s James Webb Space Telescope legt duizenden sterrenstelsels vast. Als je een zandkorrel op armlengte zou houden, zou dat het stipje van het universum voorstellen dat je op deze afbeelding ziet.
Het eerste diepveld-infraroodbeeld van de James Webb Space Telescope, vrijgegeven op 11 juli 2022.NASA, ESA, CSA en STScI
Webb heeft verder in het universum gekeken dan welke eerdere telescoop dan ook. Dit gaat ver terug in de tijd, aangezien licht er miljarden jaren over doet om vanuit deze sterrenstelsels te reizen.
Webb legde het stervormingsgebied van de Tarantulanevel vast in deze mozaïekafbeelding die 340 lichtjaar omspant.NASA, ESA, CSA, STScI, Webb ERO-productieteam
In juli zag Webb het oudste en meest verre sterrenstelsel ooit ontdekt. Wetenschappers geloven dat het 235 miljoen jaar na de oerknal verscheen. Dit betekent dat het dichter bij het begin van het universum is dan we het eerder hebben gezien.
Een kleurenafbeelding van CEERS-93316, een sterrenstelsel waarvan onderzoekers denken dat het pas 235 miljoen jaar na de oerknal verscheen.CEERS / UOE / SOPHIE JEWELL / CLARA POLLOCK
Astronomen kennen slechts twee bezoekers uit andere sterrenstelsels: een mogelijke rots genaamd ‘Oumuamua, en een komeet die de zon passeerde vanuit de interstellaire ruimte, in 2017 en 2019.
Komeet 2I/Borisov, het tweede interstellaire object dat in ons zonnestelsel is ontdekt. De blauwe en rode streepjes zijn sterren op de achtergrond die als een lijn verschijnen terwijl de komeet beweegt.Gemini Observatory / NSF / AURA / Beeldcomposiet door Travis Rector
Slechts twee menselijke ruimtevaartuigen hebben ons zonnestelsel verlaten: NASA’s Voyager-sondes. De eerste sonde nam dit beroemde beeld van de aarde op weg naar buiten.
The Pale Blue Dot, afbeelding van de aarde gemaakt op 14 februari 1990 door NASA’s Voyager 1 op een afstand van 3,7 miljard mijl van de zon.NASA/JPL-Caltech
Ja, de aarde, daar. Carl Sagan noemde dit punt de ‘lichtblauwe stip’ en schreef: ‘Dit is hier. Dit is thuis. Dit zijn wij.’ De meesten van ons zullen de rest van het universum alleen via beelden ervaren.
More Stories
Astronomen lossen het mysterie op van de dramatische explosie van FU Orionis in 1936
Astronauten op de maan kunnen fit blijven door op het Rad des Doods te rennen
Vergelijking van commerciële bemanningen van NASA Boeing Starliner en SpaceX Dragon