Spectaculaire illusies – en zeer moeilijk te verkopen

Waarom lijkt deze ring in de lucht te hangen? Hoe zijn deze mensen van daar naar daar gekomen? Antonio Diaz zijn vele fantasieën zien uitvoeren El Magoo pop Op Broadway (Ethel Barrymore Theatre, tot en met 27 augustus) op sommige plaatsen spannend. Zijn magie lijkt te zijn gezien door bijna 3 miljoen mensen. Na een theater in Spanje te hebben gekocht, heeft Diaz zojuist een ander gekocht in Branson, Missouri, dat in de Verenigde Staten zal worden gevestigd, en hij is de jongste oplichter die het Broadway-podium betreedt.

Je hebt misschien een versie van zijn beroemdste truc op Facebook gezien Vandaag Onlangs vertoond, toen hij – voor de ogen van het publiek – een groep mensen door de lucht leek te verplaatsen, van de ene transparante doos naar de andere. Een grote oplichter, hij moet duizenden lepels kommen ontbijtgranen in het hele land hebben laten rondslingeren.

Diaz herhaalt een variatie hiervan op Broadway als een passende finale die het bekijken waard is. Tenzij hij op magische wijze de tijd stilzet, of er op de een of andere manier een onzichtbaar scherm is tussen het publiek en het podium en er iets fantastisch aan de hand is met de projecties, is het een raadsel hoe deze mensen van doos naar doos kwamen. Hij vertelt de deelnemers dat als ze iets voelen, ze niet bewegen. En achter een stuk stof zien we wat trillingen waar de veronderstelde teleportatie plaatsvindt. Wat het ook is, het is geweldig.

Op 20-jarige leeftijd richtte Diaz zijn eerste bedrijf op en in 2018 werd hij gerangschikt als ’s werelds best scorende Europese visualizer door Forbes. laat het zien op netflix, Menselijke betovering door El Majo PopHet werd uitgezonden in 192 landen, “om de internationalisering ervan te bevorderen”, aldus dat programma.

De theatrale show heeft zijn eigen spanning individueel. Maar het is ook, onder deze gimmicks, een ietwat moeizame verklaring van vitale ontmoetingen in het voordeel van Diaz; Wat een slimme stukjes illusie die een beetje verloren voelen in een toneelshow met verweven stukjes zelfbekrachtiging, zelfpubliciteit en botte reclame.

In sommige opzichten is het verheugend om een ​​artiest zo trots eerlijk te zien over waar de show over gaat: een merk verkopen, dingen verkopen die met het merk te maken hebben. De Broadway-show duurt slechts ongeveer 80 minuten, maar de druk om meer te willen zijn dan het is – een opeenvolging van stunts – is voelbaar. Zijn gang, structuur en toon hebben veel werk nodig om de verbindingen te verhullen.

Het publiek, door ofwel gekozen te worden of een werpbal te gebruiken, heeft de overhand voor het uur en voor nummerkeuzes en andere kleine taken en aanwijzingen. Dit zijn de bouwstenen van kaarttruc-opstellingen: men rijgt een reeks antwoorden aan elkaar die door het publiek worden uitgeschreeuwd.

Diaz’ ​​vaardigheden als grappenmaker zijn onberispelijk, maar de show voelt als onderdeel van het podium. Diaz voelt zich bewonderenswaardig verantwoordelijk voor zijn gimmicks, maar niet voor de show als show. Zijn interacties met het publiek lijken schokkerig en afstandelijk. Een jong kind dat op het podium werd opgevoed, werd lichtvaardig behandeld (niet vervelend, maar raar). Een andere verbazingwekkende illusie, zei Diaz, vereiste specifiek vrouwelijke deelname. Maar na getuige te zijn geweest van de illusie (waardoor je vol ongeloof in je ogen wrijft), dacht het publiek: misschien was dat een man. Waarom specifiek vrouwelijk?

Tegen het einde van de show is er een set waar hij over het podium vliegt en op muren lijkt te lopen, maar zoals we ons al kunnen voorstellen, maken vrij gewone trapeziumdraden – zoals in veel podiumshows – het gemakkelijker om voor ons, het lijkt verklaarbaar. . Aanwijzingen van sommige instellingen tot yee-gadzooks crescendo kunnen ongelijk aanvoelen en te snel slikken in het bizarre tempo van de show, in plaats van hun wonderen in de lucht te laten hangen.

Tussen de trucs door, en om het team van Diaz de tijd te geven zich voor te bereiden op het volgende moment van verwondering, krijgen we een achtbaanrit door zijn leven, of in ieder geval zijn inspiratie om te doen wat hij doet. Dit omvat scènes die zijn afgebeeld in drama’s en stripverhalen van hem als jong kind. Deze voelen meer als opvulling dan als onthullend of diep. Rond de randen van het podium zien we de flikkerende rode verticale lijnen van het Netflix-logo. In ieder geval voor de show die deze criticus bijwoonde, was de cameraploeg aan het filmen, in dienst van iemand anders, mogelijk gericht op Broadway.

Hoe verbijsterend en visueel verbluffend het op sommige plaatsen ook was, El Magoo pop Hij voelt ook dat hij in dienst staat van het opbouwen van het merk van Díaz en het op de markt brengen van de producten, en daar is hij heel open over geweest. Hier is waarschijnlijk niets mis mee – Diaz praat er gewoon meer over dan anderen in het roemspel. Maar paradoxaal genoeg, in een show die zo afhankelijk is van goochelarij en dingen die we niet kunnen verklaren, die vlak voor ons gebeuren, barst dit overduidelijke, duidelijke verlangen naar productverandering los naast de opwindende illusies die Diaz zo graag uitvoert. Onder de sluier van verhulling, mysterie en verrassing. Net als bij zijn beste verbazingwekkende illusies, zal een beetje show-and-tell echt wonderen verrichten.