Ronnie Hawkins, rock-‘n-roll-legende die de band leidde, sterft op 87-jarige leeftijd | Muziek

Ronnie Hawkins, de in Arkansas geboren rock-‘n-roll-legende die de jonge Canadese en Amerikaanse muzikanten begeleidde die later bekend werden als de band, is overleden.

Zondag zei zijn vrouw Wanda dat Hawkins, die ter ere van hem wordt beschreven als de belangrijkste rockman in de Canadese geschiedenis, op 87-jarige leeftijd is overleden na een ziekte.

“Hij ging in vrede en zag er even knap uit als altijd”, vertelde ze aan de Canadese krant Press.

In een eerbetoon aan Hawkins op zondag zei Robbie Robertson van de band dat Hawkins hem en zijn bandleden “de regels van de weg” leerde.

“Hij was niet alleen een geweldige entertainer, geweldige artiest en bandleider, hij had een ongeëvenaard gevoel voor humor”, zei Robertson in een verklaring op Twitter. “Grappig en totaal uniek. Ja, God heeft er maar één van gemaakt. Hij zal voor altijd in onze harten voortleven. Mijn diepste medeleven aan zijn familie.”

De Canadese schrijfster Margaret Atwood plaatste het nieuws op Twitter en zei dat het “zo verdrietig was om te horen”.

De geboren Hawkins, geboren in Huntsville, Arkansas op 10 januari 1935 (twee dagen nadat Elvis Presley werd geboren), bouwde al snel een reputatie op als zakenman in het ontluikende rock-‘n-rollcircuit uit de jaren vijftig.

Bijgenaamd “The Hawk”, had hij kleine hits met Mary Lou en Odessa en runde hij een club in Fayetteville, Arkansas, waar vroege rocksterren als Carl Perkins, Jerry Lee Lewis en Conway Tweety actief waren.

“Hawkins is de enige man die ik ooit heb gehoord die een lied kan componeren dat zo mooi en sexy is als My Gal is Red Hot klinkt dordid”, schreef Grill Marcus in zijn populaire boek over Amerikaanse muziek en cultuur, The Mysterious Train, eraan toevoegend dat Hawkins naar verluidt “weet meer manieren achtergrond, achterkamertjes en achtergronden meer dan enige man van Newark tot Mexicali.”

Hawkins, die zichzelf “King of Rockabilly” en “Mr. Dynamo” noemde, had geen gaven van Presley of Perkins, maar hij had ambitie en oog voor talent.

zong voor de eerste keer in Canada in de late jaren vijftig en besefte dat het veel meer zou opvallen in een land waar inheemse rock nog nauwelijks aanwezig is. Canadese muzikanten verhuisden vaak naar de Verenigde Staten om hun carrière vooruit te helpen, maar Hawkins probeerde zelden het tegenovergestelde.

Met drummer en collega Arkansan Levon Helm vormde Hawkins een Canadese begeleidingsgroep met gitarist en songwriter Robbie Robertson, toetsenisten Garth Hudson en Richard Manuel en gitarist Rick Danko. Ze werden Hawks en werden opgeleid aan de Hawkins School of Rock.

Robertson vertelde Rolling Stone in 1978: “Toen de muziek een beetje uit Rooney’s oor kwam, of hij niet kon beslissen wanneer hij zou zingen, vertelde hij ons dat niemand behalve Thelonious Monk kon begrijpen wat we speelden. Maar het belangrijkste was met hem was dat hij ons veel heeft laten repeteren.” We gaan vaak tot één uur ’s nachts spelen en trainen dan tot vier uur ’s nachts.”

Robertson en zijn vrienden ondersteunde Hawkins van 1961 tot 1963, voerden rockshows uit in heel Canada en namen een huilende cover op van Bo Diddley’s Who Do You Love, dat een van Hawkins’ kenmerkende nummers werd.

Maar Hawkins verkocht niet veel platen en de Hawks hadden hun leider overtroffen. Ze sloten zich aan bij Bob Dylan In het midden van de jaren zestig en tegen het einde van het decennium waren ze single stars geworden die zichzelf omgedoopt hadden tot de band.

Ondertussen vestigde Hawkins zich in Peterborough, Ontario, en had daar een handvol top 40 vrijgezellen, waaronder Bluebirds in the Mountain en Down in Alley.

De Canadese muziekjournalist en blogger Eric Alper, die zondag schreef, zei dat Hawkins erg zal worden gemist.

Alber schreef: “Ronnie Hawkins, de belangrijkste rockmuzikant in de Canadese geschiedenis, is op 87-jarige leeftijd overleden.” “De band, Dale Hawkins, Bob Dylan en duizenden anderen zouden niet hetzelfde zijn zonder hem. De muziek zou niet hetzelfde zijn. We zullen hem zo erg missen, en bedankt, Hawk.”

Hij hield de nieuwste geluiden niet bij – hij was geschokt toen hij de Canadees Neil Young voor het eerst hoorde – maar eind jaren zestig raakte hij bevriend met John Lennon en zijn vrouw Yoko Ono. Ze logeerden bij Hawkins, zijn vrouw Wanda en drie kinderen terwijl ze Canada bezochten.

“Op dat moment dacht ik dat ik ze een plezier deed”, vertelde hij later aan de National Post. “Ik dacht dat de Beatles een gelukkige Engelse band waren. Ik wist niet veel van hun muziek. Ik dacht dat Yoko (belachelijk) was. Tot op de dag van vandaag heb ik nog nooit van een Beatle-album gehoord. Voor $ 10 miljard kon ik ‘ Ik noem geen enkel nummer op Abby Road. Nooit in mijn leven zou ik een Beatle-album kiezen en beluisteren. Nooit. Maar John was zo krachtig. Ik bewonder hem. Hij was niet een van die geweldige mensen, weet je.”

Hawkins hield ook contact met de band en was in 1976 te gast bij de All-Star Farewell Party die de basis vormde voor Martin Scorsese’s documentaire The Last Waltz.

Voor een paar momenten is hij weer aan de macht, glimlachend en verdampend onder Stetsons hoed, terwijl hij “big time, big time” roept naar zijn ex-vriendjes terwijl ze door Who Do You Love scheuren.

Naast The Last Waltz was Hawkins ook te zien in Dylan Rinaldo en Clara, en de big-budgetfilm Heaven’s Gate en Hello Mary Lou. Dan Aykroyd vertelde in 2007 een documentaire over Hawkins and Alive en Kickin en verscheen in een andere populaire film uit Arkansas, Bill Clinton.

De albums van Hawkins omvatten Ronnie Hawkins en The Hawk “And Can’t Stop Rockin”, een opmerkelijke release uit 2001 van Helm en Robertson en hun optredens op hetzelfde nummer, Blue Moon in My Sign. Helm en Robertson spreken niet meer, omdat ze ruzie hebben gemaakt na The Last Waltz en hun bijdragen in aparte studio’s hebben opgenomen.

In de loop van de tijd heeft Hawkins verschillende jonge Canadese muzikanten begeleid die een succesvolle carrière hebben opgebouwd, waaronder gitarist Pat Travers en toekomstige gitarist Janis Joplin, John Tell.

Hij heeft talloze ereprijzen ontvangen uit zijn geadopteerde land en in 2013 werd hij geselecteerd als lid van de Orde van Canada “voor zijn bijdragen aan de ontwikkeling van de muziekindustrie in Canada, als rock-‘n-roll-muzikant en voor zijn steun aan goede doelen.”