Richard Serra, beeldhouwer van monumentale kunstwerken, is op 85-jarige leeftijd overleden

Serra heeft echter gezegd dat zijn sculpturen – meestal platen van roestig Cor-Ten-staal omgezet in spiralen en ovalen – slechts een middel waren om een ​​doel te bereiken. ‘De ruimte is mijn onderwerp’, zei hij in 2001 tegen tv-presentator Charlie Rose. ‘Ik gebruik staal om de ruimte te organiseren.’

De heer Serra explodeerde daarna in het publieke bewustzijn “schuine boog” In 1981 werd op de binnenplaats van een federaal gebouw in Manhattan een verroest stalen scherm van 30 meter lang en 3 meter hoog geïnstalleerd.

Werknemers in het gebouw klaagden dat het standbeeld het moeilijk maakte om het plein over te steken, en in 1985 ondertekenden ongeveer 13.000 mensen een petitie waarin werd opgeroepen tot verwijdering ervan. Tijdens een openbare hoorzitting werd het werk bestempeld als “onzin”, “verontrustend”, “berekende misdaad” en “schroot”.

De heer Serra verzette zich hiertegen en zei in 1982 tegen omroep Mark Miller dat kunst “een zondebok was voor de politieke spanningen die iedereen in dit land kent.” Hij heeft regeringsfunctionarissen verbaal aangevallen die hem in een niet-verwante zaak hadden gevraagd vlaggen op een standbeeld in het District of Columbia te plaatsen. Hij voegde eraan toe: “Ik vind het idee van wat dit land aan kunst consumeert volkomen verwerpelijk.”

In 1989 verwijderde de General Services Administration het standbeeld van Manhattan, dat sindsdien in opslag is gebleven. Maar als meneer Serra de strijd verloor, won hij de oorlog. Zijn stukken, die op een veiling voor meer dan $ 4 miljoen zijn verkocht, bevinden zich in de collecties van de meeste van 's werelds beste kunstmusea.

Wat de ‘slash-bow’-controverse betreft, vertelde Serra aan Rose dat hij, toen hij jong was, ‘agressief, koppig en macho’ was. Hij voegde eraan toe: “Ik wilde altijd gerespecteerd worden vanwege mijn werk, niet vanwege mijn persoonlijkheid.”

“Ik ben opgegroeid in angst, in bedrog.”

Richard Anthony Serra werd op 2 november 1938 in San Francisco geboren. Zijn vader, een pijpfitter op een scheepswerf, was uit Spanje geëmigreerd. Zijn moeder was de dochter van Joodse immigranten uit Odessa.

In 1992, toen de heer Serra een werk tentoonstelde met de titel “De verdronkenen en de geredden” In de Stommeln-synagoge in Pulheim, Duitsland, schreef hij in de begeleidende catalogus: “Toen ik vijf jaar oud was, zei ik tegen mijn moeder: wie zijn wij, wie zijn wij, waar komen we vandaan? Op een dag antwoordde ze mij: Als ik het je vertel, moet je me beloven het nooit aan iemand te vertellen. Wij zijn Joden. Joden worden levend verbrand omdat ze Jood zijn.”

“Ik ben opgegroeid in angst, bedrog, schaamte en ontkenning”, vervolgde de heer Serra. “Er werd mij verteld om niet te erkennen wie ik ben, niet te erkennen wie ik ben.”

Als jongen begon hij te tekenen als een manier om te concurreren met zijn oudere broer, Tony, die 'groter, groter en sterker' was. Hij legde uit dat de tekening een manier was om 'een beroep te doen op de genegenheid van mijn vader'.

Maar de 3D-objecten hadden hem al in slavernij. Hij vertelde Rose dat zijn vader hem ooit naar een scheepswerf had gebracht om de lancering van een schip te bekijken. Serra zei dat toen het enorme schip in het water werd neergelaten, hij zich realiseerde dat “een zwaar voorwerp licht kan worden, en deze hoeveelheid lading rijk kan worden.”

De heer Serra werkte in staalfabrieken om naar de universiteit te kunnen gaan, eerst aan UC Berkeley en vervolgens aan UC Santa Barbara, waar hij Engelse literatuur studeerde en in 1961 een bachelordiploma behaalde, vertelde de heer Serra later aan de Times. “Het was een geweldige ervaring. Ik hield van de grootte, de kleur en het geluid van alles.

Hij bleef schilderen in zijn vrije tijd, en een van zijn literatuurprofessoren in Santa Barbara stelde voor dat hij kunst ging studeren aan de Yale University. Hij ontving een studiebeurs om naar die universiteit te gaan, waar hij samenwerkte met Bryce Marden, Chuck Close, Robert Mangold en Nancy Graves, die allemaal succesvolle schilders werden.

Hij behaalde een Bachelor of Fine Arts-graad in 1962 en een Master of Fine Arts-graad twee jaar later. Na een reis door Europa – inclusief Italië, waar hij een show van levende en opgezette dieren organiseerde om zijn vrijheid als kunstenaar te verklaren – vestigde hij zich in 1966 in New York. Daar werd hij omringd door gelijkgestemde kunstenaars. Jasper Johns, de abstract-expressionistische schilder, gaf opdracht tot een van de eerste werken van de heer Serra.

Op een dag hoorde meneer Serra dat er honderden tonnen overtollig rubber in de voorraad lagen, dus verplaatste hij het materiaal naar boven in zijn huis en begon er sculpturen van te maken. Hij schreef een lijst met werkwoorden op – “rollen, tillen, hangen, rollen, ondersteunen” en vele andere – en probeerde elke actie met rubber uit te voeren. ‘Dit is geen kunst’, herinnert hij zich Graves, met wie hij in 1965 trouwde, die hem vertelde.

'Ik denk dat we binnen een jaar uit elkaar zijn gegaan', zei hij tegen Rose.

De heer Serra bleef sculpturen maken van onconventionele materialen. Hij gooide gesmolten lood op de muren van het Whitney Museum of American Art in Manhattan en vulde het Pasadena Museum of Art met sequoia's. Toen hij terugkeerde naar zijn atelier, creëerde hij een reeks 'prop'-stukken waarin platen van lood of staal zo worden gemonteerd of uitgebalanceerd dat ze gewichtloos lijken.

Bevrijd van de plint of muur begon hij stukken te creëren die zowel bedoeld als gezien moesten worden. De heer Serra legde uit dat ze ‘ruimtevolumes’ vormden waar mensen doorheen, doorheen en rond konden lopen.

In 1966 werd hij ingehuurd door galeriehouder Leo Castelli uit Manhattan. Castelli, die de heer Serra een maandelijkse toelage gaf, zei: ‘Richard, maak een klein stukje voor mij dat ik kan verkopen’, en ik zou zeggen: ‘Leo, betaal het’, herinnerde de heer Serra zich.

Sterker nog, zijn stukken werden steeds groter. Zijn serie ‘Torqued Ellipse’ bestaat uit massieve stalen platen die zijn gebogen in gebogen ‘kamers’ met open deuren naar de hemel. Hij zei dat hij gedeeltelijk geïnspireerd was door de koepel van de 17e-eeuwse kerk van San Carlo alle Quattro Fontane in Rome.

In 1999 raakte kunstcriticus Jerry Saltz, die voor de Village Voice schreef, geïntrigeerd door het idee “bekeerlingen,” Het beeldhouwwerk, bestaande uit zes gebogen stalen panelen van 15 meter hoog, werd (met grote moeite) geïnstalleerd in de Gagosian Gallery in Chelsea. Hij merkte op dat de Switch 324.000 pond weegt en schreef dat hij “lijkt op een kathedraal in het interieur, een natuurkracht, een fort of een daad van hoogmoed.”

In 2005, “Een kwestie van tijd” Ze zijn samengesteld uit acht massieve stalen stukken en zijn nu permanent geïnstalleerd in het Guggenheim Museum in Bilbao in Spanje. Ze helpen een architectonisch probleem op te lossen: een van de kamers in het museum, ontworpen door Frank Gehry, was te groot voor bijna alle werken, behalve die van de heer Gehry. Wandeling.

Hoewel ze aan dit en andere projecten samenwerkten, zei de heer Serra dat architecten als Gehry werden gevierd omdat ze de dingen deden waar hij goed in was.

“Architecten gebruiken de meest geavanceerde kunst van die tijd om hun eigen doelen te bereiken”, vertelde hij Rose. “Het meeste van wat je in de architectuur ziet, zijn verwaterde ideeën van beeldhouwers.” Hij zei dat hij er nooit in geïnteresseerd was architect te worden, omdat hij zich niet bekommerde om praktische zaken zoals loodgieterswerk. Kunst, zei hij, was ‘opzettelijk nutteloos’.

Maar ook al was zijn kunst nutteloos, het had niettemin gevolgen in de echte wereld. In 1971 werd een 34-jarige arbeider doodgedrukt door een stalen plaat van 2 ton, onderdeel van een Serra-sculptuur die buiten het Walker Art Center in Minneapolis was geïnstalleerd.

“Na het ongeval waren de reacties tegen mij persoonlijk ongelooflijk hard”, vertelde Serra in 1980 aan het Franse tijdschrift Artistes. Ik werd lastiggevallen, belachelijk gemaakt en beschaamd, en vrienden, andere kunstenaars, museumdirecteuren, critici en dealers zeiden dat ik moest stoppen met werken. Het deed twee dingen: het bracht me zeven jaar lang in analyse en stuurde me op pad: ik werkte in Japan, Canada, Italië, Frankrijk, Nederland, Duitsland, overal waar ik steun kon vinden.

De heer Serra werkte ook als filmregisseur. Zijn korte film 'Hand Catching Lead' uit 1968 laat precies zien wat de titel belooft. Hij maakte talloze werken op papier, altijd monochrome afbeeldingen van geometrische vormen. Op de Whitney Biënnale van 2006 liet de heer Serra een kleurpotloodtekening zien van een gevangene uit Abu Ghraib met de woorden ‘Stop Bush’.

In 1981 trouwde de heer Serra met de in Duitsland geboren kunsthistorica Clara Firegraaf. Naast Wiergraf zijn er onder de overlevenden nog twee broers, beeldhouwer Rudolph Serra en Tony Serra, een beroemde burgerrechtenadvocaat die een gelofte van armoede heeft afgelegd.

In zijn gesprek met Rose vatte Richard Serra de impact van zijn werk samen. Als je “de vooroordelen van mensen over wat insluiting in de ruimte is, wat vrijkomen in de ruimte is, wat doorgang door de ruimte is, kunt uitdagen, dan denk ik dat dat de moeite waard is om te doen”, zei hij.