Oorlogsnieuws tussen Rusland en Oekraïne: Live Updates

Verswick, Zwitserland – De rinkelende telefoons in een kantoor nabij de rustige oevers van het Meer van Genève herinneren voortdurend aan de verwoesting 1500 mijl verderop in Oekraïne.

Verstoorde bellers hopen enig teken van hun dierbaren te vinden, waaronder velen die weken geleden zijn vermist Explosie doodt tientallen Oekraïners in een door Rusland gecontroleerd concentratiekamp. ICRC-medewerkers beantwoorden – ongeveer 900 telefoontjes per dag – om mensen op te sporen die vermist zijn geraakt bij conflicten en rampen over de hele wereld.

“Ze was op straat. Ik hoorde sirenes, kleine explosies en geschreeuw”, zei Matias Isaev aan de telefoon van een Oekraïense vrouw die haar man zocht. “Zodra ze ons bereikte, wilde ze niet opgeven.”

Sommige bellers zijn dankbaar voor het bereiken van iedereen die luistert; Velen van hen verkeren in nood. Telefoonoperators zoals de heer Isaev vormen de frontlinie van het Central Tracing Agency van het ICRC, dat al meer dan 150 jaar werkt aan het herenigen van mensen die door oorlog zijn gescheiden. Het werk houdt niet op wanneer de gevechten stoppen – ze blijft zich bezighouden met kwesties die teruggaan tot de Libanese burgeroorlog in de jaren zeventig.

In de oorlog in Oekraïne probeert het Rode Kruis zo’n 13.000 personen op te sporen – Russen en Oekraïners, soldaten en burgers – in de grootste opsporingsoperatie sinds de Tweede Wereldoorlog. Maar sinds de explosie vorige maand in het concentratiekamp in Olenivka, een stad in Oost-Oekraïne die wordt gecontroleerd door Rusland, hebben telefoonoperators ook te maken gehad met een stortvloed van misbruik. Bellers hekelden hen als werkloos en verraders, of omdat ze partij kozen in het conflict.

“We zijn een enorme hoeveelheid haatzaaiende uitlatingen tegengekomen”, zegt Esperanza Martinez, de leider van het Oekraïne-crisisteam van het agentschap. Ze voegde eraan toe dat de telefoontjes en e-mails, inclusief doodsbedreigingen, een nieuwe bedreiging vormden voor de missie van het humanitaire agentschap.

Het Rode Kruis opereert onder de Geneefse Conventies als een neutrale tussenpersoon tussen de strijdende partijen, die geacht worden het de details van hun gevangenen te verstrekken en toegang te verlenen. Maar er bestaan ​​nog steeds misvattingen over de rol van het bureau, waaronder de overtuiging dat het de veiligheid van gevangenen moet garanderen of partijen kan dwingen zich aan het oorlogsrecht te houden.

Ambtenaren van het Rode Kruis bezochten Olinivka in mei om gevangenen in de gaten te houden en watertanks te overhandigen. Maar ze konden geen overeenstemming bereiken met de Russische autoriteiten Bezoek het na de explosieLeg de grenzen van de invloed van bureaus bloot. Rusland en Oekraïne geven elkaar de schuld van de explosie.

“Veel van wat we doen is stil”, zei mevrouw Martinez, eraan toevoegend: “Daarom zijn we beroemd.”

Dergelijke verklaringen bieden net zo weinig troost voor bellers als de Oekraïense moeder die bij telefoniste Louis Depuydt arriveerde. Ze had op het sociale netwerk Telegram foto’s gezien van haar zoon, een krijgsgevangene, met gebroken tanden, een blauw oog en andere tekenen van misbruik.

“Ze huilde, haar stem trilde en ze kon in paniek raken”, zei meneer Dipudt. “Je hebt te maken met veel emotie, veel angst en veel woede.”

Constante blootstelling aan pijn en lijden heeft een negatief effect op operators, zelfs degenen die vragen via e-mail behandelen. Inna Lashchenko van het opsporingsteam kreeg de opdracht om in beroep te gaan tegen een vrouw die op zoek was naar haar dochter.

“Wacht even, mijn mooie meisje, ik ben bij je. Mevrouw Lashchenko, moeder van twee kinderen, begon de brief hardop voor te lezen. Haar stem haperde en ze pauzeerde om haar ogen af ​​te vegen. Ze kon alleen de laatste woorden van de brief: ‘Alsjeblieft, help me.'”