Het goede, het slechte en het lelijke Portola-festival in San Francisco

in Billboard-interviewDe hoofdorganisator van het evenement, Danny Bell, verklaarde dat hij wilde dat dit meer volwassen zou aanvoelen dan andere elektronische muziekfestivals – een “uitdagende verschuiving van Neon Candy Rover-stijl” naar evenementen zoals het Electric Daisy Carnival. Op dit niveau zijn ze geslaagd – ondanks mijn 38-jarige leeftijd voelde ik me hier echt bij de doelgroep. Als DJ en producer van elektronische muziek, verbindingslijn Het is spannender dan welk festival in San Francisco dan ook sinds ik in 2019 in de stad aankwam.

Er waren bands op de bucketlist zoals Avalanches, een Australisch duo dat zich in 2000 herenigde en het basisalbum “Since I Left You” uitbracht voordat het 16 jaar verdween. Ik heb het album “Our Love” van Caribou tientallen en tientallen keren beluisterd. Ik ben zo’n grote fan van de Duitse DJ Danilo Plessow (Motor City Drum Ensemble) dat het me 15 minuten kostte om de moed te krijgen om hallo te zeggen toen ik hem in maart in El Rio zag. En popsterren als Charli XCX en opkomende leiders als Fred Again waren zeer beroemde mensen die over hekken sprongen om ze te zien (ik kwam niet op het podium, maar hoorde wel een remix van Frank Ocean’s “Chanel” weergalmen door magazijnmuren op een punt).

Dan hebben we het nog niet eens over oude werken als Fatboy Slim en Chemical Brothers, die alleen op basis van historische betekenis een must-see waren. Maar was dit festival de $ 200 waard?

DJ Superstar, daar gaan we!

Kelly Lee Owens speelde een geweldige rol in het magazijn en bewees dat drummachines echt een ziel hebben en dat zelfs de meest mechanische synthesizers in de juiste handen emotionele wapens kunnen worden. DJ Shadow, een 50-jarige Davis-legende die door associatie een thuisstadheld is, herinnerde me eraan dat scratchen nog steeds cool kan zijn. Toro y Moi, een andere favoriet uit de Bay Area, bleek een leidende positie waardig met een aanstekelijke maar ingetogen grote podiumprestatie. En de coole visuals van Chemical Brothers van robots die over de paarse polygonen cruisen, vormden een sterk einde van het weekend.

Goldenvoice heeft nog geen bezoekersaantallen bekend gemaakt, maar de plaatsen waren vol. Andere festivalorganisatoren die dj’s naar zijtheaters verplaatsen en verlegen zijn om elektronica te boeken met lijngroottes die kleiner zijn dan Kygo, moeten er rekening mee houden. Er is een enorm publiek voor deze muziek, en als je het boekt, zullen ze komen.

Rauwe stukken

Terwijl de muziek zijn belofte waarmaakte, ontbrak het festival.

Pier 80 moet een geweldige locatie zijn geweest voor een muziekfestival. De schijnbaar eindeloze uitgestrektheid van beton was een leeg canvas, en vergeleken met de vele uitdagingen van Golden Gate Park (modderige looppaden, oneffen grond, hectaren oceaan voor de politie) had dit een picknick moeten zijn. Het lijkt meer een softbal als je bedenkt dat het zes jaar duurde om te plannen en werd opgevoed door de organisatoren van Coachella.

Ja, dit is een eerstejaars festival, maar het is niet de eerste rodeo van Goldenvoice. Ondanks de middelen gaf Portola me herinneringen aan de doe-het-zelf-parkeershows die ik decennia geleden hielp organiseren. Afgezien van wat blauw kunstgras, werd er niets gedaan in de ruimte. De achtergrond zou een speelplaats kunnen zijn voor locatiespecifieke faciliteiten, met projecties die de zijkant van een gigantisch tankschip en kranen op grote hoogte verlichten. Ongeacht het bestand Bar met ABBA-thema, Het was alsof het team dat verantwoordelijk was voor de inrichting van de ziekenzaal.

De borden waren allemaal generiek en gaven sfeer (ik kreeg een leuk gegrinnik van een rode vlag met een volledige hoed met de tekst “NATUURLIJKE WIJN”). Op een paar picknickbanken na was er bijna nergens om te zitten. Het maakt niet uit wat je denkt over de bands in buiten het territoriumHet is magisch om door Golden Gate Park te dwalen terwijl de zon ondergaat en het stadsbos oplicht met paarse lichten. Er was geen magie in Portola behalve muziek.

Het gebrek aan aandacht voor detail geldt ook voor het inhuren. De beveiliging was ongelooflijk soepel. Ik ging het festival binnen zonder dat iemand naar mijn tas keek, en liep de VIP-ruimte binnen zonder inloggegevens (ze hadden misschien de lange gloed voor me opgemerkt. Golden Gate Club-kaart ter waarde van $ 2000). Het personeel dat het magazijnpodium bewaakte was overweldigd en fans klommen over de hekken om een ​​schijnbaar lege ruimte te betreden. Het knelpunt bij de ingang betekende dat ik niet de moeite nam om Jamie XX te zien.

Toro y Moi en Ross From Friends treden op tijdens het Portola Festival. Krediet: Charles Russo en Adam Pardy / SFGATE

Dankzij de organisatoren werden er gratis bidons uitgedeeld aan de fans op de eerste rijen. Maar de onevenwichtige verhouding tussen alcohol en voedselverkopers heeft geresulteerd in 24-uurs wachtrijen voor een stuk pizza, waardoor de situatie echt gevaarlijk is (en ervoor zorgt dat mensen de krantenkoppen van het diner mislopen).

Er was ook geen mobiele telefoonservice en de Spartaanse mediatent was zo ver verwijderd van elk punt waar het opnemen van verhalen tijdens het festival bijna onmogelijk was. Dit zorgde er in feite voor dat het evenement vertroebeld werd in zowel traditionele als sociale media, dus geluidsklachten en Twitter-video is misleidend en verspreidt zich snel naar de massa De sprong over het hek werd het verhaal van het hele festival.

lawaaierige plaatsen

Als iemand die er was voor de muziek in plaats van patroon (Ondanks het schreeuwen om te veel hoeden), was ik verbaasd over hoeveel last ik had van de matte infrastructuur. Dit moest een festival voor mij worden: de elektronische muziekliefhebber van middelbare leeftijd die nog steeds het lef had van dappere menigten om halverwege de middag shows te kijken zoals Ross From Friends (die gitaarsolo speelde op “Talk To Me You Understand”) was een echt moment. ).

Ondanks alle aandacht die aan de boekingen werd besteed, kreeg ik het gevoel dat het de organisatoren helemaal niets kon schelen wat de aanwezigen voelden toen ze van de podia wegliepen. Als het op waarde aankomt, roept het de vraag op waarom de ticketprijzen hoger zijn dan Outside Lands ($ 200 versus $ 175). Majors van Outside Lands zoals Disclosure hebben waarschijnlijk twee keer zoveel betaald als iemand als Bicep, wiens meeslepende liveshow een uitstekende afsluiting was op zaterdagavond. Dus waar gaat dat geld precies heen als het niet in de zakken van het enorme boekingsconglomeraat zit?

Voor een elektronische muziekliefhebber zoals ik voelde het als een once in a lifetime ervaring en het is zelden gezien buiten Europa of Detroit. Aangezien Portola zwijgt over het vervolg van volgend jaar, is het misschien een goede voor een, maar met al mijn vuisten hoop ik volgend jaar terug te zijn. Ik zal er zijn voor de muziek – ik wil gewoon meer van de ervaring.