De uitvinder van Pong zorgde ervoor dat Steve Jobs nachten moest werken vanwege zijn werk

Alan Alcorn was wanhopig toen hij Steve Jobs, een jonge schoolverlater, in dienst nam.

Atari, het jonge bedrijf voor computerspellen waarvoor hij werkte, was op zoek naar zaken na het verrassende succes van zijn eerste spel, Pong. Nu wachtte een kleine hippie op sandalen bij de receptie om een ​​baan als technicus.

“Het was 1973 en er was een jongen, misschien 18, die erg enthousiast was over technologie – hij zei dat zijn naam was Steve Jobs“Dus heb ik hem aangenomen”, zei Alcorn tegen de krant. “

Maar er waren twee onbeduidende problemen met de nieuwe aanwinst – zo groot dat Jobs met de dagdienst begon.

“Hij was nogal lastig om mee te werken en hij had een echt probleem met lichaamsgeur, dus we lieten hem ’s nachts werken”, herinnert Alcorn zich, de man die later Apple-computers zou gaan bouwen. “Het was het beste van allemaal,”

Op 29 november is het 50 jaar geleden dat Pong, de baanbrekende pc-game ontworpen door Alcorn, voor het eerst werd uitgebracht in Californië en later wereldwijd, waardoor pc-gaming van de laboratoria naar de hoofdgame werd gebracht.

Pong was een pionier in de explosie van videogames voor thuis, maar Alcorn is vrij bescheiden over zijn prestaties.

“Ik weet het niet, ik denk dat ik het eenvoudigste spel heb gemaakt dat je ooit zou kunnen bedenken”, zei de 74-jarige. “Ik bedoel, wat is een waterpijp? Twee peddels. Een net. Een bewegend object… en enorm verslavend.”

Een afgestudeerd elektrotechnisch ingenieur aan de University of California, Berkeley, betaalde zijn weg door de universiteit door als tv-reparateur te werken voordat hij een baan kreeg bij Ampex, een groot ingenieursbureau in Redwood City, Californië.

Hier ontmoette hij Nolan Bushnell en Ted Dabney, het duo dat Atari zou vormen. Ze rekruteerden Alcorn, toen 24, in juni 1972, waarmee hij de derde werknemer van het bedrijf werd. (Hij heeft nog steeds zijn arbeidersbadge met personeelsnummer 003 als bewijs.)

We hadden geen geld, geen productiecapaciteit, niets. Maar ik dacht gewoon: “Ik ga door totdat het waait”, zei Alcorn, die $ 250 per week verdiende. “Het leek erop dat het misschien leuk zou zijn.”

Het was zo low budget dat het een eenmansoperatie was.

Mensen vragen me: “Wie deed de stem op Pong?” Dat deed ik. Of “Wie heeft de graphics op Pong gemaakt?”, Zei hij. “Destijds stond ik er alleen voor, en ik werd een paar maanden aan mijn lot overgelaten en daar was Pong aan het einde ervan.”

Vervolgens was zijn eigen vorm van bètatesten. In september 1972, toen de programmering van de game voltooid was, kocht Alcorn een zwart-wit Hitachi-televisie van Walgreens en verpakte deze in een tafeldoos met daarin alle circuits. Hij installeerde een muntautomaat uit een gootsteen, met een plastic melkkan eronder gezaagd voor het geld.

De volgende stop was Andy Capp’s Tavern, een van de lokale tavernes van Team Atari in Sunnyvale, Californië – ongeveer 10 minuten van Cupertino, het toekomstige hoofdkantoor van Apple. Alcorn verliet het spel tussen de flipperkast en de jukebox en wachtte. “Ik wilde gewoon zien of iemand het verdomde ding zou spelen”, herinnert hij zich.

Een paar dagen later belde de herbergier het kantoor van Atari. Pong had het mis.

“Het verbaasde me niet dat het kapot was omdat het niet gebouwd was om lang mee te gaan”, zei Alcorn, die naar de kroeg ging om het te bekijken.

De volgende dag zwaaide hij langs het bureau van Nolan Bushnell en gooide een grote zak op zijn bureau. “Ik zei: ‘Ik heb het probleem gevonden – het verdomde ding verdient veel geld'”, herinnert hij zich. De muntenverzamelaar was vol.

Alcorn Hij verving de melkkan door een grotere broodpan en Atari ging aan de slag. Kort daarna werd de eerste set van 12 muntautomaten geïnstalleerd in bars in heel Californië. Het kostte $ 500 en Atari verkocht het vooraf voor $ 1.000 contant. Het bedrijf groeide snel en verspreidde zich naar het buitenland.

In 1975 verkocht het bedrijf de thuisconsoleversie van Pong – en door het snelle succes kwam Atari op de radar van enkele grote bedrijven. Maar hij was te aanmatigend om Alcorn om hulp te vragen.

Toen Steve Jobs, een oude werknemer, in 1976 samen met zijn vriend Steve Wozniak een nieuw thuiscomputerbedrijf oprichtte, Apple, boden ze Alcorn-aandelen aan in ruil voor het oplossen van enkele technische problemen.

“Ik zei dat ze me in plaats daarvan gewoon een van hun computers moesten geven”, herinnert hij zich van zijn kostbare misstap.

CarrièresWozniak en het hele Apple-team kwamen naar zijn huis in Alcorn om de nieuwe Apple II te installeren.

“Er waren ongeveer tien mensen daar en ze zetten het op en lieten me zien hoe ik het op tv moest spelen”, herinnert hij zich. Nadat ze waren vertrokken, vertelde ik mijn vrouw dat ik deze computer alles kon laten doen. Ze zei: “Geweldig, laat haar de afwas doen.” Toen ik haar vertelde dat ze dat niet kon, zei ze gewoon: “Oké, verdomme ding uit de woonkamer. Ik wil tv kijken.”

Ondertussen sloot Warner Communications in 1976 een deal om Atari te kopen voor $ 30 miljoen.

En ik had zoiets van ‘Heilig! R! Ik heb 10 procent van de aandelen! Alcorn zei.

Hoewel de verhuizing naar Warner financieel gezien logisch was, verliep het niet helemaal zoals Alcorn, Bushnell en Dabney zich hadden voorgesteld. Atari houdt van gokken. Warner had geen zin om het risico te nemen.

“Ze hadden het geld en de marketingexpertise, maar ze begrepen gaming niet – ze begrepen Silicon Valley niet”, zei Alcorn. “Weet je, we hadden een aantal mislukkingen bij Atari die niet erg beroemd zijn, maar als je ze elke keer goed moet doen, zul je nooit creatief zijn.”

In 1981 was het duidelijk dat er geen vraag meer was naar Alcorn bij Warner, hoewel Atari nu meer dan $ 1 miljard aan verkopen per jaar had en ze ongeveer 75% van de markt voor homevideogames in handen hadden met hits als Space Invaders en Asteroids ad Centipede.

Warner plaatste hem voor twee jaar met betaald verlof. “Ze zetten ons op het strand. Ze betaalden ons het volledige salaris en zo. Ik had een bedrijfswagen, dus ik ging niet naar binnen”, zei Alcorn lachend.

In 1985 werd hij benoemd tot lid van de Apple-collega door Steve Jobs, voor zijn werk op het gebied van digitale videocompressie, maar Alcorn gaf toe dat hij bedenkingen had om weer met Jobs samen te werken.

“Ik wilde niet echt met de man werken. Hij zou een echte slechterik kunnen zijn om voor te werken”, zei hij. “Maar het klonk interessant en, weet je, het was Apple.”

Een van de laatste dingen waar hij bij Apple aan werkte, was een project om video te comprimeren tot een gegevenstype, waardoor het kleiner en veelzijdiger werd.

“Ik wist niet dat het uiteindelijk het internet zou vullen met video’s van puppy’s en kittens,” zei hij.

Nu hij met pensioen is, wordt de bekwaamheid van Alcorn terecht erkend voor de rol die het speelde bij het creëren van de wereldwijde videogame-industrie die we vandaag kennen.

Ondertussen blijft Pong blijvend populair.

In maart verkocht Alcorn het originele model van de thuisversie van Pong op een veiling in Boston, Massachusetts voor $ 270.910. “Mijn vrouw zei dat ik de garage moest verlaten en hij zat daar gewoon”, zei hij schouderophalend.

“Ik bewaar een paar dingen, maar als iemand me een kwart miljoen dollar wil geven voor zoiets, ga je gang en be my guest.”

Onlangs konden onderzoekers van Cortical Labs in Melbourne, Australië, netwerken van hersencellen in een petrischaal leren hoe ze Pong moesten spelen, in een poging om ‘kunstmatige biologische intelligentie’ aan te tonen.

En een halve eeuw later spelen mensen het spel ook nog steeds.

“Ik was op een gokconventie en er was een kind dat zichzelf aan het spelen was op een oude pongmachine”, zei Alcorn. Dus ging ik met hem spelen.

“Toen ik hem versloeg, zei ik: ‘Weet je, jaren geleden was ik de beste pongspeler ter wereld. “

“Bulls-t,” zei de jongen.

Wat Alcorn de jongen nooit vertelde: “Eigenlijk was ik een paar maanden de enige pongspeler ter wereld.”