Chelsea vs Man City: Geen steekballen, maar negen andere vormen van aanval

In een spel dat bijna alles heeft, kan het onbeleefd lijken om te beginnen met het selecteren van iets Dat deed hij niet Gebeurde bij Chelsea met 4-4 Manchester City. Maar hier gaat het: er was de hele wedstrijd geen enkele steekpass.

In een thriller met acht doelpunten tussen twee ondernemende en technisch vaardige ploegen was er volgens Opta geen enkele pass tussen de verdedigers op een aanstormende spits. Ter vergelijking: er waren twaalf steekballen in Chelsea’s veelbewogen 4-1 overwinning op Tottenham afgelopen maandag.

De wedstrijd van gisteren was een van de tien Premier League-wedstrijden dit seizoen waarin geen passpasses waren opgenomen, waarbij bij de meeste minder avontuurlijke Premier League-teams betrokken waren. Aan de andere kant is er dit seizoen slechts één Premier League-wedstrijd geweest – de 3-1 overwinning van West Ham op Brighton – waarin snellere aanvallen plaatsvonden.

Dit lijkt misschien triviale statistische informatie, maar het vertelt je iets over de aard van dit spel: de stijl, het ritme, de manier waarop deze partijen aanvielen. Ooit werd een open wedstrijd tussen deze twee ploegen gekenmerkt door onophoudelijke scherpe ballen achterin van Eden Hazard en Cesc Fabregas, en van David Silva en Kevin De Bruyne. Maar in sommige opzichten is het spel geëvolueerd.

Dat wil niet zeggen dat er gisteren geen voorbijgaande kwaliteit te zien was. Maar de passerende kwaliteit kwam bijna uitsluitend voort uit de diepte. De spelers die de meeste passes gaven waren Ruben Dias, Rodri, Axel Disasi, Manuel Akanji, Thiago Silva en Josko Gvardiol, vijf verdedigers en een middenvelder.

Maar hoe ontstonden deze bewegingen? Hoe slaagden Chelsea en Manchester City erin om de bal regelmatig naar aanvallende spelers op gevaarlijke posities te krijgen? Hier zijn negen verschillende methoden.

1) Spelen onder druk

Dit is de klassieke manier waarop moderne partijen een uitdaging als deze het hoofd bieden. In plaats van bang te zijn voor de druk van de tegenstander en te proberen er langs te komen met lange ballen, activeren teams de pers door kort te spelen en de bal vervolgens snel over de linies te bewegen.

Bij deze gelegenheid versloeg Chelsea twee City-spelers op verschillende manieren: eerst wisselde Reece James de bal met Thiago Silva om langs Bernardo Silva te gaan…

…Toen kwam hij vlak voor Gvardiol bij de bal en schoot hem langs hem heen.

Chelsea eindigde vijf-tegen-vier, waarbij Cole Palmer naar voren in het strafschopgebied dribbelde.

2) De tweede bal

Toen Pep Guardiola voor het eerst in het Engelse voetbal verscheen, was het belangrijkste dat hem verraste het aantal tweede ballen (snelle passes en voorzetten van voorzetten of lange ballen als de bal er nog is om te winnen) waar zijn team voor moest vechten. In december 2016 wijdde hij een hele training aan het concept van het vangen van tweede ballen vóór de wedstrijd tegen Arsenal.

Met zo weinig lange ballen in deze wedstrijd waren er relatief weinig van zulke momenten. Maar soms blijkt het doorslaggevend. Chelsea’s tweede doelpunt kwam toen Kyle Walker na een lange aanval de bal van de doellijn probeerde weg te werken, en Enzo Fernandez had moeite om als eerste de bal te bereiken.

Hij speelde het voor Palmer, die wachtte op de inmenging van James…

…die de bal over het zesmetergebied passeerde zodat Raheem Sterling naar huis kon gaan, op dezelfde manier als hij regelmatig had gedaan tijdens zijn tijd bij City.

3) Druk op

Omdat beide teams hun tegenstanders op het middenveld intensief onder druk zetten, had één fout in balbezit fataal kunnen zijn. Hier speelt Dias de bal naar voren naar Phil Foden, en Fernandes springt snel op hem en rijdt naar voren, waarbij hij de bal doorgeeft aan Conor Gallagher.

Hij voedt op zijn beurt Nicholas Jackson…

…die een pass tussen de benen van Dias probeert te spelen en Gallagher komt ermee in botsing, maar de pass wordt geblokkeerd.

4) Ontduiking

Direct na de vorige stap stopt Walker en beoordeelt de situatie. In eerste instantie kwam hij in de verleiding om het tempo van het spel te vertragen. Maar dan vindt hij een kans om te breken, dus bedenkt hij zich…

…Jackson dribbelt en passt de bal naar Bernardo.

Vervolgens pakt hij de bal op en geeft deze door aan Erling Haaland, die langs Thiago Silva naar binnen rent, maar zijn schot komt te dicht bij de doelman.

5) Doelmanverdeling

Dit was een zware wedstrijd voor de keepers, die schoten binnenschoten, en bovendien als betrouwbare verdelers van diep moesten optreden. Hoewel Sánchez dit seizoen fouten heeft gemaakt en Ederson misschien niet tevreden was met zijn redding op het doel van Jackson in de tweede helft, maakten ze geen fouten in balbezit.

De beste pass van de wedstrijd van de doelmannen kwam kort voor rust, toen Sánchez de bal doorgaf naar Gallagher…

…die het op zijn beurt ontving…

…en speelde het uit naar Sterling, die het strafschopgebied betrad en een goede inzet op doel maakte.

6) Inworpen

City’s derde doelpunt kwam, ongebruikelijk, van een aangooi diep op eigen helft. Maar dit is misschien wel de beste kans om voorbij veel tegenstanders te komen, die proberen de kant te “taggen” met de worp.

Gvardiol gooit de bal terug naar Bernardo…

…die het rechtstreeks doorgaf aan Haaland, die Disasi meteen vrijspeelde, en opeens had Chelsea nog maar twee verdedigers tussen de bal en het doel.

Haaland passt de bal naar Foden, die wacht op het punt van Julian Alvarez, en Haaland retourneert slordig het net bij de tweede paal.

7) Klassieke toonbank

Soms zijn aanvallen in spannende wedstrijden als deze tegenaanvallen. Maar vaker wel dan niet gebeurt dat niet: het team begint met de bal en komt voor de rust eenvoudig voorbij de druk. Dit is geen tegenaanval, omdat de oppositie überhaupt niet in de aanval was.

Maar er waren echte tegenaanvallen op Stamford Bridge. Wanneer Fernandes een slordige pass speelt, glijdt Dias naar binnen om de bal naar Foden te passen.

Hij speelt in doel voor Marc Cucurella en Haaland…

…die zich omdraait en een lange bal passt naar Jeremy Doku, een hectare aan de linkerkant. Hij snijdt uiteindelijk naar binnen en heeft een behoorlijke inzet op doel.

8) De truc

Eén vaardigheid op het middenveld kan van onschatbare waarde zijn in een wedstrijd onder hoge druk als deze. Hier passt Akanji de bal naar Bernardo, die Moises Caicedo voelt aankomen…

…Hij laat de bal door zijn rechtervoet gaan, bestuurt hem met zijn linkervoet achter zijn rechterbeen, passeert Caicedo vervolgens op intelligente wijze en valt aan.

Vervolgens speelt hij de bal naar Rodri, die de bal uittrapt voor invaller Jack Grealish, en City ontsnapt en wint met vijf tegen vier.

9) Chaos

In een wedstrijd waar geen van beide partijen controle over had, vatte deze zet het mooi samen. Disasi tackelde Foden en de bal vloog de lucht in.

Vijf seconden later was er opnieuw een grote tackle, waarbij Grealish op Gallagher gleed.

Chelsea wint één tackle, City wint één, maar de bal valt op Palmer, die links en rechts opties heeft. Hij stak zijn pas over naar Jackson en werd onderschept door Akanji.

Na het einde van de wedstrijd leek Mauricio Pochettino boos op de scheidsrechter omdat hij op zijn fluit blies toen Chelsea in de aanval was, maar het was een passende manier om de wedstrijd te beëindigen: een speler die naar voren dribbelde richting de verdediging van de tegenstander.

In sommige opzichten leek deze wedstrijd een belachelijke anomalie: een gekke heen-en-weer-wedstrijd waarin beide partijen controle of defensieve stevigheid ontbeerden. Maar in werkelijkheid was dat waarschijnlijk slechts een overdreven weerspiegeling van de wedstrijden tussen de grote clubs in de Premier League op dit moment.

Verdedigers waren in wezen spelmakers, belast met het initiëren van zetten. De diepe middenvelders waren effectieve ontvangers en er werd gevraagd om voorwaartse passes te verzamelen terwijl ze onder druk stonden van tegenstanders. De aanvallende middenvelders waren bijna puur dribbelaars, die de taak hadden de bal naar voren de ruimte in te dragen in plaats van te passen. En de twee nummer 9’s, conventioneel genoeg – elk speelden slechts twaalf passes en stonden lange periodes aan de zijlijn maar scoorden tussen hen drie doelpunten – moeten alleen als finishers worden beschouwd.

In de grote wedstrijden draait het om de Premier League.