Brookings-register | Columnist David Schreepmann: Herinneringen levend houden in Nederland

Het is een column over oorlog en herinnering, en de offers van meer dan 8.000 Amerikaanse soldaten en piloten in oorlogstijd worden nooit vergeten. Het gaat over eer, plicht en loyaliteit – drie eigenschappen die soms schaars lijken, maar in een klein hoekje van Nederland altijd Amerika zal zijn.

Nu dit jaar de honderdste verjaardag van de oprichting van de American War Memorials Commission wordt gevierd, is het passend om te vertellen hoe op een heldere, zonnige dag in september 1944 ruim 800 B-17’s, de zogenaamde beesten van de lucht, in actie kwamen. , vertrok. De Flying Fortresses begonnen hun bombardementen in een grote poging om een ​​transportroute door Nederland te vernietigen.

Dit waren de vroege geallieerde offensieven van de Tweede Wereldoorlog, bekend als Operatie Market Garden, en waren de belangrijkste pleitbezorger van de Britse veldmaarschalk Bernard Montgomery. De strijd, uitgevochten door piloten in vliegtuigen en zweefvliegtuigen en door Amerikaans, Brits en Pools personeel op de grond, bevrijdde een deel van Nederland en bood een platform voor daaropvolgende opmars – nog steeds als een mislukking beschouwd.

Veel bruggen – essentieel in de poging om Nederland te bevrijden en de weg vrij te maken voor geallieerde soldaten om Duitsland binnen te dringen – werden zeker veroverd. Maar op de reis naar het nazi-thuisland was er een brug te ver: een brug bij Arnhem aan de noordelijke oever van de Rijn die bijna een halve eeuw geleden een populaire metafoor werd, na Cornelius Ryan. De oorlog en de geallieerde beweging schoten tekort.

Toch omschreef Ryan Market Garden als “een van de meest gedurfde en fantasierijke operaties van de oorlog”. Hij sprak over “de ergste vorm van moed” en hij groette de “dappere maar vergeefse poging van de soldaten om door de Duitse verdedigingswerken in het noorden en oosten te breken en Arnhem te bereiken”.

Al die bravoure en nutteloosheid van inspanningen zijn nu vergeten in Amerika. Maar in Nederland wordt moed herdacht en gerespecteerd. Het minste van die herinnering en verering is de primaire herinnering; De oorlog begon deze maand 79 jaar geleden. Maar verhalen over strijd werden van generatie op generatie doorgegeven, soms met ontzag, altijd met dankbaarheid.

Hoewel de ijzeren greep van Duitsland op het vasteland van Europa tien weken eerder was losgekomen toen de geallieerden op D-Day de stranden van Normandië bestormden, bleven de Nederlanders gevangenen van de nazi’s. Hongerig naar bevrijding, hopend op het geluid van geallieerde gevechtsvliegtuigen en voetstappen op de natte grond, brak er plotseling een wanhoopsdaad uit, gepaard met een weersverandering waardoor de geallieerden door konden gaan.

“De tijd van bevrijding waar Nederland lang op heeft gewacht is nu heel nabij”, aldus Dwight D. Eisenhower zei in een radio-uitzending. Ryan schreef dat Nederlanders ‘geobsedeerd waren door geluk’. De nonnen dansten in de kloostergangen.

Ik moet soms denken aan generaal John Pershing, die het bevel voerde over de Amerikaanse strijdkrachten in de Eerste Wereldoorlog, toen hij zei: ‘De tijd zal de glorie van hun daden niet verduisteren.’ De tijd heeft de glorie van de strijders van de Market Garden niet verminderd en daarom worden de gesneuvelde soldaten van die actie in Nederland op een bijzondere manier herdacht.

Het monument is de enige oorlogsbegraafplaats van het land en ligt in de gemeente Ejston-Margreden. Alle kruisen, rijen rijen en sterren van David, stuk voor stuk ‘geadopteerd’ door zogenaamde ‘gevallen bevrijders’, voornamelijk door Nederlandse individuen en families maar ook door Amerikaanse familieleden van de doden. Er zijn ook meer namen geaccepteerd die op de muren van de vermisten zijn gegraveerd – zo gretig, zo eerbiedig, zo hoopvol, dat er een wachtlijst voor adoptie is, die nu 1.000 bedraagt. Hoewel er nog twee andere Europese begraafplaatsen zijn met adoptieprogramma’s, is dit de enige waar elk graf wordt geadopteerd.

Familieleden van de gevallenen worden uitgenodigd zich aan te melden om de namen van de graven van hun familieleden of adoptanten van muurinscripties te achterhalen. “Die verbindingen bestrijken nu generaties”, zei Dunn [cq] Hermes, Margratton, directeur van de Foundation for Adopting Graves in American Cemeteries, zei in een herdenkingsvideo. “We zien een verschuiving in de demografie van adoptanten van degenen die oorlog hebben meegemaakt naar jongere generaties die geen oorlog hebben meegemaakt.”

Nu is de adoptie van een graf vrijwel zeker een kwestie geworden van jonge mensen die samen met hun ouders de graven verzorgen – een gebaar van dankbaarheid uiteraard, maar ook een les in de lokale en wereldgeschiedenis.

Aan adoptanten wordt gevraagd om meerdere keren per jaar de begraafplaatsen te bezoeken, deze op de laatste zondag van mei te versieren en te proberen contact op te nemen met de families van de slachtoffers. Velen van hen bewaren portretten van hun geadopteerde zonen in hun huizen, en elk jaar worden er herdenkingsdiensten gehouden “voor de mannen die stierven om Nederland te bevrijden”, begeleid door een uitvoering van het trompetstuk “Il Silenzio”, in opdracht van Nini Rosso. Geschreven in 1965 en gespeeld op elke verjaardag van de bevrijding van de Nederlanders.

Deze traditie begon vrijwel onmiddellijk. Generaal William Hood Simpson, commandant van het Negende Leger, gaf opdracht tot de aanleg van een begraafplaats in Margaretton, en het eerste slachtoffer werd in november 1944 begraven. De eerste adoptie vond het jaar daarop plaats, toen een Amerikaanse kapitein de plaatselijke bewoner Jeff Vann vroeg om het graf van een gevallen vriend te bezoeken en er foto’s van naar zijn Amerikaanse ouders te sturen. Nadat hij de begraafplaats had ‘geadopteerd’, dienden meer Amerikaanse families soortgelijke verzoeken in, en het duurde niet lang voordat het idee, met de steun en hulp van de gemeentesecretaris en een plaatselijke predikant, een vlucht nam.

Aanvankelijk reden buurtbewoners in twintig vrachtwagens door de wijk en bezochten zestig dorpen om boeketten voor graven te verzamelen.

Nu verschijnen ze door magie, maar in werkelijkheid als een heilig relikwie.

“Mijn familie en ik hebben ontzag voor het niveau van respect en toewijding dat het Nederlandse volk heeft voor hun gevallen bevrijders op de Amerikaanse begraafplaats in Nederland”, aldus Ryan Tagir, assistent-hoofdinspecteur van de Amerikaanse begraafplaats.

Nu sterven elke dag gemiddeld 234 veteranen uit de Tweede Wereldoorlog, en volgend jaar zullen er naar verwachting nog maar 100.000 in leven zijn. Maar Nederlanders houden de herinneringen één voor één levend, regel voor regel, jaar na jaar.