Boekrecensie: “Onze vreemdelingen” door Lydia Davis

Onze vreemden: verhalenGeschreven door Lydia Davis

Het verhaal van Lydia Davis, zoals we het al vijf decennia en zeven collecties kennen, is een staaltje van weglating. Vaak niet meer dan een pagina lang, en soms opgemaakt als poëzie, legt het een alledaagse situatie vast terwijl bijna alle context wordt weggenomen, zodat het charismatisch vreemd wordt, los van een specifieke plaats of tijd. “Hoe lang is de schaduw/Coming across the table/From this grain of salt”, schrijft Davis in “Late Afternoon”, dat verschijnt in haar nieuwe collectie, Our Strangers. Het beeld, minimaal en universeel, vat het hele streven mooi samen.

Maar ondanks de kwaliteit van de dimensie die al het werk van Davis doordringt, sijpelen onze huidige zorgen door in Our Strangers. Het verhaal ‘Dear Who Gives A***’, dat is opgemaakt als een brief aan een bedrijf dat gerecycleerd toiletpapier verkoopt, maakt melding van ‘een houding van brute onverschilligheid die in de tijd waarin we leven feitelijk welig tiert.’ Eén verhaal gaat over een uitgesteld telefoongesprek met ‘een vrouw die uiteindelijk geen echte vrouw leek, of zelfs maar een echt mens.’ Een ander boek, How He Changed Over Time, brengt de achteruitgang in kaart van een intellectueel en bewonderd figuur – die kan worden geïdentificeerd als Thomas Jefferson – in een gesloten narcist. Meer dan één verhaal richt zich op vastgeroeste maatschappelijke opvattingen, en het is gemakkelijk om ze te lezen als kleine aanklachten tegen de hedendaagse cultuur. Je hebt het verrassende gevoel dat zelfs Davis misschien niet volledig immuun is voor het passeren van onheil.

Voor alle duidelijkheid: ‘Our Strangers’ is geen controversieel boek, of zelfs maar een boek met een specifieke stelling, ondanks het verzoek van Davis om het alleen via onafhankelijke boekverkopers en Bookshop.org te verkopen, en niet via Amazon. In plaats van een publiek debat is Davis’ grootste zorg het zorgvuldig, bijna obsessief observeren van andere mensen: treinpassagiers, diners in Salzburg, een vrouw bij de Watertown Price Chopper die shampooflessen probeert te recyclen. Het boek voelt soms aan als een compendium van onregelmatige volksverhalen.

Maar naarmate de collectie groeit, begint een rustige zin vorm te krijgen: Davis lijkt een visie te bieden op hoe we ons verhouden tot de mensen om ons heen, en hoe het leven dat we leiden eruit ziet. feitelijk Het lijkt misschien een gemeenschap. Het titelverhaal vertelt over de vroegere en huidige buren van de verteller, en de buren van de vrienden van de verteller, evenals de strekking van elk van die relaties: de wrokkige, de vriendelijke, de gespannen, de onverschillige. Buren worden door hun nabijheid ‘samen een soort familie’, schrijft Davis.