Verrassende verliezen van de Russische marine tegen Oekraïne een eeuw na Tsushima

• De Russische marine leed zware verliezen tegen een in de minderheid en gewapende Oekraïense tegenstander.
• De verliezen op zich zijn niet catastrofaal voor de Russische marine, maar het zijn wel slagen voor het Russische prestige.
• Het komt ook iets meer dan een eeuw na een andere Russische marineramp aan de andere kant van de wereld.

Sinds Rusland eind februari zijn aanval op Oekraïne lanceerde, heeft de Russische marine dat gedaan pijn lijden Uitstekende verliezen tegen een tegenstander die enorm in de minderheid is en zwaar bewapend is.

Russen Kwijt minstens vijf Raptor klasse Enkele patrouilleboten tapir klasse Landingsschip, een Sirna-klasse En de Met name Moskvawas de homing cruiser uit de Slava-klasse ook het vlaggenschip van de Zwarte Zeevloot.

De verliezen zelf zijn niet catastrofaal voor de Russische marine en het is onwaarschijnlijk dat ze het verloop van de oorlog of de machtsverhoudingen in de Zwarte Zee zullen veranderen, maar ze zijn een klap voor het Russische prestige en komen iets later een eeuw later. historische ramp Voor Rusland: The Battle of Tsushima, de laatste keer dat een groot Russisch marineschip in een gevecht zonk.

Gevochten in de wateren tussen Korea en Zuid-Japan door de schepen van het Japanse en Russische rijk op 27 en 28 mei 1905, versterkte de strijd de opkomst van Japan op gelijke voet met de westerse mogendheden en had een blijvende impact op zowel Japan als Rusland.

Rivaliserende rijken

De spanningen tussen het Japanse en het Russische rijk zijn gestegen sinds de overweldigende overwinning van Japan in de Chinees-Japanse oorlog van 1895.

Japan, uitgerust met een georganiseerd en modern leger, streefde ambities na in Korea en China die het gevaarlijk dicht bij de Russische belangen brachten, vooral in Mantsjoerije en Korea.

Van bijzonder belang voor de Russen was Port Arthur, nu Dalian, een Chinese haven die aan Rusland was verhuurd en de enige haven in de Stille Oceaan was voor warm water. Port Arthur werd het hoofdkwartier van de Russische Pacifische Vloot en er waren plannen om het via de Trans-Siberische spoorlijn met Rusland te verbinden.

Onderhandelingen tussen Japan en Rusland over de toekomst van de regio liepen op niets uit, en dus, op 8 februari 1904, besloot de Japanse Keizerlijke Marine aanval Het grootste deel van de Russische Pacifische Vloot bevindt zich in Port Arthur en verklaart uren later officieel de oorlog.

Japan kreeg relatief snel een marinevoordeel. ik vocht af poging Door het grootste deel van de Russische Pacifische Vloot om de blokkade van Port Arthur te doorbreken en grotendeels de Russische squadrons te verslaan die gestationeerd waren in Vladivostok in de Chemolpo-baai en Ulsan – overwinningen die Japan in staat stelden om de Stille Oceaan effectief te beheersen.

Onwillig om nederlaag toe te geven, en met de Japanse grondtroepen beginnen a Beleg van Port Arthur zelfDe Russische tsaar Nicolaas II gaf opdracht tot de oprichting van het 2e Pacific Squadron, dat zou bestaan ​​uit schepen van de Baltische Vloot.

Onder bevel van vice-admiraal Zinovy ​​Rostvinsky bestond het 2nd Pacific Squadron uit ongeveer 40 schepen, waaronder 11 gepantserde slagschepenNegen kruisers en negen torpedobootjagers.

Ze zeilden in oktober 1904 vanuit de Baltische Zee en moesten de Pacifische Vloot in Port Arthur verlichten, alle Japanse schepen die ze tegenkwamen vernietigen en de aanvoerlijnen tussen Japan en het vasteland van Azië doorsnijden.

Uitgeputte Russische vloot

De Russische marine werd in de tweede helft van de 19e eeuw gemoderniseerd, maar hoewel het 2e Pacific Squadron er op papier krachtig uitzag, was het geen eersteklas zeemacht. Sommige oorlogsschepen waren nieuw en niet getest, maar veel waren oud en voorbestemd om antiek te worden. Anderen waren weinig meer dan hulpschepen met kanonnen.

De leiding van de Russische marine was ook van lage kwaliteit. Veel van zijn officieren kwamen uit rijke, hechte families die gewoon hun commissies kochten. Gewone zeelieden waren niet meer professioneel, omdat velen van hen onervaren dienstplichtigen waren.

Deze problemen waren volledig te zien tijdens de zeven maanden durende reis van 18.000 mijl naar de Stille Oceaan.

Terwijl ze in de Noordzee bij Engeland waren, opende de vloot het vuur op Britse trawlers, waarbij ze op de een of andere manier aanzagen dat het Japanse torpedoboten waren. Twee vissers werden gedood, een ander raakte gewond, een vissersvaartuig zonk en vier anderen raakten beschadigd. Te midden van de chaos schoten enkele Russische schepen op elkaar, waarbij slachtoffers en schade werden veroorzaakt.

Diplomatieke manoeuvres konden voorkomen dat de Britten aan de kant van Japan deelnamen aan de oorlog, maar de problemen van de Russische vloot waren eerst.

Het grootste deel van de vloot zeilde rond Afrika in plaats van het Suezkanaal. De lange reis had gevolgen voor de bemanning, die nog nooit zo’n ander klimaat of zo lang op zee had meegemaakt. Ook de schepen zelf stonden onder grote druk. Tijdens een artillerietraining met een denkbeeldig doelwit getrokken door een kruiser, was het enige dat de vloot trof de kruiser.

Zonder bondgenoten konden de Russen niet aanleggen in bevriende havens, en dus moesten ze meer steenkool meenemen op zee. De omstandigheden aan boord verslechterden en een aantal matrozen stierf aan aandoeningen van de luchtwegen en ziekten.

Tegen de tijd dat de vloot in januari in Madagaskar was, was Port Arthur gevallen. Hun taak werd toen veranderd: ze moesten de overblijfselen van de Russische Pacifische Vloot in Vladivostok ontmoeten voordat ze de Japanners in een beslissende strijd zouden betrekken.

Afgeslacht in Tsushima

Toen de Russische schepen in de nacht van 26 mei 1905 eindelijk de Straat van Tsushima bereikten, probeerde Rozhestvensky onopgemerkt weg te glippen. Helaas voor hem werd een van zijn schepen opgemerkt door een Japans wachtschip.

Erger nog, het Russische schip geloofde ten onrechte dat het Japanse schip een vermist Russisch schip was en gaf aan dat er meer Russische schepen in de buurt waren.

Na de locatie van zijn vijand te hebben bevestigd, ging de Japanse admiraal Togo Heihachiro’s vloot, die bestond uit vier moderne slagschepen, meer dan 20 kruisers, 21 torpedobootjagers en 43 torpedoboten, op pad om hen te confronteren.

Op de ochtend van 27 mei belden de vloten. Voordat hij schoot, hief Togo de vlag van een signaal dat een vooraf bepaalde boodschap aan zijn vloot overbracht: “Het lot van het rijk hangt af van de uitkomst van deze strijd, laat elke man zijn uiterste best doen.”

De daaropvolgende strijd was een bloedbad. Naast het verbeteren van training, discipline en ervaring, waren de Japanners uitgerust met pantserdoorborende patronen die Russische schepen uit elkaar scheurden.

Tegen het einde van de dag waren vier Russische slagschepen gezonken. Keizer Alexander III zonk met haar hele bemanning van meer dan 700, terwijl Borodino zonk met op één na alle van haar meer dan 800 bemanningsleden.

Het hoofdschip, Knyaz Suvorov, en daarmee alles behalve 20 officieren, zonk, terwijl ongeveer de helft van de bemanning van Oslybya met het schip landde. Een aantal kruisers en torpedobootjagers werden ook tot zinken gebracht.

Toen de avond viel, probeerden de overlevenden onder dekking van de duisternis Vladivostok te bereiken. De torpedojagers van Tōgō achtervolgden hen en veroverden twee andere oorlogsschepen en verschillende andere oorlogsschepen. De volgende middag hadden de meeste overlevenden zich overgegeven.

prestige verloren

Russische verliezen waren enorm, met 21 schepen tot zinken gebracht of gezonken en zeven gevangen genomen. Slechts drie schepen bereikten Vladivostok, terwijl zes andere schepen neutrale havens in China, de Filippijnen en Madagaskar bereikten.

Meer dan 4.000 Russische matrozen werden gedood en bijna 6.000 gevangengenomen. De Japanners verloren slechts drie torpedoboten met 117 doden en ongeveer 500 gewonden – waaronder de jonge Isoroku Yamamoto, Het brein achter de aanval op Pearl HarborDie twee vingers verloor in de strijd.

Het prestige van de Russische marine is nooit hersteld van Tsushima. Niet in staat om te worden herbouwd tot dezelfde grote omvang, zag het weinig tot geen significant werk in de Eerste Wereldoorlog. De Sovjet-marine zag ook beperkte actie in de Tweede Wereldoorlog en vestigde zich niet echt tijdens de Koude Oorlog, hoewel Sovjet-onderzeeërs een constante zorg waren voor de NAVO-vloten.

Vandaag, de Russische marine Beschikt over een kleinere en modernere vloot dat zich richt op groenwateroperaties in plaats van campagnes op volle zee, maar de verrassende verliezen tegen Oekraïne tonen aan dat het niet de dominantie heeft herwonnen die het een eeuw geleden verloor.