Niet helemaal thuis

De film “A League of Their Own” uit 1992 kreeg een kleine verfilming in Prime video gelijknamige reeks.

De score is grappig genoeg en zou nostalgische fans moeten overtuigen – maar het is niet bepaald een reis naar huis.

nu streamen, “A League of Their Own”, heeft een soortgelijk uitgangspunt als de film, met in de hoofdrollen Tom Hanks, Gina Davis, Rosie O’Donnell, Madonna en Jon Lovitz. Gemaakt door Will Graham (“Mozart in the Woods”) en Abby Jacobson (“Broad City”), die ook schittert in de titelrol, de serie speelt zich af in 1943 en volgt de Rockford Peaches, een damesteam in de nieuwe All American Girls Professional League, gevormd omdat de Tweede Wereldoorlog het bestaan ​​van Major League Baseball bedreigde met mannen die in het buitenland vechten.

De serie begint met Carson Shaw (Jacobson) die een trein neemt van Idaho naar Chicago voor honkbalaudities. Onderweg ontmoet ze en raakt ze bevriend met mede-honkbalfanaten Greta (D’Arcy Carden, “The Good Place”) en Joe (Melanie Field).

Er is geen individuele vertaling van de film. Carson heeft ongeveer dezelfde achtergrond als het personage van Geena Davis – een huisvrouw die diamant werd met haar man in oorlog – maar ze heeft een andere naam en geen zus of plot onderzoekt haar genderidentiteit (niet in de film). Nick Offerman speelt Tom Hanks als hun coach, maar hier is Dove Porter, niet Jimmy Dugan, en hij is geen alcoholist. Veel van de andere plotpunten blijven hetzelfde, zoals de omgang met sceptische fans en media, logge uniformen (ze staan ​​erop “we kunnen niet in rokken spelen!”) spel. Originele ster Rosie O’Donnell cameo’s als ober.

“A League of Their Own” gaat ook dieper in op kwesties als ras en LGBTQ+ dan zijn voorganger op groot scherm. Wanneer twee zwarte vrouwen, bowler Max Chapman (Chant Adams) en haar beste vriend Clans Morgan (Gbemisola Ecomelo), bij audities verschijnen, krijgen ze te horen dat ze juist vanwege hun ras “naar huis moeten gaan”. Ondertussen verandert Carsons relatie met Greta al snel in een zoete. Deze elementen verdiepen het verhaal en verklaren waarom een ​​film als deze zou kunnen worden aangepast in een show – het heeft iets nieuws te zeggen en past erin.

Maar deze kwaliteiten alleen, hoewel welkom, kunnen er geen winnend spel van maken. Een groot deel van het tempo heeft een zigzaggevoel voor een bijzonder eentonige honkbalinzending, terwijl het verhaal van Max grotendeels geïsoleerd is van de rest van het plot — wat vaak aanvoelt alsof de show een tijdje pauzeert totdat de verhalen passen.

Veel van de dialogen zijn ook verontrustend modern (het is doorspekt met Carsons “like” en “ik bedoel”-spraak en frasering als “zo opgewonden!”). Terwijl in sommige shows de anachronismen als een bewuste keuze fungeren (‘Dickinson, bijvoorbeeld), hier worden ze als onbekend getoond, alsof ‘A League of Their Own’ niet kan beslissen of het zich geworteld wil voelen in het WO II-tijdperk Of beter gezegd, een moderne serie die gewoon wat raamversiering uit die tijd heeft, maar er verder aan voorbij gaat.

Voor fans van de film is het de moeite waard om te kijken. En voor wie op zoek is naar een drama over vrouwen die honkbal speelden in de jaren veertig en waarin onderwerpen als ras en geslacht niet worden genegeerd, is het leuk genoeg om naar te kijken. De cast is geweldig en de problemen waarmee ze worden geconfronteerd, lijken objectief. Maar het is ook schokkerig en ongelijk – met het gevoel van de show dat zijn keel schraapt en probeert te beslissen over de toon tijdens een optreden.