“Hollywood Ending”, een biografie van de wieg tot de gevangenis door Harvey Weinstein

Weinsteins reputatie op het gebied van seksueel misbruik begon al vroeg, toen hij concertpromotor was in Buffalo. Naarmate hij ouder werd, nam zijn invloed af – de hele filmindustrie Hij nam af – net zoals hij op zoek was naar een jongere prooi, van een groep die ‘steeds meer hun vrije tijd doorbrengt op sociale netwerken zoals Facebook’, zoals Auletta zich herinnert, ‘in plaats van naar de film te gaan’.

Nadat de producer, in de zestig, uit zijn kantoorbank sprong bij Ambra Battilana Gutierrez, de 22-jarige finalist van Miss Italy, in 2015 – “toen hij haar borsten bereikte alsof ze binnen handbereik waren – van het buffet at”, zegt Auletta – ze deed wat veel eerdere vrouwen in haar functie, bang voor de torenhoge macht van Weinstein, niet wilden doen: ze belde de politie. De poging van de publicist om Gutierrez in diskrediet te brengen, werd beantwoord met boze kreten dat het een “schande” was. De vierde golf van feminisme arriveerde met grote verstrooiing en duwde Weinstein en zijn soortgenoten naar beneden.

Oletta merkte echter op dat de voorman die Weinstein aanklaagde de getuigenissen en het gedrag van mannelijke getuigen aanhaalde, niet van vrouwelijke slachtoffers – “wat suggereert”, schreef Oletta, “dat” ze gelooft dat vrouwen een sterke stijging tegemoet kunnen zien. In plaats daarvan stelt hij voor ‘luister naar de vrouwen’, maar de stem van een meestervrouw wordt met een luide, zielverpletterende stem gegooid.

Bij het onderzoeken van Rosebud, verschijnt Auletta, bij gebrek aan betere verklaringen, voor de vlammende en schijnbaar vlamgestoorde moeder van de Weinstein-broers, Miriam (genoemd naar hun bedrijf, samen met hun lieve vader, Max, een diamantslijper die stierf aan een hartaanval op 52). Een jeugdvriend vertelde Auletta dat Harvey Miriam ‘Momma Portnoy’ noemde, naar het botte personage in Philip Roth’s ‘Portnoy Complaint’.

Bob, die op de een of andere manier vermeed om uit te groeien tot een ‘monster’, zoals Harvey hier herhaaldelijk is beschreven, laat Miriam gefrustreerd raken door de beperkingen van haar leven. “Ze had Sheryl Sandberg kunnen zijn of een van die CEO’s. Ze had dat soort intelligentie,” vertelde hij Olita. In plaats daarvan bracht ze Rugelach trots naar de woning van haar zoons, met een inscriptie die Dorothy Parker waardig was: “Ik weet niet zoals de sfeer of het publiek.”

Met een rondzwervende “Vijfde Kever”, was er een reeks Miramax-managers met de bijnaam “Third Brother” – loyalisten die hielpen om slecht gedrag mogelijk te maken – en, angstaanjagend, een soort “transportsysteem om vrouwen te leiden” naar de Weinstein Suites. Als je niet geïnteresseerd bent in NC-17 en de vaak walgelijke details van wat er in die vleugels is gebeurd, noch in de uitgebreide draaiingen van NDA’s, dan zou je misschien de voorkeur geven aan een van de aanbevelingen van de in ongenade gevallen hoofdrolspeler uit het meest smaakvolle tijdperk dat hij aanbad, Elia Kazan’s vaak bekeken biografie, A Life, of het boek van Weinstein terwijl hij ophoudt tijdens de voorbereiding op het proces: The Mankevich Brothers door Sidney Ladenson Stern. Hermann Mankevitsj aan hem toegeschreven Scenario “Burger Kane”; Zijn broer Joe schreef “All About Eve”.

Om die blockbusters geweldig te noemen, en zelfs enkele van Miramax’ gloriedagen in de jaren ’90, frustrerend, beelden van een “Sunset Boulevard”-remaster blijven krimpen. Doorgaan met Weinsteins langzame ups en downs, zelfs met een capabele Auletta aan de ene kant, kan nog frustrerender zijn, zoals het rijden in een onstuimige achtbaan op mijn saaie landelijke speelplaats.