Een Nederlands museum viert en reflecteert

De Mauritius Een van ’s werelds meest geliefde musea in Den Haag zijn de sieraden voor kunstparels zoals Vermeer’s “Meisje met de parel” en Rembrandts “Dr. Nicholas Dolphin Anatomy Lesson”.

Het is het voormalige huis van een man die zijn fortuin verdiende door middel van slavernij.

Mauritius telt met die complexe identiteit mee als het dit jaar 200 wordt. Het museum is gehuisvest in het elegante 17e-eeuwse huis van graaf Johan Moritz van Nassau-Seagan. Een van de aanstichters van de Nederlandse betrokkenheid bij de slavenhandel.

Het verhaal erachter vervreemdde het publiek zeker niet. In de laatste week van mei had Mauritius 15.000 bezoekers, een record na Kovit, met 480.000 die het huis binnenkwamen in 2019 (vóór de Kovit-aanval) en de moderne uitbreiding (gelanceerd in 2015) die zijn omvang verdubbelde.

Het tweehonderdjarig bestaan ​​begon met een tentoonstelling van bloemstillevens – een populair genre uit de 17e eeuw dat roem en fortuin bracht aan vrouwelijke kunstenaars die van het toneel waren uitgesloten. De vitrinewanden zijn (uit milieuoverwegingen) gemaakt van gerecyclede bloembollen en de gevel van het pand is het hele jaar door bedekt met (permanente) kleurtoonbloemen.

Op de zomertentoonstelling, die deze maand opent, tonen 16 fotografen – waaronder Erwin Olaf, Renek Dijkstra en Anton Korbijin – elk hun geïnspireerde beeld. In het najaar worden 10 schatten uit de Frick Collection in New York tijdelijk opgehangen in Mauritius. Rembrandt vierde zijn zelfportret uit 1658Lanceert 29 september als onderdeel van de Manhattan Masters.

In een interview sprak Martin Gosling, directeur van het museum dat in april 2020 de leiding had, over de geneugten en uitdagingen van zijn werk. Het volgende dialoogvenster is bewerkt en samengevat:

Ondanks de epidemie hebben de Mauritius dit jaar geen probleem om menigten naar het festival te lokken. Hoe ben je verwant?

Op veel manieren. Ten eerste: “Vrouw met een parel.” Ik zou bijna zeggen: vergeet de Mona Lisa, want dit meisje is het nieuwe symbool van onze tijd. Als je op internet kijkt, vind je duizenden meisjes en jongens en memes verkleed als het “meisje” van mannen en grootmoeders. Is fantastisch.

Ons publiek is erg jong en erg breed. Door Kovid keerden veel jongeren terug naar de oude kunst. Met projecten als de street art tentoonstelling en fototentoonstelling van dit jaar trekken we een heel nieuw publiek aan. Ze zien onze inspanningen om – net als ik – elke maand naar een museum te gaan om te laten zien dat kunst van iedereen is, niet alleen van een specifieke groep die door hun ouders is grootgebracht.

Kun je iets vertellen over de uitdagingen van het omgaan met de oorspronkelijke eigenaar van het huis en zijn relatie met de slavenhandel?

Ik ben er blij om. In de tijd waarin we leven, proberen we naar ons verleden te kijken en dat op veel manieren te doen. Een manier is om te blijven praten over wat er echt is gebeurd. Dit deel van het verhaal van Johan Moritz is lang verborgen gebleven.

Tegen de tijd dat Moritz zijn slavernijcampagne begon, onder bevel van de Nederlandse autoriteiten, waren er velen tegen slavernij. Zoals je me leerde toen ik student was – je kunt niet gemakkelijk zeggen dat het in die tijd normaal was. Nee, het is niet normaal. In het begin van de 17e eeuw was er veel discussie tussen kerkleden, hooggeplaatste politici en leden van de Verenigde Oost-Indische Compagnie in Nederland, die allemaal tegen slavernij waren.

Moritz was de eerste persoon die in het begin van de 17e eeuw twee grote Portugese slavendepots veroverde in het huidige Ghana en het huidige Angola. Door ze te verslaan, werd de weg geopend. Natuurlijk volgde hij de bevelen op. Maar hij nam zelf de tot slaaf gemaakte mensen gevangen en voerde ze weg op een schip met de Portugese vlag. Hij verdiende er veel geld mee, en met een fractie van dat geld bouwde hij Mauritius.

Hoe voel je je bij het runnen van een bedrijf met complexe wortels?

Het is nodig om dit verhaal te vertellen. We schrijven er artikelen over. Wij bieden museumrondleidingen over dit onderwerp aan. Mensen vragen me: “Wil je Mauritius noemen?” Het antwoord is ja, want als ik het museum een ​​andere naam geef, verlies ik het vermogen om erover te praten.

We kunnen het niet ontkennen. Dit maakt deel uit van ons verleden.

Hoe recentelijk begon Mauritius het publiek te informeren over de eigenaar?

In 2019, een Tentoonstelling over Johann Moritz. mijn voorganger [Emilie Gordenker, now the director of the Van Gogh Museum in Amsterdam] Hij vroeg veel mensen van buiten het museum om over hem te praten. Er waren veel meningen, tegenstrijdige meningen. Hij gebruikte bewijsmateriaal van buiten het museum.

Nu publiceren we ons eigen rapport. Vorig jaar openden we een zaal gewijd aan Moritz. Omdat al het nieuwe onderzoek is gedaan, zullen we de muurtekst en labels aanpassen als we iets vinden dat we niet eerder wisten.

Na de Black Lives Matter-beweging – Westerse musea lijken pas onlangs wakker te zijn geworden met de realiteit van hun verleden. Ga je akkoord?

Ik werkte eerder bij het Rijksmuseum in Amsterdam en probeerde deze kwestie lang voor Black Lives Matter aan de orde te stellen. Ik ken velen die aan deze kwesties hebben gewerkt: bijvoorbeeld de kwestie van de voorwaarden van de koloniale periode. Al in 2008 of 2009 hield die les me erg bezig. Geplunderde kunst is ook een onderwerp waar ik al heel lang mee bezig ben.
Maar ik ben het met je eens: Black Lives Matter heeft dingen sneller gemaakt.

Hebben de items in uw collectie terugkoopclaims?

Ja: Producten van Joodse families. We weten niet wie ze zijn. We zijn heel open over deze producten en staan ​​open voor claims.

We weten dat er tussen 1933 en 1945 minstens 25 of 26 schilderijen zijn geplunderd. Dat zeggen we in galerieën. Het werk is geplunderd en er is muurtekst waarin wordt uitgelegd dat we niet weten wie de eigenaar is. Dat vragen we ons dus nog af.

Op dit 200-jarig jubileum mag je trots zijn om een ​​museum als Mauritius te hosten.

De twee gaan samen. Ik kan de geschiedenis niet veranderen. Het enige wat ik kan doen is mensen bewust maken. Dit maakt deel uit van ons DNA.

Er is schoonheid, de schoonheid van het museum is troost en genezing. Het is heel goed om van kunstwerken te genieten. Moritz huurde kunstenaars in om kunstwerken te maken waar ik nog steeds van kon genieten.