De satelliet legt de zonnestorm vast die losbarstte boven de Pleiaden-sterrenhoop

Deze enorme CME sprong vanaf de andere kant van de zon. Het indrukwekkende tafereel trok de aandacht SpaceWeather. comeen verrekenkantoor voor ruimteweerinformatie, dat afbeeldingen deelt.

Het zuiderlicht en het noorderlicht vegen over de planeet in een verbluffende weergave van het noorderlicht

De CME van maandag nam de vorm aan van een “volledige CME-halo”, of een vorm die een ringachtige signatuur produceert op instrumenten, in dit geval de SOHO-satelliet. De interstellaire schokgolf leek in alle richtingen naar buiten te stralen, wat deed denken aan de rimpelingen rond een rots die in een vijver was gevallen.

Wanneer deze naar de aarde wordt gericht, botst de hele halo met de magnetosfeer van de aarde, of ons beschermende magnetische veld, en wordt vaak geassocieerd met dreigende vertoningen van respectievelijk het noorderlicht en het zuiderlicht, of de aurora borealis en australis. Dergelijke krachtige zonnestormen kunnen ook elektrische infrastructuur beschadigen, satellieten beschadigen en zelfs ongezonde straling veroorzaken bij vliegtuigpassagiers die in de buurt van de polen vliegen.

In dit geval bewoog de CME zich echter van de aarde weg, mogelijk met snelheden van meer dan een miljoen mijl per uur, wat betekent dat er geen potentiële impact was.

De door SOHO vastgelegde CME viel vooral op omdat hij voor de Pleiaden passeerde, een sterrenhoop op ongeveer 444 lichtjaar van de aarde (wat betekent dat het licht dat we zien als we naar de sterren kijken eigenlijk uit de tijd van Shakespeare stamt). Voordat SOHO in 1995 werd gelanceerd, was het spotten van sterren met een sensor die op de zon was gericht slechts een utopie.

Waarom komen “zonnevlammen” steeds vaker voor?

Veel coronale massa-ejecties worden voorafgegaan door zonnevlammen, dit zijn meer geconcentreerde filamenten van magnetisme en zichtbaar licht die minuten tot uren kunnen duren.

De meeste zonnevlammen en CME’s zijn afkomstig van zonnevlekken, of kleurveranderingen die eruit zien als blauwe plekken op het oppervlak van de zon. Het zijn gebieden met lagere temperaturen waaruit de magnetische flux wordt uitgezonden. Zonnevlekken worden geboren uit interacties tussen overlappende magnetische banden die de zon omringen.

Zonnevlekken komen het meest voor om de 11 jaar op het hoogtepunt van de “zonnecyclus”. Hoewel elke zonnevlek een effectieve CME en zonnestorm voor de aarde kan veroorzaken, betekent een groter aantal zonnevlekken een grotere neiging om gebeurtenissen te forceren.

De continue zonnecyclus, de vijfentwintigste die wetenschappers volgden, ‘kwam sneller tot leven’ dan verwacht, Dat meldt SpaceWeather.comen zal naar verwachting ergens tussen eind 2024 en 2025 pieken.

Inderdaad, de zon bruist de laatste maanden van activiteit. Meerdere, adembenemende vertoningen van het noorderlicht hebben zelfs het zuiden van de Verenigde Staten bereikt, en er kunnen er in de nabije toekomst nog meer komen.