Argentijnse WK-kampioenen ontmoeten elkaar voor het eerst sinds Qatar

Toen Alexis Mac Allister terugkeerde naar zijn dagelijkse baan, werd hij begroet met een staande ovatie, een Argentijnse vlag en een reeks strategisch geplaatste kanonnen die hem overspoelden met glinsteringen van blauw, wit en goud. Zelfs zijn Premier League-team, Brighton, vond het moeilijk om een ​​replica van de WK-trofee in de wacht te slepen.

Weinig teamgenoten van McAllister aan de Argentijnse kant die drie maanden geleden het wereldkampioenschap wonnen, werden zo hartelijk ontvangen toen ze terugkeerden naar hun clubs, maar de meesten vierden een soort feest, een oprechte erkenning van hun prestatie.

Verdediger Lisandro Martinez is geprezen bij Manchester United. Reservedoelman Franco Armani heeft van zijn tegenstanders in ieder geval één herdenkingstrui gekregen. De middenvelder van Exequiel Palacios heeft een deel van zijn eerste dag bij Bayer Leverkusen handtekeningen gezet voor zijn collega’s.

Marcos Acuña, Alejandro Gomez en Gonzalo Montiel – de doelpuntenmaker van de strafschop die zijn land het derde WK opleverde – werden uitgenodigd om deel te nemen aan de openingswedstrijd voorafgaand aan de eerste thuiswedstrijd van hun club Sevilla. Acuña en Montiel verschenen met gouden medailles om hun nek. Gomez, die een zwarte trenchcoat droeg, balde zijn vuisten.

Anderen hebben gekozen voor een meer ingetogen benadering. Lionel Messi kreeg een erewacht tijdens zijn eerste trainingssessie met Paris Saint-Germain; Het is mogelijk dat de club besloot dat het Franse publiek niet in de stemming zou zijn om het succes van Argentinië ten koste van hen te roosteren.

Thiago Almada, met zijn 21 jaar het jongste officiële lid van de Argentijnse ploeg, heeft iets soortgelijks gevonden dat op hem wacht bij Atlanta United. Wij hebben het gegeven tunel“Ik heb hem toegesproken in het bijzijn van het team”, zei Atlanta-coach Gonzalo Pineda. “Het is natuurlijk een enorme prestatie voor hem, maar we willen hem ook aan de grond houden.”

Hoe dit te doen, is het dilemma waar niet alleen de 19 clubs in de zegevierende ploeg van Argentinië voor staan, maar ook de 26 spelers zelf. (Dat cijfer stijgt tot 27 als Federico Gomez Gerth, de doelman van de Argentijnse club Tigre die naar Qatar werd gehaald om te helpen bij de training, wordt meegerekend; de 19-jarige verzamelde vorige week zijn eigen medaille.)

Het winnen van het WK zou tenslotte waarschijnlijk het hoogtepunt van hun beide carrières zijn, een prestatie die middenvelder Rodrigo de Paul omschreef als “de sleutel tot onsterfelijkheid”. Ze weten dat het een overwinning is die ze misschien niet kunnen evenaren, en die ze zeker niet zullen vergeten: “Mensen blijven me vertellen dat ik het meeste heb bereikt in het voetbal”, merkte Emiliano Martínez, de doelman, op.

Natuurlijk blijft de stemming in Argentinië feestelijk. En op donderdag betreedt het team voor het eerst sinds het winnen van de Wereldbeker in Qatar het veld, met trots geborduurde truien met drie sterren. Aan het einde van de vriendschappelijke wedstrijd van het team tegen Panama in Buenos Aires, zal Messi het WK aan de fans presenteren. Het is zo’n verleidelijk vooruitzicht dat zo’n 1,8 miljoen mensen – vier procent van de bevolking van het land – een kaartje hebben aangevraagd. Binnen twee uur waren ze uitverkocht. “Er is een rage aan de gang,” zei De Paul, “en die zal nog lang voortleven.”

Voor spelers vormde deze aandacht een enorme uitdaging. Alle WK-winnaars moeten natuurlijk een keer van de grond komen, maar de meesten hoeven dat niet heel snel te doen.

Het schema van Qatar 2022, midden in het Europese seizoen, betekent dat de meerderheid van Lionel Scaloni’s ploeg binnen twee weken terug is geroepen in de relatieve wereld van het voetbal.

Ze zijn getekend, figuurlijk en letterlijk, door wat ze hebben bereikt – Ángel Di Maria en Emiliano Martínez hebben nu het WK op hun benen getatoeëerd; Montiel heeft drie sterren om zijn nek – maar nu merken ze dat ze bijna onmiddellijk geneigd zijn om de bladzijde om te slaan in het meest glorieuze hoofdstuk van hun carrière.

“Het is de moeilijkste etappe nadat je zoiets groots hebt bereikt”, vertelde Palacios in januari aan Infobae. “Je moet snel je focus verleggen en blijven trainen.”

In de meeste gevallen lijken spelers deze overgang relatief soepel te hebben gemaakt. Degenen die met hen werken, zeggen dat de gouden medailles een inspiratie waren, geen blijk van voldoening. “Hij heeft een veer in zijn pas”, zei Ivan Ferguson, teamgenoot van McAllister in Brighton, over de 24-jarige middenvelder. “Maar hij ligt nog steeds op de grond. Hij doet nog steeds zijn best op training. Hij denkt niet dat hij nu beter is dan wij.”

Maar dat betekent niet dat elke ochtend wakker worden als een wereldbekerwinnaar geen effect heeft. Xabi Alonso, wereldkampioen met Spanje in 2010 en nu Palacios-coach in Leverkusen, merkte op dat de 24-jarige “meer vertrouwen heeft in wat hij heeft bereikt” in zijn carrière sinds zijn terugkeer uit Qatar. “Deel uitmaken van deze historische overwinning, de manier waarop het team speelde en het feit dat hij er deel van uitmaakte, heeft hem enorm geholpen”, zei Alonso.

Ondertussen vond Pineda Almada – nog maar 21 jaar oud en bezig aan zijn tweede jaar in de Major League Soccer – “onstuimiger” in teamvergaderingen en op het veld dan voor het WK. “Hij is nog steeds dezelfde professionele jongen, volwassen voor zijn leeftijd, maar als je een kleedkamer deelt met Messi voor de WK-finale, leer je een beetje over wat je moet zeggen en wanneer je het moet zeggen”, zei Pineda. .

Atlanta zag geen tekenen dat Almada klaar was om op zijn lauweren te rusten, hoewel de relatief gedempte viering die zijn terugkeer begroette, suggereerde dat de club zich bewust was van de inzet. “Zijn doel is altijd geweest om een ​​belangrijke speler te zijn in een team in Europa”, zei Pineda. “Hij wil daar slagen, een vaste basisspeler zijn voor het nationale team, op het hoogste niveau. Hij is jong en heeft een griezelig talent, maar hij heeft nog twee dingen te bewijzen.”

Het winnen van het WK voor zijn 22e verjaardag veranderde daar wat de club betreft niets aan. Begin dit seizoen voorzag Atlanta elk lid van hun team van een individueel ontwikkelingsplan, een manier om de groei van elke speler te volgen en hen eraan te herinneren waar ze zijn en waar ze willen zijn.

Almada is niet bijgewerkt om het feit weer te geven dat hij het WK heeft gewonnen, zijn laatste droom heeft voltooid en de sleutel tot onsterfelijkheid heeft verkregen. Hij zal, net als zijn Argentijnse teamgenoten, misschien nooit kunnen evenaren wat ze in Qatar hebben bereikt. Maar dat betekent niet dat ze het niet moeten proberen.

Tariq Banga droeg rapportage bij vanuit Brighton, Engeland.